Aftellen

“Je gaat toch wel een reisblog bijhouden, Wen?”, vraagt vriendin L. enthousiast: “zo leuk om je avonturen te lezen“. Ik glimlach. “Nog niet besloten“, antwoord ik haar naar waarheid. Ze kijkt me verbaasd aan. “Want?”, vraagt ze me. “Nou, omdat ik het nog niet weet”, antwoord ik. Ze fronst. Ik lach naar haar. “Nee is ook een antwoord”, zei ik een aantal jaren geleden tegen een met haar omgeving worstelende vriendin en ik voer het nu zelf ook weer uit. Het bevalt me wel. Ik waardeer het enthousiasme en de betrokkenheid, maar ik weet het écht nog niet en ga mezelf, juist nu ik probeer zoveel mogelijk los te laten, nergens aan binden.

Om me heen gebeurt van alles. Ik breek een lans voor een vriend die onheus bejegend wordt en help de buurvrouw, die na een onfortuinlijke val van de trap haar enkel brak, alleen woont en erg onthand is. Ik assisteer mijn Turkse taalmaat bij zijn knurfterige ontslag uit het ziekenhuis en taxi mijn moeder naar familie in de Achterhoek. Eén vriendin wordt onverwachts binnen een heel kort tijdsbestek twee keer oma, terwijl een buurvrouw haar kind verliest. Er gaan vrienden voor de derde keer trouwen, andere vrienden gaan na dertig jaar uit elkaar. Het levert me een gewetensconflict op, nu hun nare breuk mijn oude pijn raakt. Degene die mij destijds wees op de columns van provocatief coach en psycholoog Jeffrey Wijnberg was deze week jarig en of toeval nu wel of niet bestaat, het blog van Wijnberg gaat deze week over ontrouw en bedrog. “Beter van niet”, is zowel de titel als de conclusie en deze visie deel ik.

Het aantal mensen dat me nog gedag wil zeggen is vele malen groter dan ik had verwacht. De kalender loopt te vol. Ik sluit verzekeringen af, vraag visa aan, regel een Wise-account en zeg mijn abonnementen op. Mijn enorme hoeveelheid Wordfeud-spelletjes slinkt gestaag; ieder potje dat klaar is, eindigt zonder revanche. Ik eet mijn voorraadkast leeg (hoera, pannenkoeken!) en gooi zoveel mogelijk troep weg om plaats te maken voor degene die in mijn huis zal wonen tijdens mijn afwezigheid.

Het aanschaffen van een nieuwe laptop heb ik oeverloos uitgesteld vanwege mijn aversie tegen winkels als de Mediamarkt, maar het zal er nu toch écht van moeten komen. Ik heb er zelf te weinig verstand van, dat helpt niet. Voor twee officiële feestjes, waarvoor prachtige uitnodigingen kwamen, heb ik me afgemeld. Ik zwaai mijn Engelse huisgenoot uit, die haar liefje achterlaat, terugkeert naar haar familie en voor zichzelf in hartje Londen een geweldige afstudeeropdracht heeft gefixt.

Ik stop mijn voordeursleutel in een envelop en gooi deze in de brievenbus van de vriendin die door omstandigheden tijdelijk op een camping verblijft. Het heeft zo moeten zijn. De term vriendschap heeft een andere lading gekregen, nu zij in hun geval degene is die de conclusie van Wijnberg een aantal jaren te laat heeft begrepen. En hoewel je als vriendin natuurlijk niet verplicht bent alles met een ander te delen, voel ik me tóch teleurgesteld. Het verdriet is bij alle partijen immens en ik leef op afstand en gedoseerd mee. Hier zijn alleen maar verliezers. Wat berokkenen mensen elkaar soms onnoemelijk veel leed door een gebrek aan lef en moed om de waarheid onder ogen te zien en deze te bespreken, alvorens een parallelweg te nemen.

Met zomerse muziek uit mijn speakers, een kleurig boeket verse bloemen op tafel, de zon in mijn achtertuin, een vrolijke bloemenjurk aan met foeilelijke teenslippers eronder, een goed boek én een hoofd vol plannen die steeds meer vorm krijgen, voel ik me langzaam sterker en krachtiger worden. Ik ben een stuk verder dan mijn lieve vrienden, die nu in het oog van de orkaan zitten. Bij mij is er inmiddels rust en berusting gekomen, zelfinzicht én dankbaarheid voor de vele momenten dat ik me intens gelukkig en blij voelde omdat ik in het volste vertrouwen liefhad. Dat is en blijft een groot goed. De tijd heelt niet alles, maar wel een groot deel.

Ik kon vroeger onbevangen genieten en dat gaat me wéér lukken, als de breuklijnen zijn verworden tot een ijzersterke nieuwe fundering.

Mijn eerstvolgende blog wordt voorlopig de laatste. Ik sta op het punt om mijn vleugels uit te slaan en te vliegen naar waar de wind me brengt.

Nog (iets minder dan) vier weken!

Pearl Jam: given to fly