Lezen op eigen risico
Het is kwart over vier als ik op mijn vrije dag de sleutel in de voordeur steek. Ik kijk snel even in de spiegel in de gang, ik hoor de puber hard praten dus verwacht een kamer vol lange slungels aan te treffen.
Als ik de kamerdeur open doe, zie ik alleen de puber zitten. Met zijn rug naar de deur, vlak voor de televisie. Hij heeft een headset op. Lees “Aliens” verder
De werkweek is om. We zitten aan tafel en er wordt druk gepraat. Het heeft flink gestormd, er was veel schade en ongemak. Er zijn drie doden te betreuren en we waren allemaal onthand door de chaos op de weg. Ik ben blij dat de dakpannen nog op ons paleis liggen en dat er verder weinig zichtbare schade is ontstaan. Lees “Pooister” verder
“Wat heb ik gehoord, Wen?” vraagt de vierde collega op rij: “komt er een bundel uit van je blogs?”. Ik knik bescheiden, maar enthousiast. De bal rolt, de ideeën bruisen, de samenwerking is gestart, een droom komt uit. Ik doe niet aan een bucket list, wél aan dromen en plannen maken. Een bundel maken van eigen werk stond al zó lang op mijn verlanglijstje. En nu gaat het er echt van komen. Lees “Boekenbal” verder
Een uitnodiging aan Lief en mij voor een “aangeklede kerstborrel” vormt de aanleiding voor een genoeglijk samenzijn met een clubje vrienden van oudsher. Zo tussen de twintig en dertig jaar kennen we elkaar nu. Er is getrouwd, gescheiden en afscheid genomen, er zijn talloze kinderen geboren, er is gebouwd en verbouwd, verhuisd. Dat alles soms met een traan, maar nog veel vaker met hulp, spitsvondige opmerkingen, relativeringsvermogen, humor, kleine ( of minder kleine) speldenprikjes en veelal een brede lach. Lees “Gastblog van Iris: tweede kans” verder
Het is woensdagavond als ik met twee lokale vriendinnen afspreek in een café in de buurt. Op aanraden van mijn zoon, die onlangs zei: “ga jij maar lekker bij je vriendinnen zeuren, mam”. Overmacht dus. Luisterden mijn bloedjes ook maar eens zo goed naar mij!
Als Zeeuwse in een Brabants gezelschap ben ik vaak als eerste ter plaatse. Zelfs wanneer ik later ga -gebaseerd op eerdere ervaringen- ben ik nóg als eerste. Ik kleed me maar gewoon warm aan en ga goed gemutst de stad in. Ik heb er zin in. Lees “Treiterbejaarden” verder
De decembermaand is niet mijn maand. Het gebrek aan licht en warmte zal daarvan zéker een oorzaak zijn. Maar er ligt ook een deel in mijn gemoed. In mijn beleving van de verbondenheid en saamhorigheid, die bij iedereen ver achter de voordeur ligt. De gordijnen gaan dicht, de kachels gaan aan en er verschijnen wonderschone foto’s van fabelachtige en grootse etentjes op FB.
Ik knoop mijn jas dicht en stap goed door tijdens mijn dagelijkse wandeling. Ik kom één man met zijn hond tegen. We groeten elkaar. Verder is er niemand buiten. Het is volkomen stil op straat. Ik denk na. Wat wil ík nu eigenlijk in 2018? Lees “Wie zwijgt stemt toe” verder
Zo aan het begin van 2018 wens ik jullie eerst het allerbeste toe.
Dat je dromen maar uit mogen komen! Vier het leven, tel je zegeningen, maak er wat moois van en hou elkaar vast!
Het was hier weer een dolle boel met de feestdagen. “Ben je vrij, Wen?” vroegen de mensen om me heen. Ja, voor het eerst in acht jaar was ik vrij tussen Kerst en Oud&Nieuw. Hoera! Dat ik volkomen in paniek tevergeefs verwilderd in kookboeken blader -in de wetenschap dat ik mijn toevlucht ga zoeken tot het simpele, in mij schuilt geen keukenprinses-, al mijn kerstboodschappen nog moet doen, mijn huis één grote bende is en ik heel moe ben van een turbulent jaar laat ik maar even achterwege. Ik wil later veel worden, maar geen zuurpruim. Lees “Vuurwerk met lange lontjes!” verder