Kluizenaar

“Wanneer spreken we af?”, vraagt vriendin X. me via de app. “Laten we gauw een etentje plannen”, appt vriend X. “Wanneer kom je weer naar ons, we hebben op jou gewacht”, appt mijn taalmaatje. “Kom je gauw naar mijn nieuwe huis kijken?”, appt vriendin Y. “Ik heb nog één plaats vrij in die creatieve cursus. Wil je meedoen? Het is echt iets voor jou”, zegt een opdrachtgever. Ik lees het en leg mijn telefoon weg. Ik was net vakanties in Singapore en Maleisië aan het googelen, want als ik mijn spaarvarken uitknijp zit er misschien dit jaar nog wel een bezoek aan zoon 3 in. En als ik daar dan toch ben, kan ik net zo goed een rondreis maken door een land even verderop. En trouwens, in Thailand ben ik ook nog niet geweest, dat ligt daar ook! Misschien een té ambitieus plan voor in drie weken.

Mijn vrije tijd is voorbij. Mijn leven is voor een groot deel zoals het voorheen was. En toch is er iets wezenlijks veranderd. Ik kan er niet precies de vinger op leggen, maar ik voel me soms als een vis op het droge, een vreemde eend in de bijt of als een appel tussen de peren.

Jaloers kan ik zijn, op mensen die het hun hele leven in één baan volhouden en het dan ook van het begin tot het einde naar hun zin hebben gehad. Die gedijen bij de herhalingspatronen. “Goed is goed”, zei een buurman me onlangs, toen hij pensioneerde na een dienstverband van 45 jaar bij één en dezelfde werkgever. “Ik ben geen dag met tegenzin naar mijn werk gekomen”, zei een stralende collega, die onlangs afscheid nam na meer dan 40 dienstjaren. Wat lijkt me dat heerlijk!

De onrust, van te zoeken naar wie je bent, waar je voor staat en hoe je daarvan kunt bestaan, vreet ongemerkt veel energie. De onderliggende vraag wat je er feitelijk aan hebt om de antwoorden te weten, knaagt intussen gestaag door. Ik heb een goed leven, met gezonde kinderen, een huis, een baan, een auto en vrienden. Absoluut geen reden tot klagen. En tóch. Ik ben nu zo lang op mezelf aangewezen, dat ik het punt heb bereikt dat ik niet meer weet wat en hoe ik kan delen. Ik volg het nieuws nog steeds, maar ik discussieer er niet meer over, ook al deed ik dat zó graag. Ik bedenk nog steeds honderd-en-één dingen, maar ik deel ze niet meer. Ik leg verbanden, trek conclusies, bedenk innovaties, droom de gaten in de nacht en vertrouw dit alles hoogstens nog aan het papier toe.

“Ik ben er bang voor dat ik een enorme solist word”, vertel ik aan een vriendin. “Hoe langer je alleen bent, hoe minder behoefte je krijgt aan reuring en drukte”. Ze glimlacht. “Wil je me waarschuwen als je vindt dat ik wereldvreemd word?”, vraag ik haar en ik meen het. Ze lacht. “Doe normaal”, antwoordt ze: “je hebt toch meer dan genoeg mensen om je heen?”. Ik knik. Dat klopt wel, maar ik bewaak mijn agenda en mijn rust met m’n leven. Ik wil niet meer terug naar mijn leven van vóór covid. “Nee” is een hele zin en die gebruik ik tegenwoordig met regelmaat.

“Vier jij gewoon thuis oud en nieuw?”, vraagt zoon 2 me bezorgd, terwijl hij me een zakje oliebollen overhandigt. Ik knik. “Dat is mijn eigen keuze, hoor”, zeg ik hem: “ik kan me op meerdere plaatsen aansluiten, heb vier uitnodigingen, maar ik ga het niet doen”. Hij fronst. “Wat ga je dan doen?”, vraagt hij. Ik lach. “Gewoon, waar ik zin in heb”, antwoord ik hem: “beetje tv kijken, lezen, muziek luisteren. Ik heb een fles wijn gekocht en lekkere hapjes. Maak je geen zorgen, ik vermaak me wel”. Hij haalt zijn schouders op. “Ik hoop niet dat ik net zo grimmig oud word als jij”, verzucht hij en hij geeft me een knuffel. Ik weet niet wat er grimmiger is, het feit dat ik alleen de jaarwisseling vier of het feit dat ik dat zelf heb gekozen en het wel best vind.

Een week later komt vriend X eten. “Het voelt als verloren tijd”, zegt hij, nadat we elkaar hebben bijgepraat. “Ik doe wel eens dingen alleen en ga ook met van die singles-reizen mee, maar het voelt allemaal als plan B. Wachten op beter”. Hoewel ik herken wat hij zegt, vecht ik nog altijd manhaftig tegen dat gevoel. Afhankelijk zijn van een ander om je geluk te voelen is vragen om problemen. Mensen zijn onberekenbaar. Het is veiliger om je eigen geluk te creëren en te voelen. Tegelijkertijd zou het een stuk dapperder zijn om een stap te zetten in de richting van het leven waarnaar we allebei verlangen. Daarvoor moeten zowel hij als ik -los van elkaar- bereid zijn om onze neus nogmaals te stoten. Om het verleden te begraven en nieuwe kanshebbers met open vizier en vol vertrouwen tegemoet te treden. “Ben je nog op Tinder?” vraag ik hem en hij knikt. “Ik ben er nooit af geweest”, zegt hij: “maar stel je er vooral niets van voor. Ik heb één keer in de drie maanden een like en als ik die dan bekijk, dan snap ik meteen waarom”. We lachen hardop. Kansloos. Ik speel al Wordfeud, da’s ook een datingsite. Wordfeud is als Second Love; een digitale speeltuin voor gebonden mannen die stuk voor stuk denken dat jij dat niet doorhebt en die verwoede pogingen doen om ergens met je af te spreken. Sneu. Mij niet bellen!

Niet alles tegelijk, ik ben tenslotte afgelopen jaar pas bij het prilste begin begonnen. Ik dien op mijn werk een verzoek in tot vermindering van mijn werkuren. Het wordt goedgekeurd. Ik neem een schrijfopdracht aan waar ik energie van krijg. Er vindt een verschuiving plaats die ruimte biedt voor nieuwe dingen. Stapje voor stapje beweeg ik in de richting die mijn hart me wijst. Dat voelt goed.

Nu die Tinder nog.