Ballenmeisjes

“Heb je zin om mee te gaan?”, vraagt ze me. Ik twijfel geen moment, dus zo komt het dat ik naar Twente rijd en mijn auto in een parkeergarage in Enschede zet. Ik ben gewend om naar niemandsland te rijden, maar nu had ik onderweg ook het gevoel dat het einde van de wereld in zicht was. In Twente kom ik te weinig, constateer ik; de omgeving is er mooi en het is fijn om eens ergens te zijn waar je normaal zelden komt.

We kuieren samen wat door de stad en eten ergens op een pleintje met cafés en restaurants. Het is leuk om er rond te kijken en ik vind het Twents accent vrolijk klinken.

Een paar uur later arriveren we bij FC Twente. Inmiddels is het opgehouden met zacht regenen. Het klettert met bakken uit de hemel. Bij de ingang van het sportcomplex krijg ik een toegangsbewijs aan een keycord, die één van de speelsters -de dochter van mijn reisgenoot- voor ons heeft klaargelegd. Het voelt een beetje VIP. Ik moet mijn QR-code laten zien én mijn legitimatiebewijs.

Even later zit ik op de tribune en stuur ik wat foto’s aan de kinderen. Zoon 2 zit op de tribune bij NAC, maar zowel hij als zijn zus zien kans de actuele stand van FC Twente en de bijbehorende analyses eerder aan mij te appen dan dat ik uitgeklapt ben. Het is een leuke pot voetbal en Twente wint glansrijk van Excelsior. In de pauze halen we koffie in de kantine en ik verbaas me erover dat deze gewoon door senioren uit thermoskannen in plastic bekertjes wordt geschonken. Het is een sportkantine zoals ik die van lokale voetbalverenigingen ken, terwijl ik bij deze profclub toch een iets andere ambiance verwacht had. Dat zegt meer over mijn verwachtingen dan over het vrouwenvoetbal, trouwens.

Ik wissel van gedachten met de moeder van de sterspeler. “Wat een verschil”, zeg ik haar: “de vrouwen spelen niet eens in het officiële stadion”. Ze knikt. “Vrouwenvoetbal loopt nog ver achter bij de mannen”, zegt ze. “Alleen bij topwedstrijden, zoals bijvoorbeeld de champions league-finale, mogen de dames in het stadion spelen. Alle andere wedstrijden vinden plaats op de trainingsvelden. Dat is bij Ajax ook zo, waar ze jaren heeft gespeeld. Dames worden op alle fronten gescheiden gehouden van én anders behandeld dan de heren”. Ik weet dat de salarissen ook onvergelijkbaar zijn en dat er maar een enkele damesspeler is die er glansrijk van kan leven.

Ik vind het een aparte gewaarwording en kijk met interesse om me heen. “Dat is nu ook zo leuk bij de Oranjeleeuwinnen”, vertelt mijn reisgenoot enthousiast, nu haar dochter van deze selectie inmiddels ook deel uitmaakt. “Daar wordt in geïnvesteerd, dan is er wel meer professionaliteit in de organisatie. Dan is er volop enthousiast publiek aanwezig en er zijn cameraploegen. Dat geeft een totaal andere sfeer”. Het lijkt me van essentieel belang, als je iets naar een hoger niveau wilt tillen, dat je dat opstapje biedt. Het is een beetje de kip of het ei.

We zitten op de tribune, op een houten bankje. De jas van mijn reisgenoot is doorweekt door een lekkage van het golfplaten dak, waardoor het regenwater net langs haar rug loopt. We kijken geboeid, klappen blij als er weer een doelpunt gemaakt is en leven mee met een geblesseerde speelster. Het is leuk om de clubjeugd, die langs de lijn zit te kijken, naar haar dochter te horen roepen en haar te horen aanmoedigen. Een kwartier voor tijd wordt ze gewisseld.

Het is tegen half elf, als we aan de terugreis beginnen. Het was een hele leuke dag en ik vond het een eer om er te mogen zijn. De conclusie dat we in Nederland op sportief vlak absoluut niet geëmancipeerd zijn, lijkt me na deze avond wel een terechte. Ook hier delft de vrouwenkant van de sport het onderspit en dat is heel jammer, want ze zijn goed en gedreven, onze speelsters.

Bovenal zijn het vriendelijke en toegankelijke meiden zonder kapsones. Daar kunnen onze voetbalheren -inclusief Ronaldo, al geef ik dat nu eenmaal niet graag toe- nog wat van leren. Het wordt tijd dat deze sport weer om sportiviteit in de breedste zin des woords gaat draaien. Dan rijd ik binnenkort met plezier nog een keer terug voor een wedstrijd in de Grolsch Veste.

Tracy Chapman: fast car