Pan

Sinds ik alleen woon, eet ik mijn avondeten voor de televisie op. Dat is dan ook nagenoeg het enige moment van de dag dat ik kijk, dus het valt best mee met mijn kijkgedrag. Mijn eetgedrag is zorglijker, maar dat terzijde.

Vriend X attendeerde me op “Lang leve de liefde’. Een concept waarbij twee mensen 24 uur in een huis verblijven en de mogelijkheid krijgen om hun verblijf bij wederzijdse goedkeuring te verlengen met nog eens 24 uur. Het levert amusante televisie op, waarbij mijn wenkbrauwen meer dan eens achter mijn haargrens verdwijnen. “Wil je dan niets van me weten?”, vroeg een dame vorige week aan haar zwijgzame date, nadat de snijdende stilte een kwartier geduurd had. Hij keek haar verdwaasd aan en haalde zijn schouders op. “Joehoe, vrouw, hij is een man, hè. Die willen meestal niet zoveel weten van een ander“, dacht ik, maar realiseerde me op tijd dat het tamelijk zinloos is om dat hardop tegen de muur te zeggen. “Ik zou niet weten wát op dit moment”, antwoordde de man in kwestie naar eer en geweten. Ze zuchtte diep. Verlengen zat er niet in, gescheiden slapen wél. Beide missies mislukt.

Na Lang leve de Liefde schakelde ik nog héél even over op First Dates. Een vlotte, jonge vrouw nam plaats aan de bar, in afwachting van haar date. “En, waar hoop je op?”, vroeg barman Victor, zoals iedere dag, aan iedere date, in dezelfde bewoordingen, lonkend met dezelfde staalblauwe slaapkamerogen. Ze nam een slok van haar cocktail. “Geen idee eigenlijk”, antwoordde ze: “ik hoop dat ik een beetje goed gematcht ben. En of het een man of een vrouw is, dat maakt me niet zoveel uit. Ik ben pan”.

Ik had dat woord al eerder gehoord, maar dacht toen dat ik het verkeerd verstaan had. Kennelijk is het dus écht iets, om “pan” te zijn. Zou dat de moderne pot zijn, waarop een deksel ook wel handig is? Tijd om op onderzoek uit te gaan.

Wanneer je “panseksueel” bent, zo lees ik, val je op alle genderidentiteiten. Je valt op een karakter, ongeacht in wat voor verpakking iemand zit. Een panseksueel is een omniseksueel. Maar wat is er dan gebeurd met het woord “bi”? Ik lees verder. Er is wel degelijk een verschil met biseksualiteit, want een bi valt op mannen én vrouwen, maar een pan valt op alles met een hartslag, dus maakt géén onderscheid in genderidentiteit.

Nu ben ik inmiddels de 50 gepasseerd, vind mezelf tamelijk ruimdenkend (hetgeen waarschijnlijk een hilarische gedachte is), maar dit gaat mijn pet te boven. Ik lees over poliseksualiteit, waar aantrekkingskracht is voor meerdere genderidentiteiten en biologische geslachten. Een pan is grenzeloos (mits een leuk karakter), een poli beperkt zich nog enigszins, een bi valt op mannen en vrouwen. Help, ik ben de draad kwijt! Ik denk nog in genderhokjes, maar het is kennelijk érg 2020 om ervan uit te gaan dat er 3 biologische geslachten zijn (als in: man, vrouw, hermafrodiet). Genderfluïde bestaat namelijk ook nog, wanneer je je soms man voelt en soms vrouw en dat gevoel tot overmaat van ramp per dag kan wisselen. Ik word al moe bij het idee alleen.

Zo bestaat de term: “panromantisch” dus ook, wanneer je je romantisch aangetrokken voelt tot een interseksuele genderfluïde, maar niet de behoefte voelt tot seks.

Nu begint het te dagen. Pan is dus eigenlijk een verzamelnaam, een beetje “net hoe het uitkomt” . Dat is precies hoe ik mijn (keuken-) pannen altijd gebruik. Meestal voel ik geen enkele aantrekkingskracht tot mijn pannen en laat ik ze staan waar ze horen: in de kast. Maar de enkele keer dat ik een onbedwingbare aandrang voel om ze eens lekker te pakken, ontstaat dan ook het enige gerecht dat ik in zo’n pan kan maken: een ratjetoe.

Billy Joël: just the way you are
https://www.youtube.com/watch?v=1H3o1wNjHCE