Lezen op eigen risico
Het laatste weekeind van de restaurantactie van de Appie is begonnen. In mijn tas zit nog een volle spaarkaart. Hoewel we naarstig ons best doen om kilo’s te verliezen, brandt de bon toch een beetje in mijn tas. “Zullen we zaterdag ergens gaan eten?” stel ik hem voor. Hij laat zich verdacht gemakkelijk overhalen. We googelen wat, vinden een Indiaas restaurant in een nabij gelegen stad en reserveren digitaal.
Lees “Indiaas onderonsje” verder
Hij zit tegenover me aan een tafeltje. We drinken rode wijn en genieten van heerlijk eten in een ontspannen sfeer. Hij vertelt, over zijn werk. Over vorige werkgevers en de mogelijkheden die hij nu krijgt. Hij reist veel en vindt dat erg leuk. “Ik wil graag dat je eens met me mee gaat”, zegt hij terwijl hij mijn handen vastpakt. Een paar jaar geleden zou ik daarvan zijn geschrokken en wellicht direct zijn gevlucht naar mijn veilige casa, nu betrap ik mezelf op een hoera-momentje. Hij brengt me nieuwe energie en ik merk dat mijn blik verruimt. Dat werd wel eens tijd.
Lees “Dikke vinger!” verderHet is zaterdagmorgen, we hebben uitgeslapen en rustig ontbeten. We kuieren door de stad, waar we wat kadootjes kopen en boodschappen doen. Niets wijst op een anders-dan-anders-dag. Het is ontspannen en gezellig. Lees “Sarah Light” verder
Het is kerstavond als mijn lief en ik een fles wijn openen en proosten op de komende feestdagen. We bereiden samen eerste kerstdag voor, de dag waarop zijn (klein-)kinderen komen. We zullen een traditioneel familierecept serveren en ik volg hiervoor gedwee de instructies op die hij me geeft. Lees “Hart op de tong” verder
Het is nog vroeg als mijn laatste werkdag van 2018 begint. Ik open het kantoor en start de computer op. Neem een beker koffie en log de telefoon in. Ik ben er klaar voor, ik voel me goed. Kom maar op met de laatste stuiptrekkingen in de planningen van dit jaar. Lees “Dág 2018!” verder
December 2018. Ieder jaar lijkt sneller voorbij te gaan, ik heb het gevoel dat ik de kerstboom nog maar net buiten gezet heb als het tijd wordt er weer één aan te schaffen. De tijd glipt als los zand door mijn vingers. Samen met zoon 2 rijd ik naar de landweg waar onze favoriete boer prachtige kerstbomen verkoopt. We zoeken er samen één uit, welke eenmaal thuis traditiegetrouw veel te groot blijkt te zijn. Lees “Logistiek hoogstandje” verder
“Ik heb een date”, appt hij me: “ze gaat eerst op vakantie, maar daarna gaan we elkaar zien. Althans, ik hoop dat dit echt zo is”. Ik glimlach, maar dat ziet hij natuurlijk niet. “Wat leuk zeg!” app ik hem terug: “waar heb je haar opgegraven?”. Mijn vriend is al diverse jaren single, niet persé uit vrije wil of uit principiële overweging, maar omdat het gewoon zo is. Hij heeft de lat hoog liggen -terecht- en heeft tot heden niet de vonk en de verbinding gevonden die hij zoekt. Lees “Vlindertuin” verder
Het is maandagavond. De kop is van de week. Het eten is genuttigd, de keuken is redelijk toonbaar en ik zit in een stoel met een kop thee. Zoon 2 zit ook in de woonkamer. We kijken samen naar First Dates. De ontmoetingen zijn erg ongemakkelijk vanavond en dat vinden wij zeer vermakelijk. Lees “Spoorloos” verder
Al wéken weet ik, dat ik een goede zaklamp moet gaan kopen, nu mijn oude de geest gegeven heeft. Steeds wanneer ik thuis kom, constateer ik dat ik die lamp ben vergeten te kopen. Hoewel ik deze zelden gebruik, alleen als er een stop springt of ik in de avond in de achtertuin moet zijn, wil ik ‘m toch niet missen. Lees “Licht!” verder
Het is woensdagmiddag en ik loop op mijn gemakje in de stad. Als ik uit een drogisterij kom, bots ik tegen een mij onbekende man. “Oeps, sorry”, zeg ik netjes en ik glimlach naar hem. Hij komt breed voor me staan. “Jij ziet er goed uit zeg”, zegt hij en ik schiet spontaan in de lach. Hij lacht niet, hij meent het serieus. Lees “(H)erkenning” verder