Bodemloos

Vlak voor de kerstdagen werd mijn nieuwe bank geleverd. Met kleurrijke kussens erop en een setje moderne salontafels ervoor onderging mijn zithoek een fraaie metamorfose. Al gauw bleek de bank comfortabel genoeg om er hele tv-series op te liggen verslinden. Netflix heeft een aantal zeer verslavende in haar repertoire, waarvan ik dientengevolge de ene na de andere aflevering consumeer. Steeds vind ik dat ik nog wel één aflevering mag kijken, waardoor de nachten te kort zijn en de wallen onder mijn ogen te groot. Met dank aan de tipgevers!

Tijdens de kerstdagen zijn alle kinderen thuis. Twee van hen zijn negatief getest, we houden zo goed mogelijk afstand van elkaar en zijn er niet allemaal tegelijk, maar we genieten wel van elkaars gezelschap. Het is schokkend om te ervaren hoe snel je -nadat je er ál die jaren tussen leefde en je hand er niet voor omdraaide- de drukte en chaos ontwend bent als je eenmaal alleen woont. Iedereen praat door elkaar heen, er is muziek, er wordt gelachen, gezongen en op het scherpst van de snede gediscussieerd. We doen spelletjes, luisteren naar de top 2000, eten en drinken. We geven elkaar kadootjes en spreken onze wensen voor 2021 hardop uit.

Aan het begin van de nacht valt geleidelijk de stilte in, als de kinderen om beurten naar boven gaan. Ik wacht totdat de kust veilig is en de badkamer vrij is en sluit de dag dan ook af. Op het moment dat ik mijn benen intrek en het leeslampje boven mijn bed uit doe, dendert met een gigantische klap de hele bodem uit mijn bed. Ik mieter met bodem en al een centimeter of dertig naar beneden, rol eruit, maar krijg vervolgens in mijn eentje de grote, logge matras niet uit de bedbak gesleurd. Lekker dan, om half twee ’s nachts. Alle andere kamers en bedden zijn bezet, dus dat wordt op de bank slapen (met Netflix, da’s overmacht!). Er zal op hele korte termijn een nieuw bed moeten komen. Stond niet bovenaan mijn lijstje, maar het geeft me onverwachts de mogelijkheid om weer iets af te sluiten.

Zoon 3 en zijn vriendin blijven tot oudejaarsdag logeren, de andere kinderen gaan ieder op hun eigen moment weer weg. Ik heb geen vrije dagen opgenomen, omdat de afleiding van mijn werk me dit jaar verstandiger leek. Voor dag en dauw gaat de wekker. In het aardedonker rijd ik, tegelijk met een handjevol andere nozems, naar mijn werk. Met een gehalveerd team werken we naar de jaarwisseling toe.

Mijn logés zorgen op mijn werkdagen voor het avondeten. Aanschuiven in mijn eigen huis is weer een nieuwe dimensie. Ik geniet van het eten, dat op één of andere manier altijd beter smaakt als je het niet zelf hebt bereid. We kletsen, tafelen langdurig en drinken wijn. Mijn huis is één grote bende, de voorraadkast is geplunderd, de koelkast is leeg, de wasmand is overvol, er slingert overal rommel. Laptops, studieboeken, toiletartikelen, tassen, kleding, lege wijnflessen. Ik ga het na de jaarwisseling allemaal in één keer opruimen, tegelijk met de kerstboom.

Op oudejaarsdag komt er tijdens mijn werk een appje. “Mam, kunnen we heel even bellen?”, vraagt hij, die zelden belt. Ik ruik onheil. “We zijn maandag bij vriend X geweest. Die blijkt positief getest te zijn, evenals vriend Y., die daar ook was”. Kak! Afgelopen avonden hebben we samen doorgebracht. Ik begrijp direct het gevolg hiervan: oudejaarsavond en nieuwjaarsdag worden hier voor mij alleen. Lekker rustig.

Zoon 3 en zijn vriendin kunnen nog dezelfde middag in de teststraat terecht, maar de uitslag laat op zich wachten. We richten op zolder een woon- en slaapkamer in, zetten er een tafel met stoelen neer en verdelen het sanitair in huis. De thuisquarantaine begint terstond. De fourage bevindt zich beneden, dus ik krui bakken voer voor hen naar de voorzolder. Koffie, thee, water, wijn en champagne volgen, evenals kaas, worst, chips en oliebollen. In de tussentijd hang ik op de bank en kijk ik naar de tv. Vreemd, zo’n oudejaarsconference zonder interactie met publiek. Vanaf de zolderverdieping klinkt homerisch gelach, evenals buitenissig opgewekte samenzang. De andere meer of minder ondefinieerbare geluiden negeer ik.

Ik kan morgen ook geen nieuwjaar gaan wensen bij mijn moeder. Ik zal haar bellen, dan kan ik haar voorlezen uit mijn sprookjes-jaarboek (Renate Dorrestein: “mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor”).

Als de eerste testuitslag van de zolderbewoners halverwege nieuwjaarsdag negatief blijkt te zijn, ben ik vooral opgelucht. Mijn risico is daarmee behoorlijk verkleind. Ik zou anders een naar probleem hebben gehad, niet alleen voor mezelf, maar vooral voor mijn omstanders. Over twee dagen worden zoon 3 en zijn vriendin nogmaals getest. Als de uitslag dan nog negatief is, mag hun bench worden geopend en kan ik mij ook weer frank en vrij bewegen binnen de algemeen geldende normen. Deze rare finale van 2020 past wel bij het grimmige, wispelturige afgelopen jaar.

Het is nog tamelijk vroeg op de eerste dag van 2021, als ik mijn wandelschoenen en mijn jack dicht knoop. Mijn voornemen voor dit jaar, meer bewegen en meer genieten, start hier en nu. Diverse mooie plannen ontwikkelen zich in mijn hoofd. De uitvoering daarvan is mede afhankelijk van het verloop van de pandemie na het inenten. Ik koester een grote wens voor een langere time-out in het buitenland. Canada staat hoog op mijn lijst, evenals Australië, Nieuw-Zeeland, Thailand en Japan. Ik wil er graag een tijd tussenuit gaan en even helemaal los zijn van mijn normale leven. Ik wil mijn grenzen verleggen en mezelf daarbij tegenkomen, zodat ik het daarna kan zijn (en blijven).

Tot het zover is, kan ik studeren, lezen, schrijven, ontmoeten en verslagleggen. Conditie opbouwen, afvallen, loslaten, uitrusten. En last but not least, sparen om mijn plan ten uitvoer te kunnen brengen.

Anderhalf uur later steek ik de sleutel in de voordeur. Ik ben nat geregend en heb het koud, maar ben heerlijk opgepept. Ik voel de kracht in mijn lijf terugkomen. Ik ga het doen, in 2021, uitsluitend met mijzelf en de mensen die me lief zijn. De put van 2020 bleek godzijdank geen bodemloze te zijn.

Nu mijn bed nog.

Linkin Park: roads untraveled

‘cause beyond every bend
is a long blinding end

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

8 reacties

Marco · 2 januari 2021 op 00:08

Mooi geschreven weer Wendela. En wat maak jij toch veel mee in het leven, bij mij is het een stuk saaier.

    Wendela · 2 januari 2021 op 00:37

    Ruilen? ??

    Léon · 2 januari 2021 op 09:40

    Ja als je het zo leest lijkt het inderdaad heel wat;)

      Wendela · 2 januari 2021 op 10:13

      ???
      En jij maar zuchten dat ik nergens toe te bewegen was ???

Jessie · 2 januari 2021 op 13:13

Ik lees met veel plezier je verhalen! Ook de minder leuke momenten beschrijf je met veel humor, heel knap en fijn dat het beter met je gaat! De beste wensen voor 2021 ?

    Wendela · 2 januari 2021 op 15:34

    Hee Jessie, we hebben elkaar al zo lang niet meer gesproken, nu zelfs verjaardagen niet meer kunnen zoals vroeger! Dankjewel voor het schrijf-compliment. Ik ben zelf ook blij dat ik eindelijk weer wat steviger op mijn hoeven kom te staan.
    Uit de foto’s die jullie altijd posten,concludeer ik (en hopelijk is dat juist) dat het jullie ook goed gaat. Fijn om jullie met z’n allen te zien! Jouw werk zal er niet leuker op geworden zijn afgelopen jaar, vermoed ik. Had er graag details over gehoord :-). Ik wens jou en je gezin alle goeds toe voor 2021. Laten we hopen dat de wereld weer een beetje open gaat en dat we elkaar weer kunnen ontmoeten zonder beeldschermen ertussen. Groetjes thuis!

Esther · 4 februari 2021 op 23:33

Nieuwe ronde mooie nieuwe kansen?

    Wendela · 5 februari 2021 op 06:21

    Zeker. Ik hoop dat ik snel weer in je salon kan komen Esther!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Cosy