“Wanneer spreken we af?”, vraagt vriendin X. me via de app. “Laten we gauw een etentje plannen”, appt vriend X. “Wanneer kom je weer naar ons, we hebben op jou gewacht”, appt mijn taalmaatje. “Kom je gauw naar mijn nieuwe huis kijken?”, appt vriendin Y. “Ik heb nog één plaats

De tijd glipt als los zand door mijn vingers. Mijn wens, om m’n focus te verleggen, vrijheid te voelen, m’n bloed sneller te laten stromen en mijn grenzen daarbij op te zoeken, kon dit jaar worden waargemaakt. Gestimuleerd door vrienden en familie en gedragen door mijn kinderen, trok ik de

“Mam”, zegt hij door de telefoon: “kan ik je heel even storen?”. Zijn stem klinkt vrolijk en opgewonden. Hij belt me zelden, dus ik vermoed iets zwaarwichtigs, zoek snel een rustig plekje in een hoekje van de winkel en antwoord: “ik moet zachtjes praten hoor, ik loop in de Trendhopper”.

Het is nog midden in de middag als ik aan kom rijden bij een B&B op de Veluwe. Het huis staat op een wonderschone plek midden in de bossen en de eigenaresse blijkt heel gastvrij en vriendelijk te zijn. Mijn koffer, de stille getuige van alle avonturen van het afgelopen

Het is nog vroeg in de ochtend, als ik mijn koekblik op wielen start en naar de dichtstbijzijnde baai rijd. Met een flesje water in de tas, een mueslireep en mijn e-reader kruip ik onder een grote rieten parasol. Als je later op de dag komt, is er geen schaduwplek