Onderhoud

“Laat de zomer maar komen”, zegt hij, terwijl hij naast me op het bankje in het park gaat zitten. Ik heb mijn winterjas een stukje open geritst en geniet van de eerste lentezon. Heerlijk is het.

“Normaal ga ik altijd zwemmen”, vertelt hij. Ik luister. “Dat is een geweldig begin van de dag. Ik lig er iedere ochtend om zeven uur in, trek baantjes tot half acht en ga daarna naar mijn werk”. Ik glimlach. “Wat dapper”, antwoord ik en ik meen het. Hij kijkt me verbaasd aan. “Dapper? Hoezo? Het is maar kort afzien hoor. Je moet je bed uit en naar het zwembad, in het koude water. Maar binnen tien minuten ben je daaraan gewend en voel je je kracht komen”. Hij vertelt er opgewekt over. “En dat doe je iedere dag? Ook in het weekeind?”, vraag ik en hij knikt. “Ik kan niets half doen. Ik ben nogal zwart-wit en ken weinig grijs. Ik ga ergens helemaal voor, of ik ga niet”. Ik lach hardop. “Oh ja, jij bent natuurlijk een man”, antwoord ik en hij kijkt me blij aan. Ik kan zijn leeftijd moeilijk inschatten. Hij zou van mijn leeftijd kunnen zijn, maar ik ben niet zeker van mijn zaak.

“Kijk”, zegt hij en hij vouwt zijn grote handen open: “ik heb een baan waarin ik veel te weinig beweeg. Na een hele werkdag achter de balie bij de Gemeente mag ik blij zijn dat ik tweeduizend stappen heb gezet. Ik houd van het bourgondische leven. Ik moet iets doen om fit te blijven, want dat vind ik wel belangrijk”. Hij wrijft over zijn licht bollende buik. Ik knik. Hij heeft wel een punt. Ben je eenmaal op middelbare leeftijd, dan wordt het onderhoud allengs tijdrovender. Er moet meer gesmeerd, geslikt, bewogen, gerekt en gestrekt worden om mee te kunnen blijven doen. We kunnen niet meer ongestraft feesten en zuipen. “Je hoeft er niets voor te kunnen hè”, zegt hij op bemoedigende toon tegen mij, alsof hij klanten voor het zwembad moet werven: “het enige essentiële is een beetje discipline en de wil om het gewoon te doen”. Dat klinkt een stuk eenvoudiger dan het is, althans voor mij.

“Ik heb te weinig zelfdiscipline”, antwoord ik hem: “ik ben iets te kort voor mijn gewicht. In de avond, als ik moe ben en geen zin meer heb om iets te gaan doen, stap ik moeiteloos over al mijn argumenten heen. Die wegen dan ineens niet zo zwaar meer”. Hij schiet in de lach. “Het zit tussen de oortjes”, antwoordt hij en hij gebruikt zijn handen om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik knik. Dat weet ik zelf ook wel. “Als je lekker in je vel zit, dan straal je dat ook uit. Je moet eerst gelukkig worden met jezelf”. Open deur. Ik laat een korte stilte vallen en kijk hem aan. “Wek ik de indruk dat ik suïcidaal ben?”, vraag ik hem en hij lacht hardop. “Nee nee” antwoordt hij: “dat niet hoor. Helemaal niet zelfs. Maar wat ik bedoel: doe vooral dingen waar je gelukkig en fit van wordt. Dat is helemaal niet zo moeilijk. Leg jezelf discipline op en ervaar wat het je oplevert”. Zijn sluike haar valt nagenoeg op zijn schouders, zijn grijze ogen fonkelen. We kletsen nog wat en staan dan allebei op. Ik ben maar klein bij hem vergeleken. “Fijne dag nog hè”, zegt hij en dan gaan we ieder onze eigen weg.

Op de terugweg denk ik na over wat de zwemmer zei. Hij was inderdaad wat ongenuanceerd, maar in de basis had hij wél gelijk. Het staat of valt bij je wilskracht en bij de discipline om het vol te houden op momenten dat je het nut er niet van inziet en wilt opgeven. Ik app vriend X. “Eet je chocola dit weekeind maar gauw op. Maandag beginnen we”. Vriend X. is mij wel gewend en stuurt even later een print-screen van de openingstijden van het zwembad in zijn buurt. “Ik maak geen beloften die ik niet kan nakomen”, antwoordt hij. Terecht. Een andere vriend is een paar dagen geleden met intermittent fasting begonnen. Eén vriendin wandelt dagelijks twintigduizend stappen en een andere is verdienstelijk gaan hardlopen. Het is de hoogste tijd om de messen te slijpen.

Ik neurie zachtjes als ik de sleutel in mijn voordeurslot steek. Ik weet niet wie de zwemmer is, dat doet er verder ook niet toe, maar hij heeft -zonder het te weten- een peptalk gegeven waar ik gevoelig voor bleek te zijn. Een pleidooi voor oud en fit, voor gezond en gelukkig, voor sportief en bourgondisch, voor de winst onder de streep als je bereid bent om jezelf dingen op te leggen.

Het schuurt wel eens met mijn immense behoefte aan vrijheid. Ik doe wat ik wil en verantwoording afleggen hoort daar over het algemeen niet meer bij. Ik woon alleen en word door niemand gecorrigeerd of gestimuleerd. Dat is een kracht en een zwakte tegelijk. Ik krijg energie van ontmoetingen als deze, waarin iemand me een spiegel voorhoudt zonder belerend of neerbuigend te zijn of woorden te wegen. Het was een toevallige ontmoeting en een spontaan gesprek zonder dubbele bodem. Het geeft me kracht, inzicht en goede moed om veranderingen aan te brengen op een manier die bij me past.

Ik start de muziek en open de voorraadkast. De helft kan eruit.
Ik pomp mijn fietsbanden op en leg mijn springtouw klaar.

Laat de lente nu maar komen. Ik heb er zin in.

REM: nightswimming

“