De grote ruimte

Een korte en summiere tussenstand.

Toen ik begin 2022 het boek las van Gertrude Lok (Walkabout), was dat voor mij een feest van herkenning. Zij is vertrokken, in haar eentje, zonder plan. Ze ging naar Canada zonder te weten wat ze er precies wilde gaan doen of wat ze er zou vinden. Ze was thuis behoorlijk vastgelopen en voelde dat ze dit niet terug op de rit zou krijgen zonder daarvoor rigoureuze actie te ondernemen. Zonder vastomlijnde route, zonder hoge (toeristische) doelen of een bucket list. Omdat ze nachtblind is, besloot ze alleen overdag te rijden. Ze voerde het aantal te rijden kilometers telkens een beetje op en zocht bij daglicht oeverloos naar adressen die onvindbaar leken vanwege het ontbreken van de bewegwijzering ter plaatse. Ze verbaasde zich over de cultuur, de mensen en ze genoot van de natuur, de historie en het alleen zijn. Ze leerde op zichzelf te vertrouwen.

Ik had begin juli eveneens géén idee waar ik aan begon. Wat ik wél wist, was dat ik mijn roer drastisch wilde omgooien. Dat het a once in a lifetime-experience zou zijn, leek me helder. Maar hoe het zou voelen om dat alléén te doen, dat wist ik toen nog niet. Ik sprong gewoon.

Inmiddels ben ik zo lang vrij dat ik niet meer weet welke dag het is (“uhm, Wen, ik moet gewoon werken hè? Het is donderdag”). Dat ik niet meer weet welk geluid mijn wekker maakt en dat ik niet meer de druk voel van de dingen die in een gewone zomervakantie allemaal gedaan moeten worden. Wat een heerlijkheid!

Dat “reizen” op internet de meest genoemde hobby lijkt te zijn, is voor mij een compleet raadsel. Wat een gedoe is het! Op de heenweg naar Scandinavië al een probleem met de auto en moeilijkheden met het vinden van een garage die wilde helpen (zomerrooster, geen personeel, hallo en doei). Vliegen, naar een gebied waarvoor je zeshonderdduizend formulieren moet invullen, apps moet installeren, zeven keer dezelfde documenten moet uploaden, visa moet aanvragen en moet aantonen dat je niet van plan bent je er permanent te vestigen. Een foto van mijn kinderen lijkt me voldoende bewijs, maar die optie is er niet. Binnenlandse vluchten, die zonder enige aankondiging geannuleerd blijken te zijn. Koffers die kwijt raken. Vertraging, turbulentie en ander ongemak. Maar je komt wél ergens. En dat was nou precies de bedoeling.

Intussen vliegen de kinderen ook alle kanten op. Ze draaien er hun hand niet voor om en stappen in die zweefkisten alsof het treinwagons zijn. Ik ben niet gezegend met zoveel lichtvoetigheid, dus ik word met een snoepzakje kalmeringspillen pal voor de deur van de luchthaven afgezet om te voorkomen dat ik eerder terug thuis ben dan dat mijn vliegtuig opstijgt. Ik doe schietgebedjes, dat mijn koffer niet te zwaar is, ik niet -zoals altijd- in de metaaldetector blijf hangen en dat ik genoeg tijd heb om over te stappen en mijn aansluiting niet mis. Van de weeromstuit laat ik mijn nieuwe koptelefoon in de deur van de auto zitten en kom ik daar pas achter als ik de beveiliging op de luchthaven al gepasseerd ben. De simpele oortjes, die ik vervolgens aanschaf, vind ik een paar weken later weer tussen mijn in Timboektoe schoon gedraaide was in de wasmachine. Daar knappen die rubberen oortjes meestal niet van op.

Het eerste appje dat ik lees zodra ik voet op verre bodem heb gezet, is een overlijdensbericht van een hele lieve en dappere leeftijdsgenote. We wisten dat dit bericht eens zou komen, maar niemand wist wanneer. Er zit weinig anders op dan via de app mijn condoleances uit te spreken naar alle direct betrokkenen. Ik vind het verdrietig, dat ze uit het leven piept op het moment dat ik zo ver weg ben.

Anderhalve week later sta ik in the middle of nowhere midden in de nacht in het aardedonker onder een schitterende sterrenhemel buiten, te luisteren naar een oorverdovende stilte zoals ik die nooit eerder heb gehoord, als daar ineens het Noorderlicht verschijnt. Het maakt een diepe indruk op me. Alsof het goed is in het hiernamaals, ook voor de mensen die je zo graag nog om je heen gehouden had. Het natuurspektakel biedt troost.

Ik besloot, begin 2022, dat ik uit mijn comfortzone wilde stappen. Dat lukt hier. De immense ruimte, de uitzichten vele malen weidser dan je zicht reikt, de vriendelijkheid en gastvrijheid van de bewoners, de wijze van leven samen met de natuur (en niet, zoals wij, ondanks de natuur), de levendige ruilhandel, de soms primitieve faciliteiten en de totaal andere entourage. Ik kijk mijn ogen uit, bezig mijn beste Engels en ontmoet heel veel nieuwe mensen. Deze wereld is in alle opzichten totaal anders dan de mijne.

Op het moment dat ik buiten onder een grote hoed -nodig tegen de fel brandende zon- zit te schrijven, krijg ik een berichtje van zoon 3. “Hee mam”, schrijft hij: “wanneer vieren we kerst?”. Hij is kennelijk zijn logistieke eindejaarspuzzel al aan het leggen. Ik glimlach. “Je bent altijd welkom, kijk maar wat er past”, antwoord ik even later, om eraan toe te voegen: “al weet ik natuurlijk nog niet waar ik tegen die tijd zelf ben”. Er komt een smiley en een kus terug.

Ik wil er nog helemaal niet over nadenken, over kerst. Ik leef hier bij de dag -zeker nu!- en pak ieder mooi moment. Ik begin steeds meer en beter te voelen wie ik ben en wat er bij mij past. Dit mag van mij nog heel lang duren.

Ik maak jullie op enig moment deelgenoot van mijn avonturen. In welke vorm weet ik nog niet precies; ik ben nu vooral aan het genieten (het is echt prachtig hier!), ontspannen, ontmoeten en mijn boek aan het her- en afschrijven. En aan het zingen, want dat verjaagt het ongedierte.

Deze vrije periode is nog niet eens halverwege, maar is wat mij betreft nu al geslaagd.

Hasta la vista!

Rob de Nijs: zo zal het zijn