De meeste wonderlijke gedachtenkronkels of waarnemingen van gebeurtenissen die niet onder een categorie te vatten zijn!
“Hoe is het nu met je?”, vraag ik vriend A. die al een tijdje in een stevige relatiecrisis zit. Hij neemt een slok van zijn koffie en staart naar buiten. “Mwah, op en af”, antwoordt hij en ik knik. “Misschien moet je je erbij neerleggen dat dit het is?”, vraag Lees meer…
Ze zit tegenover me in de achtertuin. “Ben je moe?”, vraag ik haar en ze knikt. “Ik heb een paar hele onrustige nachten gehad”, antwoordt ze en ik luister. “Ik had eigenlijk geen dienst, maar werd toch gebeld, want er stond een collega dubbel”. Je kunt nog zo bedreven zijn Lees meer…
“Mam”, zegt ze: “ga maar eens mee naar Loods 5. Ik denk dat jij het daar heel leuk vindt”. Ik luister en kijk naar haar blije snoet. Al maanden ben ik op zoek naar kunst voor aan de muur in de woonkamer. Ik vind het niet, althans niet naar mijn Lees meer…
“Het is echt moeilijk”, appt mijn taalmaatje me: “ik wil zo graag helpen, maar het mag niet”. Ik lees zijn tekst. Hij plaatst er verdrietige icoontjes achter. Hij doelt op de gevolgen van het natuurgeweld in Turkije en Syrië. Hij mag, gezien zijn status, niet naar zijn geboorteland terugkeren om Lees meer…
Het is zaterdagmiddag, als ik één van mijn eerste post-covidwandelingen maak, nadat ik twee weken futloos, in mijn eentje en stevig vastgedraaid in mijn eigen gedachten, heb doorgebracht in mijn huis. De buitenlucht doet goed; ik adem bewust zoveel mogelijk frisse lucht in en voel de snijdende kou in mijn gezicht. Het is helemaal niet koud voor deze tijd van het jaar, maar ik heb een stapje terug moeten doen in wat ik gewend was te trotseren. Ik ben al blij dat ik er zonder al teveel kleerscheuren vanaf ben gekomen en hier nu weer wandel.
(meer…)“Mam”, zegt hij en hij recht zijn rug: “ik vind deze nieuwe lockdown echt zó ontzettend waardeloos”. Hij zucht. “Het helpt natuurlijk helemaal niets, al dat achterljke ad hoc-beleid. Mijn leven staat al zo lang stil”. We hebben allebei een kop koffie en ik luister naar zoon 1, die dit Lees meer…
“Kom je zaterdag ook borrelen?”, vraagt ze en ik aarzel even. Ik heb nog vakantie en wil per dag mijn plannen bepalen. Ze opent samen met haar dochter een creatief samenwerkingsverband en heeft onder die noemer een troostboekje uitgebracht, bedoeld voor kinderen, die een dierbare zijn verloren. Het is een mooi naslagwerk geworden, waarin ruimte is voor vrije interpretatie, voor herinneringen, foto’s en tekeningen. Ik houd van ondernemende creativiteit en ken haar verlangen om haar werkuren ook wat te verminderen. Het zal wel in de familie zitten.
(meer…)“Wil je alsjeblieft aan mij denken?”, vraagt ze me, op een moment dat we tijdens een wandeling op een bankje in een park zijn neergestreken. Ik kijk haar aan. “Wat bedoel je?”, vraag ik haar weifelend. Ze is een prachtige verschijning, een sterke vrouw, iemand die de indruk wekt dat ze precies weet wat ze wil en dat alles onder controle is. “Als jij volgend jaar echt een aantal maanden weg gaat, dan zou ik ontzettend graag je huis willen bewonen”. Er valt een stilte. Ik laat de boodschap even tot me doordringen.
(meer…)Nu ik mijn slaapkamer heb opgeknapt, word ik niet meer vanzelf wakker als de zon op komt. Aardedonker is het binnen, zodra de gordijnen gesloten zijn. Mijn dag- en nachtritme wordt nu door externe factoren bepaald, zoals een wekker.
Het is nog midden in de nacht als ik wakker word vanwege de warmte. Ik weet niet of het komt door de buitentemperatuur, die ineens extreem hoog is, of door de tweede inenting die ik een aantal uren geleden gekregen heb. Of misschien vanwege de hormonen, want die vieren ook hun eigen feestjes zonder mij als huismeester hiervan vooraf te verwittigen.
Sinds ik alleen woon, eet ik mijn avondeten voor de televisie op. Dat is dan ook nagenoeg het enige moment van de dag dat ik kijk, dus het valt best mee met mijn kijkgedrag. Mijn eetgedrag is zorglijker, maar dat terzijde.
Vriend X attendeerde me op “Lang leve de liefde’. Een concept waarbij twee mensen 24 uur in een huis verblijven en de mogelijkheid krijgen om hun verblijf bij wederzijdse goedkeuring te verlengen met nog eens 24 uur. Het levert amusante televisie op, waarbij mijn wenkbrauwen meer dan eens achter mijn haargrens verdwijnen. “Wil je dan niets van me weten?”, vroeg een dame vorige week aan haar zwijgzame date, nadat de snijdende stilte een kwartier geduurd had. Hij keek haar verdwaasd aan en haalde zijn schouders op. “Joehoe, vrouw, hij is een man, hè. Die willen meestal niet zoveel weten van een ander“, dacht ik, maar realiseerde me op tijd dat het tamelijk zinloos is om dat hardop tegen de muur te zeggen. “Ik zou niet weten wát op dit moment”, antwoordde de man in kwestie naar eer en geweten. Ze zuchtte diep. Verlengen zat er niet in, gescheiden slapen wél. Beide missies mislukt.
(meer…)