Hot pants

Nice to meet you”, zegt hij stralend en hij steekt zijn hand naar me uit. “Have you ever been on a combine before?”. Ik lach en schud mijn hoofd. “No”, antwoord ik hem en ik klauter op m’n soepelst achter hem aan via het loodrechte ijzeren trapje naar de cabine. Hij vertelt, over de canola en oats, die vooral voor de export bedoeld zijn en de tegenvallende kwaliteit van de oogst als gevolg van de aanhoudende droogte. Ik luister geboeid, zie hoe hij zijn boordcomputer behendig bedient en kijk hoe de machine rechte banen trekt over het landschap. Hij vraagt me hoe ik over de boerenprotesten in Nederland denk en hij vertelt over de vrijheid die er hier tot voor kort voor de boeren was, maar die steeds verder wordt ingeperkt. Hij maakt zich zorgen over zijn toekomst.

Na een tijdje werp ik mezelf gracieus uit de cabine, want er is werk aan de winkel. Met grote stofwolken achter de Ram Van scheuren we over de grindwegen, want er moeten hooibalen worden opgehaald uit de ditches. Samen met de vrouw des huizes tors ik tientallen balen op de aanhanger, waarna we deze op het erf, dat net zo groot is als mijn hele woonwijk, weer van de kar af sjorren en op solide wijze opstapelen. Er is een grote voorraad nodig voor de winterperiode, als het hier veel en lang sneeuwt. De kudde schapen eet de oren van je hoofd. Twee maal daags wordt de ruif tot aan de nok met hooi gevuld en nog doen ze alsof ze nooit iets te eten krijgen. Ze duwen je bruut opzij als je met je riek de hooibalen uit elkaar wilt trekken en doen aan schaapstapelen (een soort haasje over voor schapen) om een plek bij de ruif te bemachtigen en het beste hooi ervantussen te kunnen snaaien. Gulzige beesten zijn het.

Waar de uitdrukking: “ergens als de kippen bij zijn” vandaan komt, wordt me hier ook ineens duidelijk. De kippen op de boerderij lopen de hele dag voor je voeten. Overal waar ze denken dat iets te halen valt, zitten ze er met hun snavel tussen. In de balen hooi zitten (net als in je schoenen ’s morgens) grote spinnen, crickets, torren en andere beesten, waar ze gek op zijn. Als we met de volle kar hooibalen aan komen rijden, staat er een arsenaal kippen op wacht en halen wij vervolgens halsbrekende toeren uit om ervoor te zorgen dat ze niet allemaal in de kippensoep belanden ’s avonds.

De volgende middag neemt de gastvrouw me mee naar een dorpje verderop. Er is braderie. Kinderen kunnen er met paard en wagen worden rondgereden. Er is veel ambachtswerk, van handtassen tot houten snijplanken, van oorbellen tot handbeschilderde bekers en glaswerk. De rij bij de koek en zopie is het langst. Wij kuieren er rond in de verzengende hitte en komen bekenden tegen. “Hi, my new friend!”, zegt een buurvrouw van vijf kilometer verderop tegen me: “hoe is het? Vermaak je je?”. Ik knik. Ik vermaak me prima, sterker nog, het is een gouden greep geweest om hier te komen. “Just finished that huge apple sauce-thing”, antwoord ik. “Hell of a job”, antwoordt ze lachend. De vorige keer dat we haar zagen kregen we zeven kisten val-appels uit haar tuin mee, waar ik twee dagen voor nodig had om ze geschild te krijgen voor de appelmoes. We kletsen en lachen wat. “Do you like it here?”, vraagt de vriendin van de buurvrouw. Ik knik en vertel, over mijn leven thuis, dat op geen enkele manier te vergelijken is met het leven hier. Dat wij in onze woonwijk meer mensen hebben wonen dan zij in vier dorpen bij elkaar en dat ik thuis een fulltime kantoorbaan heb. Ze knikt begripvol. “Never been to Europe”, antwoordt ze: “don’t know if I would fit in such a crowded area, but I would love to visit it once”. Ik bied haar een slaapplaats aan voor als ze naar Nederland wil komen.

You’re wearing real hot pants”, zegt de vriendin van de buurvrouw. Ik kijk als een uil op een kluit naar beneden, naar mijn lichte spijkerbroek die inmiddels door een riem moet worden opgehesen en de stoffige sneakers eronder. De tijd heeft hier op de prairie weliswaar een flink aantal jaren stilgestaan, maar zo hip ben ik nu ook weer niet. Ze ziet mijn verwarring. “Hot pants”, herhaalt ze, waarbij ze articuleert alsof ik volslagen koekoek ben. Ik incasseer het compliment en antwoord schoorvoetend: “oh….thank you”.

De buurvrouw en haar vriendin schieten hardop en met open mond in de lach. “Hot pants”, herhaalt de vriendin: “……. as in: warm. Sunny, warm weather. Jeans, no shorts”. Oeps! Foutje. Met al dat ongedierte hier laat je het wel uit je hoofd om open schoenen en korte broeken te dragen. Ik heb het tot vandaag ook nog niemand anders zien doen. De buurvrouw slaat haar arm troostend om me heen. “You look fine, although”, zegt ze terwijl ze nog na-schatert: “come over next week for coffee before you leave”. Ik knik. De mensen zijn hier allemaal heel vriendelijk en gastvrij.

Mijn tijd hier loopt op een einde. Het was een fantastische ervaring, maar mijn volgende avontuur staat voor de deur. Ik had vooraf niet kunnen vermoeden wat deze locatie me zou brengen. Het fysieke werk, waardoor ik eindelijk eens uit mijn hoofd kon komen en ingesleten patronen kon doorbreken. De totaal andere cultuur. De taalbarrière, die de gesprekken soms een gênant verrassende wending gaf. De vrijheid, van je volkomen veilig voelen zonder je voordeur ’s nachts op slot te hoeven doen of je autosleutel zelfs maar uit het contact te hoeven halen. De verwondering over de prachtige natuur en de ontelbare wilde dieren. Mijn chronische gebrek aan (sfeer-)muziek. De gigantische afstanden en grote voorraden. De kneuterigheid van handgeschreven cheques en de levendige ruilhandel.

Genoeg stof tot nadenken tijdens de komende vlucht, niet alleen over de leuke belevenissen, maar ook over de wijze waarop de mensen hier in het leven staan en de elementen die ik daarbij van wezenlijk belang vind. En natuurlijk over de hamvraag: hoe kan ik de goede dingen uit dit leven integreren in mijn leven thuis? Gaat het me lukken om de veranderingen, die ik hier met behulp van de mensen op de boerderij bij mezelf heb bewerkstelligd, door te zetten? Dat zou toch helemaal fantastisch zijn!

Ik raap mijn bagage weer bij elkaar, gooi een paar versleten werkschoenen, een gescheurde blouse en mijn hot pants weg en sluit de koffer. Ik ben er weer klaar voor. Wat er verder ook gebeurt: dit neemt niemand me meer af.

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

12 reacties

Corina · 23 september 2022 op 16:55

Heerlijk dat je ons op deze manier ons een beetje met je mee laat reizen, en wat een avontuur!! Ik (net als veel anderen) vind je een dappere dodo in alles wat je onderneemt tot nu toe, mis je maar gun je al het goede en meer van wat er op je pad is gekomen en gaat komen! Veilige reis terug naar (het belachelijke) Nederland voor een tussenstop om je kids en familie te knuffelen, tot je volgende avontuur! Denk aan je, lieve groet! X

    Wen. · 23 september 2022 op 18:01

    Nu ik bij alle buren binnen een straal van 50 kilometer heb gegeten, gedronken, gekletst en gelachen wordt het tijd voor een totaal ander avontuur. Het pakt goed uit, om steeds iets anders te gaan doen. Ik gun het iedereen, om een langere tijd los te komen van je werk en alle andere ingesleten patronen. Het geeft een onbeschrijflijk vrij gevoel. Hoewel ik van top tot teen onder de butsen, schrammen, sneeën en blauwe plekken zit, mijn onderbenen en voeten een gatenkaas zijn van vliegenbeten en ik spierpijn heb op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik er spieren had, voel ik me sterker dan in de afgelopen jaren bij elkaar. Mijn kracht en rust komen terug en daar ben ik heel blij om. Ik denk ook aan jullie hoor! Geniet nog maar een tijdje van de stilte zonder mij 🙂

Marjoke van Es · 23 september 2022 op 17:03

Dat ik zo blij voor je ben dat je het zo geweldig naar je zin hebt gehad en dat je voor jezelf zoveel positieve dingen hebt ervaren en geleerd.
Dat zou goed zijn voor ons allemaal hier.
Ik wens je een heel erg voorspoedige reis toe en hoop dat ik eens van je verhalen kan genieten.Tot ziens,Marjoke

    Wen. · 23 september 2022 op 18:07

    Dankjewel, ik ben er zelf ook blij om en ik ben het met je eens: het zou voor iedereen goed zijn. Die verhalen kom ik jullie in het nieuwe jaar een keer brengen. Liefs X

Linda Thoen · 23 september 2022 op 20:00

Ga, ga verder, kom terug, kom verder terug, ga anders, kom anders terug en blijf jezelf en kom als jezelf terug

Lilian Meeuwsen · 24 september 2022 op 09:00

Wat een avontuur! Die kanjerzoon van je stond hier afgelopen week met je gebundelde verhalen Spiegelen voor de deur, lekker lezen omdat ik ff nie zo vooruit kan door gedoe met rug. Ik geniet van jouw schrijven, heerlijk! Topgozer is het 👊😊

    Wen. · 24 september 2022 op 15:23

    Hij zei het, dat hij een boekje aan je gegeven had. Heel goed! Ik hoop dat het inmiddels iets beter met je gaat, Lilian en dat je de moed erin houdt! Sterkte en veel plezier met lezen 😊

Esther · 25 september 2022 op 00:00

Heb je nou echt zoveel skyr gegeten dat jouw broek afzakt? 😉

    Wen. · 25 september 2022 op 04:48

    Nee joh, heb nog nergens Skyr gezien, dat lusten ze hier volgens mij niet. Ik heb mijn broeken gewoon een maat te groot gekocht, dan heb je de hele tijd het gevoel dat je heel veel afgevallen bent 🙂

Mieke · 2 oktober 2022 op 13:52

Wat heerlijk Wendela, om te lezen dat je aan de andere kant van de oceaan je draai zo goed kunt vinden. Ik Geniet van jouw verhalen en inkijkje in je avontuur. Fijn dat je zo geniet van deze tijd helemaal voor jezelf. Even kleren wisselen thuis en genieten van dierbaren en dan op naar de volgende geweldige plek. Kijk uit naar je verhalen en je terugkomst ooit…..😄.
Go girl!! Liefs Mieke.

    Wen. · 2 oktober 2022 op 15:00

    Dankjewel Mieke😘
    Het is heerlijk om zo lang vrij te zijn en helemaal aan je verplichtingen te ontsnappen. En ook om in andere culturen te kijken, mensen te ontmoeten je te verwonderen over wat je hoort, ziet, voelt en ruikt. Ik gun het iedereen ❤️

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Cosy