Het tij keren

Met verbijstering luister ik via de radio tijdens het werk naar het overlijdensbericht van Peter R. de Vries. “Hij kon het gevecht niet winnen”, melden zijn naasten in een schriftelijke verklaring. “Hij heeft gevochten tot het einde”. Hij is verslagen. We zijn allemaal verslagen. Hij is koelbloedig doodgeschoten door iemand die hiervoor in Nederland zelf niet de doodstraf kan krijgen. Het recht is krom.

Terwijl in Limburg, België en Duitsland het water door de straten kolkt, daken van huizen, auto’s en caravans in de rivieren drijven en inwoners hun bezittingen en hun halve leven door het water meegesleurd zien worden, ontstaat er in hartje Amsterdam op straat een bloemenzee op de plaats waar Peter R. neergeschoten is. “On bended knee is no way to be free”, was de op zijn kuit getatoeëerde lijfspreuk. Hij liet zich niet beveiligen; hij was alert, maar wilde niet als angsthaas leven. “Als ik bang zou zijn, kon ik mijn werk niet scherp genoeg doen”, zei hij in een recent interview. “Ik zou zijn als een bange chirurg, die met trillende handen een operatie moet uitvoeren. Dat zijn meestal niet de beste operaties”. Het kostte hem zijn leven.

Het maakt diepe indruk op me, wat hier allemaal gebeurt. De tropische hitte in Canada, de wereldwijde pandemie, de watersnood in Limburg, België en Duitsland, de plechtige uitvaart van de opzettelijk doodgereden politieman, de bloemenzee midden in een drukke winkelstraat in Amsterdam. Het lijkt wel of er puzzelstukjes zijn omgedraaid. Het is de omgekeerde wereld.

Terwijl het verdriet van de gezichten van de collega’s en vrienden van Peter af te lezen is, de wanhoop van de door het water getroffen slachtoffers groot is, het hospice aldaar moet worden ontruimd en het academisch ziekenhuis in allerijl tegen het water wordt beschermd door een muur van zandzakken, popt er een opmerkelijk nieuwsberichtje op. “O. van 18 jaar is de jongste persoon ooit die naar de ruimte zal gaan”. Ik klik het bericht open. O. gaat volgende week met Jeff Bezos mee op een recreatieve ruimtevlucht van tien minuten. Hij is achttien en heeft -niet erg verrassend- een puissant rijke vader. Hij zegt: “Het is maar tien minuten, maar het worden de bijzonderste minuten van mijn leven”. Sneu, als je die al beleeft op je achttiende.

Degene die eigenlijk de reis gewonnen had, had hiervoor 23 miljoen geboden. Hij was helaas verhinderd (kan gebeuren), waardoor O. in zijn plaats mee mag. Het bedrag dat zijn vader hiervoor heeft betaald is niet bekend. Gelukkig denkt hij wél dat het de bijzonderste tien minuten van zijn leven zullen worden. Ik wens hem alvast succes met de oersaaie jaren die dan nog zullen volgen. Hij is al naar Verweggistan vertrokken met zijn vader om een spoedcursus te volgen, want het kwam nogal onverwachts, deze ruimtereis. Zijn fascinatie voor een dergelijke trip -hetgeen als reden voor zijn deelname wordt genoemd- was kennelijk niet zó groot dat hij al over de nodige kennis beschikte.

Moeder Natuur leert ons een lesje. We kunnen niet ongebreideld doorgaan met onze hang naar luxe, naar nog méér, nog sneller, nog verder, nog goedkoper. We hebben ons krediet verspeeld. We moeten ons bezinnen. De natuur haalt ons in. De criminaliteit helaas ook.

Dan kun je twee dingen doen. Of je bindt in, geraakt door zoveel onrecht en onmacht, óf je legt een godsvermogen neer voor een ruimtevluchtje. Even lekker je gedachten verzetten, nu Spanje en Portugal toch op oranje staan. Wat moet je anders? Heb je wel een stoer verhaal op verjaardagen, als een ander een elektrische tandenborstel of een lullig bosje bloemen krijgt. En dan maar hopen dat nooit iemand aan je vraagt of je wel eens gewetenswroeging hebt gehad van het feit dat je ruimtetoerist was op het moment dat de wereld om je heen in brand stond. Wat leer je iemand van 18, als je dit nu faciliteert?

Het is al laat als ik mijn dag beëindig. Mijn hoofd zit er vol mee. Ik mis een sparringpartner voor deze nieuwsitems. Hoe moet dit nu, hoe krijgen we de misdaad ooit onder controle? De natuur laat zich niet dwingen, zoveel is duidelijk. Het vindt allemaal zijn oorsprong in ons gedrag, dat door de jaren heen steeds extremer en onaangepaster is geworden. Het lijkt wel of het grote vuur is aangestoken en we nu op de blaren van ons jarenlange consumptiegedrag en onze hebzucht moeten zitten. Moet de grote klap nog komen, of is dat te fatalistisch gedacht?

Mijn gedachten zijn bij de mensen rondom Peter R. en bij de mensen die ontredderd hun huis hebben zien vollopen of zijn geëvacueerd, in afwachting van de later op te maken schade. Dat geld van jongetje O. of zijn vader mag van mij zó in de schadepot voor de gedupeerden worden gestort.

Een ruimtevlucht kan hij wat mij betreft best gaan maken, maar dan wel graag een enkele reis. En daar weet ik dan meteen nog wel een paar kandidaten voor.

Tears for Fears: mad world



Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

2 reacties

Gwendolyn · 16 juli 2021 op 16:06

De ene plaag na de andere, het echte gesprek verder weg in plaats van dichterbij: ik voel dat ook, met wie deel je dat? Wie voelt zich verantwoordelijk?

    Wen. · 16 juli 2021 op 16:21

    Dat is een goede vraag. Misschien ontstaan er uit dit soort rampen mooie nieuwe initiatieven, staan er nieuwe leiders op die het voortouw willen en durven nemen en bereiken we met elkaar meer bewustwording. We zijn niet op de goede weg.
    Het is te hopen dat we respectvol kritisch durven blijven, naar onszelf maar ook naar elkaar.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Cosy