Hoekig

Nu ik mijn slaapkamer heb opgeknapt, word ik niet meer vanzelf wakker als de zon op komt. Aardedonker is het binnen, zodra de gordijnen gesloten zijn. Mijn dag- en nachtritme wordt nu door externe factoren bepaald, zoals een wekker.

Het is nog midden in de nacht als ik wakker word vanwege de warmte. Ik weet niet of het komt door de buitentemperatuur, die ineens extreem hoog is, of door de tweede inenting die ik een aantal uren geleden gekregen heb. Of misschien vanwege de hormonen, want die vieren ook hun eigen feestjes zonder mij als huismeester hiervan vooraf te verwittigen.

Mijn nieuwe bed is groot. Ik draai en keer en zoek naarstig naar verkoeling. Het lukt me niet om rustig te blijven liggen. Ik klik een Spotify playlist aan en luister naar de mooie muziek, terwijl ik probeer te ontspannen. Over een paar uur gaat de wekker en volgt er een lange werkdag.

Zoon 3 zou zeggen: “mam, je kunt in een hypotenusa gaan liggen als je alleen in bed ligt”. Ik zie zijn stralende kop erbij. Ik kijk of ik met mijn voeten bij de punt kan komen als ik overdwars ga liggen en mijn bed in twee driehoeken verdeel. Het lukt, zelfs als ik Chinese spitsvoetjes maak, nét niet; er blijft een kleine opening bij mijn voeten, zoals bij een triangel.

Een triangel behoort tot de idiofonen. Dat klinkt paradoxaal. Idiofoon zit in mijn beleving qua toon en intonatie in de “ideaal”- hoek, terwijl een driehoek meestal de aankondiging van rottigheid is. Het zal ook niet toevallig zijn, dat de driehoekige rode reflector in de auto een signaal van gevaar is of op z’n minst alertheid triggert. Waarschuwingsborden in het verkeer zijn ook driehoekig.

Twee rechthoekige driehoeken kan ik maken, als ik schuin in mijn bed ga liggen. Ik vorm hiermee de lange zijde van beide driehoeken. Ik glimlach en realiseer me: dit is precies wat het is.

Pythagoras had een handig trucje om de lange zijde van een rechthoekige driehoek te kunnen berekenen: zijn stelling A² + B² = C² heb ik eindeloos toegepast bij wiskunde. Zou je deze formule op menselijke verhoudingen kunnen projecteren, dan zou je mijn lengte (mijn rekbaarheid) kunnen voorspellen aan de hand van de andere zijden van de
driehoek(-sverhouding) waar ik twee maal ongewenst onderdeel van werd. Nog even en ik ga erbij balken.

Pythagoras werd overigens geboren op Samos, het eiland waar ik ooit op vakantie was en van mijn tenen tot mijn kruin smoorverliefd was op mijn vriendje, die daar -terwijl we aan het dobberen waren in de kristalheldere Egeïsche zee en we alleen oog hadden voor elkaar- meedogenloos door een zwarte vis in zijn rug gebeten werd. Die vis moet haast wel een jaloerse kuiter zijn geweest. Ze heeft voor een onuitwisbare herinnering en een litteken gezorgd.

Na al deze overdenkingen ben ik klaarwakker en stap ik van ellende uit bed op het poezelige vloerkleedje. Dan maar geen slaap. Ik ga nu iets doen om uit deze positie te geraken. Die opening bovenaan een triangel zit er tenslotte niet voor niets, er is een escape! Als ik mijn lange zijde van de driehoek wegneem, blijft er een winkelhaak over. Loodrecht op elkaar staande zijden, te gebruiken als constructief gereedschap en te herkennen aan de platheid ervan. Als je de winkelhaak goed gebruikt, kan dit tot prachtige nieuwe bouwwerken leiden. Je kunt er hele draaideurconstructies mee maken als je wilt, geavanceerde oogkleppen mee fabriceren of een compleet nieuwe liefdestempel mee bouwen. Alles staat of valt met de zuiverheid van de rechte hoek en de gedrevenheid van de gebruiker.

Ik begrijp ineens mijn uitgesproken voorliefde voor ronde vormen (zo lang het niet om mijn spiegelbeeld gaat). Ik houd van cirkels en de daaruit voortvloeiende oneindigheid. Van de vorm die geen begin en ook geen einde kent. Een cirkel is autonoom.

Ik realiseer me dat ik een keuze heb in welke vorm ik mijn flexibiliteit giet en alleen al het besef van deze door mij te maken keuze resulteert erin, dat ik de onderhuidse spanning die op de driehoeksverbindingen stond acuut weg voel vallen. Ik neem afstand van wat niet voor mij bestemd was en de positie die ik de eerste keer ook al niet ambieerde. Ik wrik me los, vijl de venijnige membramen geduldig vlak en poets de doffe plekken vlijtig op. Ik ga mijn mooiste leven leven en ik zal gaan lopen tot de zon komt.

There’s a crack in everything, that’s how the light gets in”, zingt Leonard Cohen en ik neurie zachtjes mee.

Mijn ronde omtrek verzacht de spitse punten van de ingesloten driehoeken, omarmt de diverse scherpe snijlijnen en kent maar één middelpunt: het kloppend hart van de liefde.

Leonard Cohen: anthem

the birds they sang at the break of day
Start again, I heard them say
Don’t dwell, on what has passed away
or what is yet to be
Oh the wars, they will be fought again
the holy dove, she will be caught again
the dove is never free


Ring the bells, that still can ring
Forget your perfect offering
there’s a crack in everything
that’s how the light gets in






Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

8 reacties

Iris · 20 juni 2021 op 21:33

Wat een Van Liere verhaal. Heerlijk, Wen. De hypotenusa, o ja, dat is waar ook. En Pythagoras. Voor mij woorden die een wereld opriepen die eeuwig een raadsel gebleven is. Wiskunde was en is een rijk dat bij mij vooral beelden oproept.
Ik denk nu aan een geweldig gedicht, ik ga het je nog mailen. Voor nu: ik heb van je blog genoten!

    Wen. · 20 juni 2021 op 21:51

    Ik weet het nog wel, hoe jij soms zat te zweten achter de cijfers. Ik was er een beetje over aan het lezen (hoe zat het ook alweer met die formule en wat kon je er ook alweer precies mee doen? De ABC-formule was er ook nog en dan had je nog die parabolen en die snijpunten op X- en Y-assen en zo, best lollig) en dan krijg ik er weer zin in om het op te pakken. Ik zet het op de wish-list 🙂

    Als wiskundevormen zijn ze leuk, die driehoeken. Maar daar moet het dan ook wel bij blijven.

Iris · 20 juni 2021 op 21:41

In plaats van een som
Leverde ik een gedicht in
Bij de wiskundeleraar

Hij zei ik snap het niet
Ik zei dan staan we quite

Erik van Os
Plint

    Wen. · 20 juni 2021 op 21:46

    🙂

    Rianne · 22 juni 2021 op 22:44

    Dat was ook mijn eerste gedachte Wen, een Van Liere-verhaal! Gedachtenspinsels na het avondeten 😉
    Wiskunde is niet mijn sterkste punt. De Rijke zei vroeger tegen mij dat ik niet altijd moest willen weten waarom iets is zoals het is.
    Ok.
    Kleine tip: een heel saai boek lezen als je niet kunt slapen!

      Wen. · 22 juni 2021 op 22:49

      Een heel saai boek.
      Ik heb nog ergens een bijbel liggen. En de Dikke van Dalen. Of mijn ene kookboek dat nog in de folie zit. Ik ga het proberen! Dank voor de tip 🙂

Valerie · 22 juni 2021 op 23:50

Er is wel een mooi hoekig figuur; de ster! ⭐ Jij bent er een als je die driehoek lekker achter je laat.
Daarbij heeft een ster 5 hoeken, dat kan geen toeval zijn.. 😍

    Wen. · 23 juni 2021 op 08:56

    ⭐⭐⭐⭐⭐
    ❤️❤️❤️❤️❤️

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Cosy