Op je vleugels vertrouwen

Waar ga je nou allemaal heen?”, vraagt collega driehonderdzeven. Ik lach, hap naar adem en noem een aantal bestemmingen. “Wow…..”, antwoordt ze en ze zwaait met haar armen: “ik vind het zó mégastoer in je eentje”. Ik knik. “Ik ook”, zeg ik haar: “voor mij is het ook spannend”. Mijn wens om met de stille trom te vertrekken werd niet gehoord; ik eet, drink, borrel en feest al wéken, beantwoord voortdurend dezelfde vragen en weerleg geduldig verkeerde aannames. Het is lief, betrokken, enthousiast en soms ook wel vermoeiend.

Bij het opschonen van mijn computer stuit ik op een tekst, ooit gebruikt voor een datingsite. In een poging me te onderscheiden van alle avontuurlijke en reislustige dames schreef ik: “voor mij is het reisgezelschap vele malen belangrijker dan de bestemming. Liever met mijn lief in een hutje op de hei, dan alleen in een kasteel op een tropisch eiland”. Het was absoluut de waarheid, want ik ben een ultieme deler.

Met het gezin, waarin ik ben opgegroeid, werd door diverse omstandigheden nooit gereisd. Mijn zus en ik fietsten, nadat we eerst bloembollen hadden gepeld en fresia’s hadden gebost, met kleffe broodjes onder de snelbinder naar het strand en vermaakten ons daar prima. De vader van mijn kinderen voelde ook geen reisdrang en toen ik later alleen kwam te staan, had ik er de financiële middelen niet meer voor. Reizen was geen wezenlijk onderdeel van mijn leven en ik leerde vooral te genieten van kleine dingen, hetgeen ontegenzeglijk een groot goed is.

Dat veranderde, toen ik (met bovenstaande dating-tekst) een nieuwe partner ontmoette, die zó reislustig was dat het zowel een levensbehoefte als vluchtgedrag leek te zijn. Met bewondering keek ik naar het gemak waarmee hij zichzelf over de aardkloot bewoog en daarbij totaal geen last leek te hebben van zenuwen, jetlags, heimwee of ander ongemak. Ik sloot me een aantal keren bij hem aan en laafde me aan zijn zelfverzekerdheid en routine. Door zijn reiservaring en kalmte stapte ik moeiteloos over mijn eigen drempel en genoot enorm van wat het me bracht. Ik ondervond eveneens aan den lijve dat je met je lief op een schitterend tropisch eiland kunt zijn, maar jezelf dan tóch intens alleen kunt voelen. En toen ……….. kwam Corona.

De kinderen vlogen uit, studeerden af, vonden banen, verhuisden en leefden hun dynamische leven. Ik bleef alleen achter in een huis met vijf slaapkamers en een hippe, biodiverse tuin, met een afgebakende kantoorbaan, verantwoord vrijwilligerswerk en een keurig sociaal leven. Ik kreeg op de valreep zelf Covid en bracht de feestdagen totaal geïsoleerd door. Dat was alleen zijn 2.0.

Het wrikte en het schuurde, steeds een beetje meer. Het boek, dat ik al zo lang wilde schrijven, was er nog steeds niet; na een werkdag van negen uur achter drie beeldschermen wil mijn hoofd niet meer. De voorspelbare weken regen zich aan elkaar en ik dreigde langzaam af te sterven. Het duurde even voordat ik concludeerde dat ik op deze voet niet eeuwig verder kon gaan.

Het vergde inventiviteit, om mijn plannen te faciliteren. Mijn bankrekening reikte slechts tot de grens met België en de angst maakte zich meermalen meester van me. Stel dat? Wat als? En dan? De beperkingen wegens Covid zijn wereldwijd grillig, de oorlog in Oekraïne is dreigend, de luchthavens hebben chaos wegens personeelstekort, treinreizen zijn duur én omslachtig en de boeren verhinderen de doorgang op de weg. En last but not least: het ontbreekt me genetisch aan enig richtingsgevoel. Ik keek mijn angst in de ogen en sprak erover met mijn kinderen en vrienden, die de angel er voor me probeerden uit te halen. Dat lukte de ene keer beter dan de andere, maar er brokkelde wél steeds een klein stukje af, waardoor er ruimte ontstond voor een stoer plan. Ik onderhandelde met mijn werkgever, werkte me het schompes om mijn bankrekening te spekken en sloot op het dieptepunt van de rente een nieuwe hypotheek op mijn huis af. Ik maakte plannen, schrapte ze weer, verzette mijn bakens, gooide lijnen uit, bedacht alternatieven, las stapels reisboeken, luisterde reispodcasts, kwam in contact met twee bekende schrijvers en gaf uiteindelijk een klap op mijn wens; waarom zou ik het niet kunnen, als ieder ander het wél kan? Voilà, de aftrap van het alleen zijn 3.0.

De tijd die het geduurd heeft voordat het nu eindelijk zover is, was nodig om mijn hoofd te ordenen. Op vragen als: “waar betaal jij dat van? Hoezo ga je dat doen? Wat denk je er nu te vinden? Geef je nu gewoon je zekerheid op? En dan, je moet toch een keer terugkomen hè? Laat je je kinderen en je moeder zomaar achter? En wat nou als er iets gebeurt tijdens jouw afwezigheid? Durf je zomaar iemand in je huis te laten? En dat boek, waar gaat dat over?” heb ik één antwoord geformuleerd; iedere cent die ik besteed, heb ik zelf verdiend. Ieder vrij uur heb ik eerst zelf gewerkt. Met mijn kinderen gaat het méér dan goed. Ik ga doen wat bij mij past en het is niet belangrijk wat een ander daarvan vindt. Ik doe niemand kwaad, blijf niet eeuwig weg (denk ik) en digitaal contact onderhouden kan overal ter wereld. Doodgaan kun je op ieder moment, ook als je keurig binnen de lijnen kleurt. De tijd zal leren of dit een goed idee is geweest. Zekerheid bestaat niet en inzicht krijg je tóch pas achteraf.

Tientallen lieve apps heb ik ontvangen. Mijn kast staat bomvol met kaarten en kadootjes; mijn collega’s hebben een boekje en een Spotify reislijst voor me gemaakt. Mijn kinderen hebben me geduldig geholpen met praktische dingen en met relativeren. Er waren kritische kanttekeningen, maar er was vooral héél veel liefde en enthousiasme. Dat sterkt me op de momenten dat mijn innerlijke angsthaas de overhand weer dreigt te nemen.

Het grote genieten is nu begonnen. Ik start met een aantal dagen om uit te rusten, los te laten en de vrijheid te voelen. Daarna ga ik op pad om mijn boek te voltooien, ruimte te maken in mijn hoofd en om mijn bloed weer te voelen stromen (in willekeurige volgorde). Om een deel van mezelf, dat verloren gegaan is in de omstandigheden, te hervinden. Nieuwe wegen, nieuwe mensen, nieuwe inzichten en nieuwe energie. Herinneringen maken. Vrijheid voelen. Creativiteit stimuleren. Prioriteiten aanbrengen. Een richting bepalen voor de komende jaren. Dat zijn hoge doelen, misschien is het té ambitieus, maar ik geloof erin.

De destijds goed klinkende tekst voor op die datingsite is inmiddels lang achterhaald en daarmee linea recta in de prullenbak verdwenen. Zo lang ik ver weg blijf van dit soort sites heb ik überhaupt geen tekst nodig. Dat ruimt zowel mijn hoofd als mijn computer lekker op.

Geniet allemaal van een mooie zomer en tel je zegeningen. Werk-ze en tot later!


Queen: spread your wings

Sammy was low, just watching the show, over and over again
knew it was time, he made up his mind, to leave his dead life behind.
His boss said to him, boy you better begin, to get those crazy notions right out of your head
Sammy who do you think that you are
you should have been sweeping, up the emerald bar

Spread your wings and fly away, fly away, far away,
spread your little wings and fly away, fly away, far away
pull yourself together cause you know you should do better
thats because you’re a free man

He spends his evenings alone in his hotel room
keeping his thoughts to himself
he’ll be leaving soon, wishing he was miles and miles away
nothing in this world, nothing would make him stay

Since he was small, had no luck at all, nothing came easy to him
now it was time, he made up his mind, this could be my last chance
His boss said to him, now listen boy, you’re always dreaming
you’ve got no real ambition, you won’t get very far
Sammy boy, don’t you know who you are
why can’t you be happy at the emerald bar

So honey spread your wings and fly away
fly away, far away, spread your little wings
and fly away, fly away, far away
pull yourself together cause you know you should do better
thats because your a free man


Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

10 reacties

Esther · 3 juli 2022 op 22:40

Je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. Je gaat herinneringen maken die je weer nieuwe inzichten en inspiratie geven. Ik weet het zeker, het wordt fantastisch!

Annemiek · 4 juli 2022 op 14:28

Goed gedaan jij! Geniet van deze mooie sprong. Het gaat je vast hele mooie ervaringen, ontmoetingen en plezier brengen.

Willy · 5 juli 2022 op 21:20

Geweldig geen grenzen meer in wat voor zin.
Maak de mooiste herinneringen en ik kijk uit naar je boek Bon Voyage.

Linda · 7 juli 2022 op 04:03

Kom thuis, op iedere plek en ieder moment dat je past. Liefs X

W · 21 augustus 2022 op 10:12

Wat een bijzondere vrouw ben je toch. Ik hoop dat je hebt genoten (of: aan het genieten bent) van je reis en kijk uit naar je verhalen erover. xW

    Wen. · 28 augustus 2022 op 00:59

    Verhalen volgen nog wel, maar weet niet precies waar en wanneer. Ik ben bewust een tijdje afgeschakeld, omdat er wat verandering nodig was. Ik geniet ontzettend van de totaal andere cultuur waarin ik me op dit moment bevind 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Cosy