“Je bent vader geworden”, zeg ik hem, als ik met mijn baby onder m’n oksel geklemd een afgelegen loods binnen stap. Ik ben hier nog nooit geweest, maar tóch tekent er zich heel gedetailleerd een kille, grijze ruimte af die bekend aanvoelt, waarin een aantal werktuigen staat, afgedekt met zwart Lees meer…
Dat het vandaag twintig jaar geleden is, dat de ramp bij de Twin Towers zich voltrok, is haast niet te bevatten. Ik weet nog waar ik was, toen die filmpjes op tv kwamen en de eerste immense toren als een kaartenhuis in elkaar zakte. En nu, twintig jaar later (waar Lees meer…
“We kunnen naar museum Voorlinden gaan in Wassenaar? Of naar het Openluchtmuseum in Arnhem?”, antwoord ik vriend X. op diens vraag of we samen iets gezelligs zullen gaan doen. “Een museum?? Ik ga nooit naar musea”, antwoordt hij: “en ik moet zondag toevallig ook al voor het eerst van mijn leven naar het Rijks”. De toevoeging: “maar misschien is het wel leuk, dus laten we gaan”, volgt niet, hij vreest waarschijnlijk een overdosis stoffige en onzinnige materie. We brainstormen nog wat en zo komt het dat we een paar uur later in onze Zuidwester en op waterdichte wandelschoenen door de Biesbosch akkeren.
(meer…)Aan het volgen van het nieuws heb je tegenwoordig nagenoeg een dagtaak. En dat lukt niet als je ook nog moet werken om in je levensonderhoud te kunnen voorzien, dus moet je selectief worden in wat je absorbeert. Meestal is dat een keuze, soms gaat het vanzelf en sla je nieuwsfeiten op die van inferieur belang zijn, maar die gewoon vermakelijk zijn, ter afwisseling van de andere gruwelijkheden.
Gisteren zag ik een interview op de televisie van een NOS-verslaggever met geëvacueerden uit het oorlogsgebied, die achter een ijzeren hekwerk stonden. Niet iedereen wilde in beeld, uit angst voor represailles. Het leek net een dierentuin, waarin de journalist aapjes ging kijken.
(meer…)
“Zeg vriend”, app ik zoon 3, aan het begin van mijn korte vakantie: “wil je nog iets doen om je verjaardag te vieren?“. Zoon 3 is geen app-addict. Althans, niet met zijn moeder. Hij wordt 21 en dat lijkt me wel een feestje waard. Ik ben straks moeder van vier volwassen kinderen en dicht hiermee niet alleen een persoonlijk energielek, maar halveer ook mijn verantwoordelijkheid én verdubbel mijn ruimte. Het duurt even, maar dan heb je ook wat!
(meer…)
Het eerste korte deel van mijn vakantie is gestart en ik besluit, gezien de slechte weersvoorspellingen, iedere straal zon te omarmen. Ik ga erop uit, bewust in mijn eentje, in een dappere poging mijn omgeving en mijzelf ervan te doordringen dat dit nu mijn leven is en dat iets solo ondernemen daar onderdeel van is, sterker nog, dat alleen gaan óók leuk kan zijn en voldoening kan brengen. Het is vroeg in de middag als ik de duinovergang over tippel met in mijn tas een fles zonnebrandcrème, eierkoeken, een flesje water en een boek. Vlak achter de overgang wemelt het van de diepe kuilen. De Duitsers. Ze zijn weer massaal vertegenwoordigd. Je hoort ze ook overal bovenuit, zelfs vanuit die zandkuilen, die dus kennelijk nog niet diep genoeg zijn.
(meer…)Het is een regenachtige donderdagmorgen, als ik voor het eerst in twintig jaar het ziekenhuis bezoek omdat ik er zelf moet zijn. Ik parkeer mijn auto in de daarvoor bestemde bunker en wandel op mijn gemak naar binnen. Ik heb de verbouwing gezien en de nieuwbouw zien ontstaan, maar alleen aan de buitenkant, nu ik er langs fietste, op weg naar mijn werk of naar vrienden. En eerlijk gezegd vond ik dat ook wel een prima positie, want ik werk zelf in een ziekenhuiscultuur en dat is meer dan genoeg.
(meer…)
“Wil je alsjeblieft aan mij denken?”, vraagt ze me, op een moment dat we tijdens een wandeling op een bankje in een park zijn neergestreken. Ik kijk haar aan. “Wat bedoel je?”, vraag ik haar weifelend. Ze is een prachtige verschijning, een sterke vrouw, iemand die de indruk wekt dat ze precies weet wat ze wil en dat alles onder controle is. “Als jij volgend jaar echt een aantal maanden weg gaat, dan zou ik ontzettend graag je huis willen bewonen”. Er valt een stilte. Ik laat de boodschap even tot me doordringen.
(meer…)Als één van de laatste der Mohikanen ben ik vorig jaar begonnen met Netflixen. In de jaren hiervoor had ik geen tijd en geen rust om te liggen niksen op de bank, sterker nog, ik had niet eens een plekje op de bank om op te kunnen liggen. Mijn leven is veranderd en mijn gewoontes zijn daar aardig op aangepast. Eén item daarvan is, dat ik met regelmaat een paar uur weg lig te flixen zonder me daarover ook maar enigszins schuldig te voelen.
(meer…)Met verbijstering luister ik via de radio tijdens het werk naar het overlijdensbericht van Peter R. de Vries. “Hij kon het gevecht niet winnen”, melden zijn naasten in een schriftelijke verklaring. “Hij heeft gevochten tot het einde”. Hij is verslagen. We zijn allemaal verslagen. Hij is koelbloedig doodgeschoten door iemand die hiervoor in Nederland zelf niet de doodstraf kan krijgen. Het recht is krom.
(meer…)