Ruimtelijk inzicht

Mam”, zegt ze: “ga maar eens mee naar Loods 5. Ik denk dat jij het daar heel leuk vindt”. Ik luister en kijk naar haar blije snoet. Al maanden ben ik op zoek naar kunst voor aan de muur in de woonkamer. Ik vind het niet, althans niet naar mijn zin en niet binnen mijn budget.

Het is een winderige zaterdag als we samen naar de Loods rijden. Deze ligt weinig charmant op een bedrijventerrein in de rook van de Randstad. Eenmaal binnen voel ik me er prima thuis en kijk ik mijn ogen uit. Meubels, accessoires, kleding, servies, er ontsnapt weinig aan mijn aandacht. Dochterlief loopt blij naast me als ze zegt: “zie je nou wel, dat je het leuk vindt!”, terwijl ze ook voor zichzelf het nodige in het karretje legt. We worden allebei verrekte hebberig van zo’n winkel.

Halverwege de looproute valt ons oog op een prachtig rond schilderij. Het is warm van kleur, flink van formaat en we zijn er allebei meteen van onder de indruk. Wat zal die mooi staan op haar net geschilderde grote muur! Ik kies een grote stationsklok en we tikken de rekening ogenschijnlijk zonder blikken of blozen af. Met de klok in de kar en het schilderij in mijn armen verlaten we de winkel.

Neem je nu gewoon een heel tafelblad onder je arm mee naar huis?”, vraagt een breed grijnzende meneer, die het er kennelijk komisch uit vindt zien. “Zeker. Je bent welkom om te komen eten hoor, maar ik weet niet of het houdt”, antwoord ik. Hij lacht hardop. Ik zie te laat dat zijn vrouw vlak achter hem loopt en boos naar me kijkt. Ik maak hier geen vrienden, dus wegwezen.

Hoe we ook draaien en keren, het schilderij past met geen mogelijkheid in de auto. We proberen het langs de kofferbak, langs de achterbank en de voorstoelen, maar het is kansloos. Mensen lopen langs, rijden stapvoets voorbij, wijzen en gniffelen. Kijk die sukkels eens stuntelen met een veel te groot tafelblad! “Jemig”, zegt dochter wanhopig: “het past écht niet. Wat doen we nu?”. We sluiten de auto en ze belt haar vader, die een stationwagen heeft en niet heel ver uit de buurt woont. “Een cirkel van anderhalve meter doorsnee? Dat moet wel lukken hoor”, hoor ik hem blij antwoorden. Opgelucht parkeren we het schilderij bij de kassa en vertrekken.

Eenmaal thuis meten we mijn muur op en boren we een gat om de stationsklok op te hangen. Het ding is loodzwaar en het zweet staat ons op de snor, maar we krijgen het netjes voor elkaar. Dan appt haar vader vanaf het parkeerterrein van Loods 5. “Het schilderij past niet in de auto”. Ze leest het berichtje voor. “We hebben nu geregeld dat ze het bij jou thuis komen brengen”. Ze schrikt ervan, nu ze weet wat de kosten daarvan zijn. Haar vader vond het schilderij ook mooi en sponsort de bezorgkosten. Dat is fijn voor haar. Ik vind het vooral grappig dat haar performaal zeer begaafde vader zich eveneens in de maat van zijn auto had vergist. Ben benieuwd of hij ook zoveel leedvermaak heeft gezien tijdens zijn gestuntel.

Zeer voldaan zitten we even later samen aan het diner, waarna ze vertrekt om te gaan werken. De hagel klettert tegen de ramen en ik druk haar op het hart om rustig te rijden.

Na een tijdje krijg ik een appje. “Ik ben thuis hoor! Ging goed onderweg!”. Dat is mooi. Met genoegen kijk ik naar de wijzers van mijn nieuwe aankoop. Ze heeft er nog geen half uur over gedaan.

Zeg mam….”, appt ze even later: “we hadden die klok van jou beter meteen even op zomertijd kunnen zetten”. Verdorie, wat stom om daar niet aan te denken, de zomertijd begint vannacht. De batterijen zitten achter het uurwerk, het hele gevaarte moet er weer voor van de muur. Dat lukt mij zéker niet in mijn eentje.

Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Ik tel voorlopig wel een uur bij de tijd op. Dat went vast, zeker als je het een maand of zes doet.

Het wordt tenslotte vanzelf weer een keer wintertijd.




Coldplay: clocks

Cursed missed opportunities
Am I a part of the cure
or am I part of the disease

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

4 reacties

Esther · 26 maart 2023 op 19:27

Sorry hoor, ik denk dat als ik erbij geweest was, ik ook heel hard had moeten lachen! Ik ga daarom nooit met de fiets naar de supermarkt 😉

    Wen. · 26 maart 2023 op 19:40

    Wij hebben ook gelachen hoor. We waren echt een bezienswaardigheid daar op dat parkeerterrein.

    Je kunt makkelijk vijf Skyr’s in je fietsmandje doen 🙂

Iris · 30 maart 2023 op 21:38

Heerlijk weer, zo’n stukje tekst van jou. Ik vind Loods 5 ook leuk. En dat schilderij: ik zie het helemaal voor me. Wel fijn dat het nu geregeld is. Soms gaan dingen toch nog makkelijker dan gedacht….als iedereen een beetje meedoet en meedenkt. Kus, lieve zus

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Cosy