Size does matter!

Als één van de laatste der Mohikanen ben ik vorig jaar begonnen met Netflixen. In de jaren hiervoor had ik geen tijd en geen rust om te liggen niksen op de bank, sterker nog, ik had niet eens een plekje op de bank om op te kunnen liggen. Mijn leven is veranderd en mijn gewoontes zijn daar aardig op aangepast. Eén item daarvan is, dat ik met regelmaat een paar uur weg lig te flixen zonder me daarover ook maar enigszins schuldig te voelen.

De prachtige documentaires van David Attenborough zijn meermalen voorbij gekomen, evenals de andere series, die over de flora en fauna in de wereld gaan. In een recent verleden keek ik zo’n serie op een megagrote televisie, waarvan de glasheldere kleuren en het loepzuivere geluid de schitterende natuurbeelden ondersteunden. We constateerden toen al, dat het leven van dieren in het wild draait om twee dingen: eten en voortplanting. De meest ingenieuze systemen zijn door Moeder Natuur bedacht om ervoor te zorgen dat er voedsel gevonden kan worden en -meer nog dan dat- iedere soort in stand gehouden kan worden. Adembenemend om de paringsdansen te zien van bijvoorbeeld vogels, maar ook de diverse oergeluiden te horen die tot verovering of voortplanting leiden. Ik kan er uren naar kijken en me blijven verbazen over de vernuftigheid van een en ander. De natuur zit onvoorstelbaar mooi maar wreed in elkaar. Niet op ieder potje past een dekseltje, zoals wij mensen graag plegen te denken. Het is een survival of the fittest, een keiharde afstraffing van de minder goed gelukte exemplaren. Eerlijk is eerlijk, in de ongerepte jungle lag ik waarschijnlijk al tientallen jaren afgekloven onder de zoden.

In de wandelgangen klinkt geroezemoes. “Heb je Sex Life al gezien?”, vragen collega’s elkaar. Ik luister mee. Hoewel het klinkt als een spin-off van Wild Life, gaat het hier om een Amerikaanse Netflixserie van een ander kaliber. Amerikanen zijn op tv altijd heel preuts, dus ik stel mezelf er alsnog weinig bij voor. In de avond komt er een appje van mijn dochter. “Mam, als je die serie gaat kijken: het fragment waar iedereen het over heeft zit in aflevering drie. Scheelt je een hoop tijd”. Ik moet lachen om haar praktische nuchterheid. De serie doet er verder niet zoveel toe, hoor ik, maar het fragment waarover iedereen het heeft is kennelijk indrukwekkend.

Ik besluit in ieder geval de eerste drie afleveringen van de serie te kijken en nestel mezelf op de bank. Ik wil wel mee kunnen praten, natuurlijk. Het kijkt lekker weg en aflevering drie is er al snel. Het moment van het bewuste fragment, waarin Brad zich omdraait onder de douche en de camera inzoomt op zijn blote tampeloeres, is in drie tellen weer voorbij. Teleurstelling alom, ik had er meer van verwacht.

De roddelbladen gaan er helemaal op los. “Is zijn geslachtsdeel gefotoshopt? Is het een prothese?”. Er komt een interview met de hoofdrolspeler voorbij, die verklaart dat het puur natuur is wat de kijker hier ziet. Ik geloof het best, waarom ook niet? Wat mij veel meer interesseert, is dat de serie een onderliggende boodschap uitdraagt. Er is zelfs nu een moraal in het verhaal. Voor wie nog niet gekeken heeft, het gaat over een cosmetisch goed gelukte dame die ongeëvenaarde fysieke aantrekkingskracht voelt tot de man, die zoals hierboven beschreven voluit in beeld werd gebracht; deze “Grote Man” brengt haar vooral spanning, avontuur en dampende seks. De lullige complicatie doet zich voor, dat zij door het huwelijk is verbonden aan een man die de perfectie nastreeft en haar vooral veiligheid, stabiliteit, liefde, toewijding en trouw biedt, nader te noemen: “de Trouwe Man”. De Trouwe Man wordt in geen enkele aflevering pontificaal in beeld gebracht, waaruit je vervolgens dan weer je eigen conclusie trekt.

De vrouw is inmiddels al lang volwassen en moeder, maar kan haar wilde vrijgezellenleven van weleer niet afsluiten. De Grote Man biedt geen vastigheid, vervalt te pas en te onpas in vluchtgedrag en vernedert haar als het hem uitkomt, hij stoot haar af en zoekt haar weer op. Zij is niet tegen zijn sexappeal opgewassen en laat zich herhaaldelijk door hem verleiden, om vervolgens tot de conclusie te komen dat hij haar (behalve de seks) alleen doffe ellende brengt.

Hoe langer de situatie voortduurt, hoe moeilijker het wordt. De Trouwe Man, die alles voor haar over heeft, kan het fysieke deel van de Grote Man niet evenaren. Hij delft bij voortduring het onderspit en wordt daar enorm gefrustreerd, onzeker en verdrietig van. Het maakt hem gevoelig voor de vrouwen in zijn omgeving die hem wél aantrekkelijk zeggen te vinden, maar hij gaat alsnog op geen enkel moment de grens over. Hij blijft trouw aan zijn vrouw en respecteert haar, zelfs nadat hij ontdekt heeft dat zij van twee walletjes eet. Als hij samen met haar -in een ultieme poging hun fysieke samenzijn wat leven in te blazen- in een swingersclub belandt, is uitgerekend zij degene die afhaakt. De Trouwe Man is volkomen kansloos, hoe hard hij zijn best ook doet.

“Wat als je voor 85% gelukkig bent met je leven”, mijmert de vrouw: “maar er ontbreekt 15%. Ga je dan aan de slag met je eigen relatie, of laat je alles achter je voor die 15%?”. Het is een interessante vraag. De Grote Man biedt de spanning, de sensatie, het avontuur, de seks. Maar de Grote Man gaat zich tóch niet binden en blijft een onberekenbare factor, niet alleen voor haar maar ook voor haar kinderen. Hij kampt met issues uit zijn verleden en zo lang hij die niet in de ogen kijkt en aanpakt, blijft de Grote Man de lege huls die hij was. De Trouwe Man is zó veilig en stabiel, dat hij er saai van is. Kan de Trouwe Man avontuurlijk en spannend worden of kan de Grote Man betrouwbaar en stabiel worden?

Ik ben het fragment waar het mee begon al helemaal vergeten. Het is geen hogere wiskunde, deze serie, maar met de onderliggende problematiek hebben sommigen van ons wél te dealen. Blijf je zoeken naar één persoon die alle eigenschappen in zich heeft? Kan één en dezelfde persoon zowel een veilige haven als een erotische uitdaging zijn? Hoe reëel is dat? Wat heb je zelf te bieden? Komt er een moment in je leven dat het één belangrijker wordt dan het ander, of blijf je eeuwig verlangen naar het ultieme? Word je de gevreesde plakker op je eigen feromonenfeestjes?

Het veroorzaakt nogal wat voor de mensen om je heen als je blijft zoeken, omdat je geen verantwoordelijkheid wilt dragen voor je eigen keuzes. Wat blijft er van de Grote Man over als zijn libido afneemt of verdwijnt? Waar blijft de Grote Man als zij ouder, ronder en minder aantrekkelijk wordt of als haar hormonen gaan woekeren? Blijft de Trouwe Man zo berekenend en saai dat zij zich halverwege haar eigen ongewisse levenstijdslijn al klinisch dood waant?

Moeder Natuur heeft ons voorzien van een oerdrift, die bij de één anders ontwikkeld is dan bij de ander. Deze oerdrift is bij ons mensen inmiddels losgekoppeld van de voortplanting. Wij copuleren ons een slag in de rondte. We kunnen gewoon een dotje doen, prestaties met elkaar vergelijken, we delen schaamteloos ervaringen met elkaar, scheppen er graag over op en kennen tig manieren waarop onze favoriete bezigheid niet tot voortplanting of andere ongewenste narigheid leidt. Je zou zeggen dat het de ideale situatie is. Het is lekker maakbaar geworden en toegankelijk voor iedereen. Maar de oneindige mogelijkheden die daardoor ontstaan, verblinden ons ook en meer dan eens schuiven we het commitment eindeloos lang voor ons uit, omdat we niet bereid zijn genoegen te nemen met de status quo die onherroepelijk voortvloeit uit een keuze. Ons torenhoge eisenpakket doet ons, met een beetje pech nadat we eerst een heel slagveld hebben aangericht, uiteindelijk de das om. We verdwalen door onze besluiteloosheid en verslikken ons vervolgens in onze niet te stelpen honger naar méér.

De mens is een wonderlijk wezen. We houden van keuzes, maar lijden vervolgens aan keuzestress. We hebben het onszelf haast onmogelijk gemaakt om te koesteren wat gewoon goed genoeg is. We zijn verleerd om ergens écht moeite voor te moeten doen. Het kan altijd beter, mooier, grootser, slimmer, vaker, slanker, duurder, wilder, spannender. Wie dit laatste niet kan accepteren, blijft eeuwig op zoek, zal de rust in zichzelf niet vinden en dientengevolge de stabiliteit en veiligheid aan een ander nooit kunnen bieden.

Ik kijk alle acht de afleveringen in één keer af. Het kent -niet verrassend, wel vervelend- een open einde. Tot mijn verbazing is het open einde niet waarover in de wandelgangen met elkaar gepraat wordt, maar het korte beeldfragment uit aflevering drie. Misschien is dat het antwoord wel? We doen graag alsof we verstandig, mondiaal en beschaafd zijn, maar uiteindelijk draait het toch maar om één ding, zelfs als we al op leeftijd zijn. Ontgoocheling alom.

En voor wie het zich nu nog afvraagt: Sex Life legt de wreedheid van the survival of the fittest in het mannen-oerwoud van Moeder Natuur helder en onomwonden in drie woorden bloot: size does matter.

Dus heren (daaronder begrepen de vele zelfgenoegzame onder jullie): ken je plaats!

Voor nazorg verwijs ik naar Netflix, of naar Stichting Korrelatie.