Eerder dan verwacht, vind ik een uitnodiging voor een inenting tegen Covid in mijn brievenbus. Ik lees de brief en klap de laptop meteen open om een afspraak te maken. Er komen vier prikopties in beeld, waarvan slechts één combi redelijk in de buurt, maar de rest allemaal op meer dan een half uur autorijden bij mij vandaan. Ik teken mezelf in voor twee inentingen buiten werktijd.
(meer…)
Sinds ik alleen woon, eet ik mijn avondeten voor de televisie op. Dat is dan ook nagenoeg het enige moment van de dag dat ik kijk, dus het valt best mee met mijn kijkgedrag. Mijn eetgedrag is zorglijker, maar dat terzijde.
Vriend X attendeerde me op “Lang leve de liefde’. Een concept waarbij twee mensen 24 uur in een huis verblijven en de mogelijkheid krijgen om hun verblijf bij wederzijdse goedkeuring te verlengen met nog eens 24 uur. Het levert amusante televisie op, waarbij mijn wenkbrauwen meer dan eens achter mijn haargrens verdwijnen. “Wil je dan niets van me weten?”, vroeg een dame vorige week aan haar zwijgzame date, nadat de snijdende stilte een kwartier geduurd had. Hij keek haar verdwaasd aan en haalde zijn schouders op. “Joehoe, vrouw, hij is een man, hè. Die willen meestal niet zoveel weten van een ander“, dacht ik, maar realiseerde me op tijd dat het tamelijk zinloos is om dat hardop tegen de muur te zeggen. “Ik zou niet weten wát op dit moment”, antwoordde de man in kwestie naar eer en geweten. Ze zuchtte diep. Verlengen zat er niet in, gescheiden slapen wél. Beide missies mislukt.
(meer…)