Race-kak

Aan het volgen van het nieuws heb je tegenwoordig nagenoeg een dagtaak. En dat lukt niet als je ook nog moet werken om in je levensonderhoud te kunnen voorzien, dus moet je selectief worden in wat je absorbeert. Meestal is dat een keuze, soms gaat het vanzelf en sla je nieuwsfeiten op die van inferieur belang zijn, maar die gewoon vermakelijk zijn, ter afwisseling van de andere gruwelijkheden.

Gisteren zag ik een interview op de televisie van een NOS-verslaggever met geëvacueerden uit het oorlogsgebied, die achter een ijzeren hekwerk stonden. Niet iedereen wilde in beeld, uit angst voor represailles. Het leek net een dierentuin, waarin de journalist aapjes ging kijken.

Over aapjes kijken gesproken: mevrouw T. heeft helemaal geen moeite met de televisiecamera’s. Zij heeft zojuist een contactverbod opgelegd gekregen met een aap. De relatie die zij onderhield met de chimpansee moest volgens de Zoo in de kiem gesmoord worden, omdat het de groepsdynamiek van de apen hinderlijk verstoorde. Zij huilt krokodillentranen als ze vertelt dat de chimpansee en zij écht van elkaar houden en dat de aap hiermee onrecht wordt aangedaan. Ze gaat iedere dag bij het beest langs -soms zelfs meerdere keren- en dan schurkt ze zich wulps tegen de glazen wand, waarachter het dier zich bevindt. Je mag ook niks meer tegenwoordig.

Als moeder van een dochter in de bijstand mag je kennelijk ook geen boodschappen faciliteren. Een boete werd geëist, de rechter verlaagde deze enigszins, niet omdat het een krom principe is, maar omdat niet de hele periode onomstotelijk bewezen kon worden. Begrijp ik nu goed dat je als moeder niet eens aan je kinderen kunt geven wat je wilt, ook al is het je eigen geld? Dat was natuurlijk altijd al zo bij het schenken van giften, maar nu is zelfs een tasje boodschappen al op de criminele lijst gezet.

Wie maakte de zaak aanhangig, was dat een jaloerse buurman? De aangeklaagde vrouw kocht, terwijl ze in de bijstand zat, een Harley Davidson en een BMW. Dat riekt inderdaad, maar dat komt niet van die gefaciliteerde tasjes met boodschappen, want dan reden we allemaal wel in een BMW. Hier wordt weliswaar iets veroordeeld, maar niet op de merites. De moeder van de dame in kwestie had haar boodschappen iedere week aan de voedselbank kunnen doneren, want dan mag het namelijk wél. Dan had de dochter het daar even kunnen ophalen en was er geen gedoe geweest.

De vluchtelingen uit Afghanistan moeten gehuisvest worden in een land waar de woningnood enorm hoog is. Waar mensen in de meest nijpende situaties járen op woonruimte moeten wachten en betaalbare woonruimte überhaupt een utopie is. Dat is niet de schuld van de vluchtelingen, maar van een regeringsbeleid, dat toestaat dat onder meer Prins Bril, die genoeg onroerend goed bezit om alle vluchtelingen te kunnen huisvesten, een commerciële race kan organiseren op Zandvoort, voor alle eveneens gefortuneerden onder ons. Brillemans suggereert dat er geen budget is voor de gewilde feestelijke omlijsting, dus als je wilt komen optreden is het liefdewerk oud papier. Chef Special heeft voor de eer bedankt, Davina Michelle wil het wel doen. Dat zegt iets over haar zangkwaliteiten óf over haar enthousiasme om te werken; dat laat ik maar in het midden. Dat de mensen uit de cultuursector óók ergens van moeten bestaan is voor Prins Bril van ondergeschikt belang.

Zandvoort wordt tijdens het evenement hermetisch afgesloten voor auto’s, zelfs voor de mensen die er wonen. Die hebben hun vrije kamers kunnen verhuren tegen woekerprijzen, dus een parkeergarage buiten de stad kan er dan best van af, maar krom is het wel. Een grote camping wordt ingericht aan de voet van het circuit en de horeca is -begrijpelijk!- blij met de komst van klanten. Er bestaat al langer een soort vakantieverblijf vlakbij het circuit, maar daar wil je nog niet dood gevonden worden. Wat een naargeestigheid. Zandvoort is überhaupt vergane glorie, maar wel met een imposant race-circuit in de duinen en een fijn viskraam op de boulevard.

Het zou mooi zijn, als prins Bril iets terug zou doen voor de maatschappij en een deel van zijn bezit ter beschikking zou stellen aan de mensen die dakloos zijn en hun toekomst opnieuw moeten gaan opbouwen. Er passen toch al gauw een stuk of 25 daklozen in zo’n groot kantoor- of grachtenpand. Maar ja, puissant rijke mensen zijn over het algemeen niet voor niets rijk geworden, daar moet je iets voor doen, of beter gezegd, daar moet je iets voor láten. Die kunst verstaan ze als geen ander.

Terwijl alle voor ons, het klootjesvolk, geldende normen in Zandvoort met voeten worden getreden, krijgt mijn bejaarde moeder na een enorme wachttijd een afwijzing op haar Valys taxi-verzoek. Ze heeft te goeder trouw in één vakje van de 3000 pagina’s tellende aanvraag ingevuld dat ze nog stukjes kan fietsen, dus ze wordt geacht naar bushaltes en treinstations te kunnen fietsen. Ze is 82 en woont geheel zelfstandig, maar het reizen naar familie of kinderen wordt nu écht te veel voor haar zere lijf. De gemeente keurt het verzoek na een enorme wachttijd zonder blikken of blozen af. Het lijkt mij bezuinigen op de verkeerde dingen.

Daar waar een beroep op onze menselijkheid wordt gedaan, wordt ons door dezelfde regering de pas afgesneden. We willen wel helpen, maar we kunnen niet. We willen ons huis wel verhuren, maar dan krijgen we een boete van de hypotheekverstrekker en de Belastingdienst, ook al wordt onze maandlast trouw voldaan. We willen elkaar wel helpen met hand- en spandiensten of met tassen voer, maar dan krijgen we een dagvaarding op de mat. Hoe moet het dan wél, beste vrienden van het nog immer demissionaire kabinet?

Terwijl mevrouw T. tranen met tuiten huilt over de lange afstandsrelatie met haar lievelingsaap, mevrouw X. haar Harley verhuurt aan de buurman om de fourageboete te kunnen voldoen aan de Nederlandse Staat, mevrouw Y. de rest van haar leven moet afbetalen aan de enorme boete die haar werd opgelegd nadat ze haar eigen woning een jaar onderverhuurde, kan prins Bril probleemloos eigenaar zijn van 600 woningen en te midden van de lam gelegde cultuursector zijn race-feestje in de duinen organiseren. En dan hebben we het nog niet over de vogelpopulatie in de plaatselijke natuur en de uitlaatgassen van die Dinky Toys. Wie nu nog beweert dat er in Nederland geen op een klassenmaatschappij gebaseerde willekeur is, moet zichzelf toch eens achter de oren krabben.

Nu ben ik geen race-fan en krijg ik om mij moverende redenen het zuur van Zandvoort, ik sla dit evenement principieel over. Er is helemaal niets sportiefs aan de formule 1 onder deze omstandigheden.

Misschien kan de Nederlandse staat bij monde van Brillemans een vriendelijk gebaar maken naar de mensen die daar achter de tralies hun lot passief moeten afwachten, die hun huis en haard achter hebben moeten laten en afscheid hebben moeten nemen van hun dierbaren, die kansloos zijn achtergebleven, omdat we in Nederland te laat zijn begonnen met de evacuaties. Dat risico loop je, als je inzoomt op details en daardoor de grote lijnen uit het oog verliest, of als je de wereld bekijkt door zo’n immens lelijke, gekleurde megabril.

Ik hoop dat de vluchtelingen achter die tralies niets meekrijgen van de grimmige protesten tegen hun komst hier, noch van de beschamende, generaliserende, insinuerende beschuldigingen aan hun adres van niet aan veiligheid gerelateerde, persoonlijke belangen bij hun evacuatie. Ik hoop dat ze niets meekrijgen van die race op Zandvoort, die puur uit economische belangen en voor de vriendjespolitiek wordt georganiseerd. Ik wens ze rust toe en wijsheid, nodig om te kunnen integreren in een cultuur die niet de hunne is.

Misschien kunnen ze, voor de broodnodige ontspanning, op kosten van de race-kakkers eens een dagje naar de Zoo. Ter voorkoming van het opbloeien van onwenselijke relaties met de bewoners van de Zoo zou zo’n door Prins Bril gesponsorde verrekijker trouwens best een welkome gadget zijn.

Boudewijn de Groot: welterusten, meneer de President