Om door een ringetje te halen!

“Wil je met me mee zaterdag?”, vraagt vriend M. “Dan haal ik je ’s morgens op. Ik heb iets leuks bedacht, we zijn ongeveer tweeënhalf uur weg”. Hij stuurt me plaatjes van edelstenen die hij van dichtbij wil gaan bekijken en wellicht wil aanschaffen. Ik twijfel even, maar besluit het aanbod af te slaan. “Lief van je dat je het vraagt, maar ik ben in de tuin aan het werken, heel veel aan het nadenken en mijn slaapkamer is ook nog niet helemaal af, ik wil nog lopen, lezen en schrijven, dus ik sla af”, antwoord ik hem. Hij moppert niet. Gelukkig maar. We kennen elkaar inmiddels. Ik wens hem veel plezier en ga manmoedig met de klussen verder waar ik aan begonnen was. Het is allemaal best veel werk in je eentje.

Ik snoei twee bomen, haal onkruid weg en knip de klimop, die wild tegen de muur groeit, waarna ik mijn handen en armen open krab, omdat ik altijd reageer op de stof die er vanaf komt. Vriend L. draait even later op zijn nieuwe motor de straat in om een LED-dimmer in de slaapkamer te plaatsen, de enige klus die ik zelf niet aandurf. Stroomdraden en ik lijken me geen goede combinatie, vooral niet nu ik op YouTube instructiefilmpjes zag en de draden uit mijn muur niet dezelfde kleur hebben als die op de filmpjes. Het gaat ook bij vriend L. niet geheel vlekkeloos, maar na het ventileren van een paar -vooral Duitstalige- krachttermen zit de dimmer er dan toch op. We drinken samen nog wat voordat hij zijn fiets weer aantrapt en vertrekt. Ik wens hem veel plezier en zwaai hem na.

Als ik de volgende ochtend uit de badkamer kom, krijg ik een appje van vriend M. “Zoek me hier, onder de bladeren”, appt hij en hij stuurt me een foto van een boom die verdacht veel op de mijne lijkt. Ik kleed me aan en ga de voortuin in, waar ik onder het blad een prachtige kogelronde groene fluorietsteen aantref. Hij past precies in mijn handpalm en de kleur van de steen matcht met de kleuren van mijn slaapkamer. “Speciaal voor jou”, schrijft hij en hij stuurt me de omschrijving van de werking van fluoriet. Ik ben er de hele dag mee in mijn nopjes.

Het boek van Tamar Valkenier: ‘fulltime avonturier’, dat ik onlangs kreeg (stiekem bedoeld als stille hint, vermoed ik nu), verslind ik binnen een paar dagen. Tamar verruilde haar luxe leven in Nederland voor een buitenlands fietsavontuur dat ongewis begon en vervolgens jaren duurde. Ik bewonder haar avontuurlijke inborst en de wijze waarop ze haar gekaderde leven in Nederland aan de wilgen heeft gehangen. Dat wil ik ook, maar ik durf het nog niet, althans niet op de manier zoals zij het gedaan heeft. Zij is jong, mooi, slank, sportief, sterk, ongebonden, dapper, slim, kinderloos en ze heeft geen huis. Ik ben wel ongebonden, maar verder niks van dat alles. Het verhaal leest heerlijk weg, waardoor mijn drang naar vrijheid en ontspanning met de minuut groeit en ik mijn laptop weer open klap om te zoeken naar een manier waarop ik het ruime sop zal kiezen. Een bootreis op het Veerse Meer met de Zonnebloem is vooralsnog de veiligste optie, maar die laat ik de komende vijfentwintig jaar toch nog maar aan me voorbij varen.

Een oefenterrein waar je kunt leren om links te rijden is nergens te vinden in Nederland. Ik rijd al 35 jaar rechts, hoe ga ik dat doen? Durf ik dat, in het buitenland, waar ik dan in mijn eentje in een huurauto ga rijden? Ik weet het niet. Vriendin C. maakt er een grapje over. “Dat is toch een eitje voor jou”, zegt ze lachend: “jij rijdt hier ook gewoon rechtdoor over de rotonde”. Er is inderdaad een rotonde in de buurt die zó onlogisch is, dat ik me er na tien keer nog steeds geen raad mee weet en zij de handen voor haar ogen slaat als ze toevallig naast me zit. “Links rijden is niet zo lastig, je bent er zó aan gewend“, zegt vriend L., maar hij is dan ook zo’n beetje in een auto geboren. “Gewoon achter de rest aan rijden”, zegt vriendin J. nonchalant, maar dat werkt alleen als er ook een ‘rest’ is. In de gebieden waar ik kijk, zou het zomaar eens heel rustig en ruig kunnen zijn. “Hoezo durf jij niet links te rijden?”, vraagt vriendin A. verbaasd. “Heb je vier kinderen geworpen en opgevoed, dan ben je toch voor zoiets simpels niet bang zeker?”. Als je het zo stelt, klinkt het inderdaad volkomen ridicuul. Ik laat het nog even bezinken, omdat ik me niet wil laten leiden door mijn angst, maar ook geen zin heb om de helft van de tijd met klotsende oksels rond te rijden waar ik vooral zou willen genieten. Je bent nu eenmaal kwetsbaar in je eentje.

Er komt een appje binnen van vriend J. met een foto van het strand, waar hij wandelt. Hij is net zo gek op de zee als ik. “Heerlijk hier! Ik heb zojuist besloten dat ik mijn baan ga opzeggen”, schrijft hij eronder. “Wat goed van je!”, antwoord ik blij: “wat ga je dan doen?”. Hij gaat ander werk zoeken, in zijn branche is er voldoende vraag naar hoog opgeleide mensen zoals hij. “Ik heb het wel gezien, na 8 jaar”, appt hij terug. Ik begrijp het en ik vind het mega-stoer. Kennelijk maken veel leeftijdsgenoten dezelfde overwegingen als ik.

Wie ben ik? Wat heb ik, waar sta ik, wat kan ik, wat wil ik? Wat vind ik nu echt belangrijk? Waar word ik gelukkig van? Is dit het dan nu?

Als ik een paar dagen later onderweg ben naar mijn werk, heel vroeg in de ochtend, krijg ik een berichtje van vriend M. “Ik fietste vanmorgen langs je huis”, appt hij: “ik wilde je vragen, maar ik zag je niet”. Hij zet er een icoontje van een damesring met diamant achter. Ik glimlach. “Ik hoop dat het de goede maat is”, appt M. Jammer dat ik al halverwege fiets en geen tijd heb om te keren, nu kan ik pas vanavond zien wat hij in de brievenbus heeft gestopt. Je kunt je dag slechter beginnen dan dit: nog vóór zeven uur in de ochtend een aanzoek in de brievenbus!

Na mijn werkdag draai ik de postbus meteen open en tref daar een doorzichtig, plastic ringetje op een kaartje aan. Het is bedoeld om onder de kogelronde fluoriet te leggen, zodat deze niet wegrolt. Ik bedank vriend M., die op zijn beurt weer blij is dat ik zijn plastic aanzoek heb aanvaard.

Nog dezelfde avond maak ik een afspraak met de hypotheekadviseur om mijn hypotheek tegen het licht te houden. Misschien kan ik wat financiële armslag creëren met deze lage rentestand. Alles wat me dichterbij mijn droom brengt, omarm ik. Ik overweeg -eveneens met dat doel- de zolderverdieping tijdelijk te verhuren. Lucratief, maar ik weet nog niet of ik mijn privacy wil delen met een vreemde, al zijn hierop uiteraard viriele uitzonderingen denkbaar. Dilemma’s.

Ik kruip in het bed van zoon 1, op zolder, waar ik sinds een aantal weken logeer. Mijn slaapkamer heeft een enorme metamorfose gekregen. Het ziet eruit om door een ringetje te halen en het wachten is nu alleen nog op de levering van het meest essentiële meubelstuk. Op de nachtkastjes staan mooie nieuwe leeslampen, waarnaast ik de fluorietkogel én mijn dierbare hartvormige robijn in fuchsiet-steen heb gelegd. Ik hoop dat ze me zullen helpen met het (her-)opbouwen van mijn (zelf-)vertrouwen, me zullen stimuleren om mijn angst te overwinnen en me power zullen geven om mijn dromen na te jagen, mijn grenzen op te zoeken en mijn rust te vinden.

Als ik niet op mijn werk verschijn de komende weken, dan weten jullie me te vinden. Dan droom ik in mijn nieuwe oase van een prachtige, liefdevolle, vrije, creatieve, open en mooie toekomst. IJs en weder dienende (lees: bij gebrek aan een daadkrachtige prins met snode plannen) zou die droom in mijn geval best wel eens honderd jaar kunnen duren.

(Willemijn Verkaik: laat het los!)

Ik ga op zoek naar wie ik ben, verleg de grenzen die ik ken
geen goed of fout geldt hier voor mij, ik ben vrij!
Laat het los, laat het gaan
Voorbij is de storm in mij
Laat het los laat het gaan
Geen tranen meer voor mij
Hier begint mijn nieuw bestaan
Onbevreesd en vrij

https://www.youtube.com/watch?v=eIaHuneraH8