Gehoord

“Je komt toch wel?”, vraagt ze me, terwijl ze me liefdevol aankijkt. Ik glimlach. “Nee, reken maar niet op mij”, antwoord ik haar en ik zie haar teleurstelling. “Ik weet dat je jarig bent, ik vergeet het ook echt niet. Maar ik ga die avond iets anders doen”. Stilte. Het heeft jaren geduurd voordat ik leerde dat “nee” een hele zin is en ik niet in geuren en kleuren hoef uit te leggen waarom ik iets wel of niet doe. Het brengt lucht voor de boodschapper, maar het zaait verwarring bij de ontvanger. “Wat jammer”, zegt ze teleurgesteld: “ik vind het altijd zo leuk als je komt”. Ik knik. “Ik vind het ook heel lief dat ik ben uitgenodigd”, antwoord ik, geef haar een knuffel en laat haar uit.

Daar waar ik vroeger geen genoeg kon krijgen van wild gierende kermisattracties en hysterische achtbanen, word ik nu al misselijk tijdens een kort boottochtje. En daar waar ik vroeger de gangmaker was van elk feestje, houd ik het tegenwoordig graag bij kleinere ontmoetingen en persoonlijke contacten. Ik hoef niet meer zo nodig groots en meeslepend.

Tijdens mijn wereldreis in 2022 concludeerde ik, dat dingen anders konden. Beter. Daarvoor was een aantal aanpassingen in vastgeroeste gewoontes nodig. En zoals dat gaat met veranderingen; het stuit op weerstand van de omgeving. Eén van de dingen die ik besloot was, om de grote feesten waarbij ik word uitgenodigd, aan me voorbij te laten gaan. Het blijft ongemakkelijk om alleen ergens binnen te komen, waar mensen -veelal ongemerkt- symbiotisch aan hun partner of familie vastgekleefd zitten. En waar de muziek dan zó hard staat, dat je niet in gesprek kunt komen met iemand die je niet kent, dus daar met je handen in je zakken quasi nonchalant net staat te doen of je je opperbest vermaakt. Best leuk in je eentje!

“Kom”, zegt zoon 2 een paar weken later: “we gaan samen naar die verjaardagsborrel in de stad. Ik ben ook uitgenodigd”. Ik ben bevriend met de jarige zelf, hij met haar zoon. “Ik was eigenlijk niet uitgenodigd”, zegt hij: “maar toen kwam ik haar tegen en vroeg ze het ineens tóch nog. Beter, want anders ga jij niet”. Ik schiet in de lach. “Dus je gaat je moeder van en naar een feestje brengen?”, concludeer ik en hij knipoogt. Op de bewuste middag wandelen we samen de binnenstad in en gaan we de kroeg in waar de borrel is. Er stapt meteen iemand op me af. “Hee”, zegt een mij onbekende dame; “ik ken jou wel hoor. Ik lees je blogs altijd. Wat leuk dat ik je nu eens in het echt spreek”. Ik word daar altijd een beetje ongemakkelijk van. Laat mij maar lekker achter de schermen werken. De vrouw heeft mijn boeken ook gelezen en haakt in op een recent geschreven blog waarin ik niet te zachtzinnig bepaald gedrag bekritiseer. Het ijs is meteen gebroken. “Je bent precies zoals ik me je had voorgesteld”, zegt ze even later en overhandigt me een glas wijn om te proosten. Bang voor het antwoord slik ik de vraag of dat goed of slecht is snel in.

De jarige in kwestie begeeft zich ook al heel lang in het singles-circuit, waardoor er relatief veel mensen alleen zijn gekomen. Dat geeft meteen een hele andere dynamiek. Mensen die alleen zijn, kijken meestal beter om zich heen en leggen makkelijker contact. We praten de kat moeiteloos uit de boom.

“Mam”, zegt zoon 2 een paar glazen wijn en kannen sangria later: “we moeten nu écht naar huis hoor”. Hij heeft gelijk. De jarige gaat met haar kinderen eten, het feestje is al een half uur afgelopen. “Echt niet normaal”, moppert hij op de terugweg: “sta ik daar de hele tijd een beetje te kijken bij vriend R., terwijl jij daar een partij staat te lullen, alsof je iedereen al jaren kent”. We lachen er samen om. “Ik heb weer nieuwe mensen ontmoet”, vertel ik hem: “en die blonde dame bij de deur hielp me aan een bijzondere portretfotograaf voor mijn website en socials. Leuk mens ook volgens mij. Als je met elkaar spart, gaan er ineens allerlei deuren open. En wat een herkenning”. Zoon 2 en ik kuieren de stad door en eten samen nog wat, waarna ik met een voldaan gevoel naar huis kruip.

Dingen veranderen, maar socializen kan ik dus nog best. Ik krijg goeie energie van leuke mensen, nieuwe ideeën, bruisende plannen en gedreven samenwerking. Van netwerken op een ontspannen manier en zonder poeha. Met ruimte in mijn agenda en in mijn hoofd -dat bewaak ik manhaftig- worden al mijn ideeën daarna uitgekristalliseerd en op haalbaarheid gescreend. Zeker de helft van mijn ideeën sneuvelt. Nu ontvouwt zich in mijn brein langzaamaan een totaalplan, als een soort paraplu waaronder ik mijn diensten zou kunnen vatten.

Pas als de grote lijnen zich in mijn hoofd hebben afgetekend, bel ik mijn jeugdvriend, techneut en grafisch vormgever. “Kun je me helpen?”. Hij lacht. “Zeker”, antwoordt hij: “heb je nieuwe plannen? Leuk, kom maar op”. Die heb ik, inderdaad. Ik wil me vooral toeleggen op waar ik goed in ben en wat ik zo graag doe: ontmoeten, luisteren, sparren, schrijven, netwerken en organiseren. Om dat te benadrukken, moet de focus op mijn bestaande website worden verlegd. Ik bedenk de uitgangspunten en hij ontfermt zich over de looks en de technische achterkant van het geheel.

Het notitieblokje en de pen naast mijn bed worden veelvuldig gebruikt om plotselinge nachtelijke ingevingen veilig te stellen. Wie weet zit er na verloop van tijd een bruikbare pakkende naam bij, of komt een vreemd idee ineens van pas. In de tussentijd schrijf ik natuurlijk wel gewoon lekker verder.

Als je me kunt helpen, graag!
Ben je of ken je iemand die mijn luisterend oor, mijn visie en/of mijn verslaglegging wel kan gebruiken, neem dan even contact met me op! Dan kijken we samen of ik iets kan betekenen en op welke manier.

Wordt vervolgd.

Aerosmith – dream on