Positief

“Jij bent echt de enige die zich nog aan die maatregelen houdt”, klaagt een gefrustreerde zoon, als mijn zus en ik besluiten dat we Kerst ook dit jaar niet met beide families tegelijk kunnen vieren. We zijn allemaal teleurgesteld dat de situatie zo is, maar we moeten ermee dealen. We voorzien elkaar van lieve berichten en kadootjes en splitsen het gezelschap op.

In mijn gezin wordt het steeds lastiger om een moment te vinden waarop we er allemaal kunnen zijn. Twee zoons hebben een partner en van één van die partners zijn de ouders ook niet meer bij elkaar. Zij heeft eigenlijk vier dagen Kerst nodig om aan alle verzoeken te kunnen voldoen.

Mijn kinderen verdelen zich over een lunch- of dinersessie. Het zijn twee vooraf geteste, zeer bescheiden groepjes eigen volk, waardoor het ook wel heel gezellig wordt en we lekker met elkaar kunnen kletsen. Er worden wat spelletjes gespeeld, er zijn kado’s onder de boom en er wordt gegeten. Ik heb een Turkse stoofpot gemaakt, pas geleerd van mijn collega. Dochter 1 maakt het voorgerecht en zoon 2 het nagerecht.

Tijdens het nagerecht krijgt de vriendin van mijn zoon een appje. Ik zie haar schrikken. “Shit”, zegt ze zacht: “Donna is positief”. Alle blikken zijn op haar gericht. “Donna is mijn huisgenootje”, zegt ze en er valt een stilte. Ze zit al een aantal uren in mijn woonkamer en aan tafel is de anderhalve meter ook nauwelijks hanteerbaar. We eten ons eten op en dan reik ik haar een zelftest aan, de tweede van die dag. Ze is er bedreven in en de uitslag volgt na luttele seconden. Positief.

Ze vertrekt vrijwel meteen naar het buitenverblijf van haar moeder en mijn zoon nestelt zich bij mij op zolder. De gemoedelijke sfeer heeft plaats gemaakt voor een koude douche-gevoel en praktisch regelwerk. We doen allemaal zelftesten en herhalen dit op zondag, maandag en dinsdag, maar we blijven steeds negatief testen. Het geplande reisje naar Rome voor zoon 3 en zijn vriendin wordt intussen geannuleerd.

Woensdagmorgen stap ik uit bed met een lelijke hoofdpijn. Ik grijp een zelftest uit de la en warempel. Twee strepen kleuren meteen op. Het voelt alsof je een zwangerschapstest doet: je realiseert je dat het een onomkeerbaar proces is en je weet niet wat je te wachten staat. In het geval van de zwangerschapstest is dat overigens maar beter. Het grootste verschil is, dat de euforie ontbreekt bij het zien van de twee strepen op die plastic sars/covid-unit.

De zoon op zolder test een aantal uren later ook positief en zo rijden wij aan het einde van de middag samen naar de GGD-teststraat. De eerste keer voor mij in deze afgelopen twee jaren. Ik had gewenst er helemaal nooit te hoeven komen. De joviale medewerker doet zijn best om olijk te flirten terwijl hij die wattenstok meedogenloos tot aan mijn hersenvlies duwt. “Je neusgaten gaan over een paar uur vanzelf wel weer een keer dicht als je geluk hebt”, grapt hij en ik rijd lachend in file het terrein weer af. Aan mijn hoofdpijn te voelen vrees ik geen goede uitslag. Midden in de nacht krijgen zowel mijn zoon als ik een mail van de GGD. Negatief nieuws voor allebei; een positieve testuitslag. Ik snap dat het voor mensen die de taal niet machtig zijn amper te volgen is.

De zoon in kwestie wordt opgehaald door zijn vriendin. Haar hele studentenhuis is inmiddels positief getest, dus ze kunnen daar net zo goed met z’n allen een feestje bouwen met de jaarwisseling. Ze hebben gelijk. Vorig jaar had ik twee kostgangers op zolder, in afwachting van hun testuitslag en holde ik tig keer de trap op met oliebollen, champagne en blokjes kaas; dit jaar vier ik de oudejaarsavond volkomen geïsoleerd. Om nu te zeggen dat ik erop vooruit gegaan ben?

De voordeurbel gaat de volgende dag al vroeg. Een stralende vriend X levert paracetamol en blikken soep af. Er worden even later bloemen bezorgd. Vriendin Y staat voor de deur met een pan heerlijk geurende verse groentesoep. Mijn reuk doet het dus nog, dat is gunstig. De buurvrouw appt dat ik een boodschappenlijstje mag doorgeven. Na een paar uur zet ze een krat met koek en zopie voor mijn deur. Een volgende kleurrijke bos bloemen wordt bezorgd. Vriend A. zet spontaan een fles champagne voor de deur. Ik krijg even het gevoel dat ik aan mijn laatste levensfase ben begonnen met al die liefde en betrokkenheid. Geven is nu eenmaal makkelijker dan ontvangen.

En zo komt het, dat ik in de avond culinairder eet dan ik het ooit zelf presteer te koken. Met verse groentesoep vooraf, kant en klare boeuf bourgignon gemaakt door de buurvrouw en een verse fruitsalade toe van vriendin Z. heb ik een maaltijd om je vingers bij af te likken. Ik voel me als God in Frankrijk, maar dan met snerpende hoofdpijn, alsof mijn basque te strak zit en er een hunebed bovenop ligt. Kniesoor die erop let.

“Morgen maak ik nasi voor de hele familie”, appt de buurvrouw me even later: “ik zet voor jou een bakje bij de achterdeur, dan hoef je niet te koken op oudjaar”. Ik glimlach. Ik ben prima in staat om zelf te koken, maar hier ga ik toch even schaamteloos van genieten. ’t Is overmacht. Niet zelf hoeven koken is tenslotte mijn ultieme wens en die troef geef ik nu niet zomaar uit handen. Ik zeg: kom maar door met die rijsttafel.

Misschien is deze jaarwisseling een logisch slot van een hele rare periode. Ik ben twee jaar lang niet getest en niet ziek geweest. Zelfs nu ik alle voorzorgsmaatregelen in acht heb genomen, werd mij tóch een virusje in de maag gesplitst. Het is een venijnig lesje nederigheid; wij kunnen de natuur niet bedwingen, hoe graag we ook controle uitoefenen en manipuleren.

Gelukkig voel ik me zeer op mijn gemak in mijn eigen hut en voel ik me niet heel ziek of eenzaam. Ik kom de avond écht wel door en de zon zal op nieuwjaarsdag ook wel weer opkomen. Woensdag mag ik, als alle signalen op groen staan, weer op sjanternel. Wees gewaarschuwd, want ik heb er zin in.

Hoe je het ook wendt of keert: ik ga uiterst positief het nieuwe jaar in!

Ik wens jullie allemaal een gezond, dynamisch, liefdevol en optimistisch jaar toe!

Eddie Vedder: guaranteed

On bended knee is no way to be free
…. …… …….

Everyone I come across in cages they bought
They think of me and my wandering but I’m never what they thought
Got my indignation but I’m pure in all my thoughts
I’m alive
…………. …….. ……..

I knew all the rules, but the rules did not know me
guaranteed