Het is even wennen, alleen achterblijven als de kinderen zijn uitgevlogen en inmiddels een dynamischer leven leiden dan jij zelf. De leeftijd van 50 brengt levenservaring, wijsheid, maar ook confrontatie met wat ooit was én een hele hoop (fysieke) ongemakken met zich mee. De ene dag is de andere niet en oefening baart kunst, althans dat hoop ik dan maar.
“Begrijp ik je nu goed dat je wilt dat ik jullie ga stalken over die afspraak?”, vraag ik schamper aan de assistente van de poli. “Ja, het is de enige manier”, antwoordt ze kordaat. Ik zucht. Zij ook. Teleurgesteld verbreek ik de verbinding. Natuurlijk weet ik dat er overal wachtlijsten Lees meer…
De zon schijnt volop als ik de gordijnen open. Paasdagen zijn kennelijk voor veel mensen dé gelegenheid om aan het huis, in de tuin of aan de auto te werken. Het was vanmorgen nét iets over half acht toen de buurman van twee huizen verderop, al jaren gepensioneerd, met een Lees meer…
“Je gaat toch zeker wel naar Japan?”, vraagt vriend M. me, als we appen over mijn sabbatical: “daar ben je relatief dichtbij. En Cuba? Mexico? Suriname? Ook prachtig. En behoort Thailand ook nog tot de mogelijkheden?”. Ik lees en glimlach om zijn laatste suggestie met het daarbij geplaatste vunzige icoontje. Lees meer…
Ze zit op de andere hoek van mijn bank, ik schenk koffie voor ons in. “Ik heb vanaf medio juni geen woonruimte meer”, vertelt ze en dikke tranen rollen over haar wangen. “Sorry hoor”, zegt ze zacht: “het grijpt me aan. Het legt zo’n druk op me. Ik moet uit Lees meer…
Het is zondagmiddag, als de voordeurbel gaat en mijn nieuwe huisbewoner voor de deur staat. Ze is bij het vliegveld opgehaald door haar in Nederland wonende vriendje en is zichtbaar nerveus. We hebben elkaar meermalen gesproken, via beeldbellen of via de app, maar we hebben elkaar nog nooit live gezien, Lees meer…
“Jij bent echt de enige die zich nog aan die maatregelen houdt”, klaagt een gefrustreerde zoon, als mijn zus en ik besluiten dat we Kerst ook dit jaar niet met beide families tegelijk kunnen vieren. We zijn allemaal teleurgesteld dat de situatie zo is, maar we moeten ermee dealen. We Lees meer…
“Wat vinden je kinderen er eigenlijk van?”, vraagt ze me en ze kijkt me verwachtingsvol aan. Ik glimlach. “Die vinden het wel leuk”, antwoord ik: “vanwaar de vraag?”. Ze schraapt haar keel. “Nou, ik weet niet. Ik zou me best voor kunnen stellen dat ze het lastig vinden als hun Lees meer…
De scholen in de buurt, die zo breedvoerig in de kranten hebben geadverteerd vanwege hun tekort aan beschikbare studentenhuisvesting, laten het flink afweten. Ik krijg maar van één school een mailtje terug dat ze heel blij zijn met mijn zolderverdieping en dat ze een match gaan zoeken. Dat was meteen Lees meer…
In de huidige woningmarkt is het ook voor studenten schier onmogelijk geworden om betaalbare woonruimte te vinden. De regionale scholen hebben een groot artikel in de krant gezet en vragen zelfs hun docenten een student in huis te nemen. Zéker de scholen die internationale studies aanbieden, doen een dringend beroep op de lokale bevolking.
Ik denk er even over na en besluit dan mijn zolder beschikbaar te stellen. Het is een mooie bijverdienste voor mij het komende half jaar. Zo gezegd zo gedaan zou je zeggen, maar dat ligt toch nét even een beetje anders. Mijn huis vertoont de nodige gebruikerssporen en ik ben alleen al een dag bezig met stickerverwijderaar om de twee deuren van de zolderkamers enigszins schoon te krijgen. Met grote moeite schraap ik Maradona, Messi, Cech en Rooney eraf. Ronaldo bewaar ik voor het laatst, want die kijkt zo lekker de slaapkamers in als je toch al bedwelmd bent door de aceton.
(meer…)“Wat moet je nu toch dáár gaan doen?”, antwoordt mijn moedertje afkeurend en ze kijkt me aan. Ik zwijg. Wat ik daar ga doen weet ik enigszins, wat ik er hoop te vinden is een stuk waziger. “Aan die kust van Noord- en Zuid-Holland is echt niets moois hoor”, zegt ze. Ik glimlach. Mijn moeder woont al zestig jaar in Zeeland, maar verfoeit nog altijd het strand en de zee. Ze vindt de zee naargeestig en vindt dat alle zandkorrels op elkaar lijken. Ze komt oorspronkelijk uit het Oosten des lands en houdt van grote bosgebieden met Hans- en Grietjehuizen, liefst met rieten daken. “Ik ga erop uit, mam”, antwoord ik haar kalm: “en ik heb plaatsen uitgezocht waar ik normaal niet kom. Gewoon om eens iets nieuws te proberen”. Ze kijkt me aan alsof ik volslagen koekoek ben en verandert snel het gespreksonderwerp.
(meer…)