De rollen omgedraaid

“Mam”, zegt hij: “houd je 18 mei vrij?”. Ik kijk hem aan. “Waarvoor?“, vraag ik hem en hij antwoordt: “we hebben iets leuks georganiseerd. Al mijn vrienden nodigen hun moeder uit”. Hij grijnst. “Leek ons leuk om te doen. Dan kunnen jullie elkaar ook eens ontmoeten”. Als er geen reden is voor een feestje, dan bedenkt hij er zelf wel één. Het zat er al vroeg in. Ik noteer het in mijn agenda en wacht nadere instructies af.

De week voorafgaand aan de moeder-zoon-dag staan we met de hele familie in de brandende zon op de golfbaan, waar mijn zus en ik een clinic hebben geregeld voor moederdag. Hij licht af en toe een tipje van de sluier op, een paar potjes bier helpen hem daarbij. “Kom maar met de trein”, zegt hij en ik trek m’n wenkbrauwen op. “Hoezo met de trein”, mopper ik: “ik kom gewoon met de auto hoor. Of op de fiets”. Hij schudt zijn hoofd. “Huisgenoot X. kan jou naar huis brengen na afloop. Dan kun jij ook wat drinken”. Ik schiet in de lach. Het moet niet gekker worden.

Naarmate de dag dichterbij komt, worden de instructies concreter. Zoon 2 heeft kennelijk het gevoel dat hij met een seniele moeder op pad gaat en ik laat het lekker gebeuren. Twee jaar geleden reed ik in mijn eentje de halve wereld over, vandaag de dag word ik opgehaald en thuisgebracht voor een uitje tien kilometer verderop. Het kan snel gaan. “Als je de trein van 13.00 uur neemt, kom ik je bij het station ophalen”, appt hij. Oké. “Niet te moeilijk doen over wat je aantrekt mam, gewoon lekker easy, dat doe ik ook”. Beter. “Als je naar huis wilt, dan kun je gewoon gaan hoor mam”. Check.

We gaan bootjevaren en de weersvoorspellingen zijn niet best. Ik knoop een regenjack aan het hengsel van mijn tas en geloof het verder wel. Koud is het sowieso niet. Op mijn enige vraag: “is het handig als ik een flesje water meeneem?”, krijg ik het antwoord: “water??????? Uhm mam, we hebben heel veel drank ingekocht”. Ik zet mijn flesje acuut terug in de koelkast.

“Ik kom je straks halen op het station. Je moet aan de kant van de Subway eruit”. Er zijn maar twee uitgangen, dus 50% kans dat ik de goede vind. Bij de uitcheckpoortjes schud ik een zwartrijder af door alleen maar geïrriteerd om te kijken. Hij springt opzij en sluipt alsnog met iemand anders mee.

Zoon 2 zwaait als we elkaar zien. Hij vertelt honderduit, want in die ene week tussen moederdag en het uitje is hij nog even heen en weer gevlogen naar Engeland voor een grote voetbalwedstrijd. Ik krijg korte instructies over welke moeder bij welke vriend hoort, waar de moeders vandaan komen en waar ze slapen vannacht. Het zal wel, ik zie het straks wel. “Ga jij maar in het bootje bij de moeder van L,”, zegt hij: “die kan namelijk fantastisch koken. Kun jij nog wat van leren. Heb ik er zelf ook nog iets aan op termijn”.

We maken kennis op het terras, drinken bier en stappen even later in de bootjes. De zon schijnt. Nog vóór de eerste bocht is er in onze boot al een fles Prosecco, een tray bier en een fles rosé leeg, vinden we elkaar allemaal ontzettend aardig en hebben we nog nooit zo’n mooie rondvaart gemaakt. Als we in onze bootjes gaan staan swingen bij een muziekevenement aan wal worden we weggestuurd.

Na het varen lopen we naar een evenemententerrein. “Kom maar bij mij staan mam”, zegt hij bij de ingang: “ik heb jouw toegangsticket ook”. Mijn kind loodst me binnen, maar kan niet voorkomen dat ik van top tot teen word gefouilleerd. We komen bij een festival waar wij moeders de gemiddelde leeftijd zeker met een jaar of 25 omhoog helpen. Het regent inmiddels en ik kijk mijn ogen uit. De bezoekers doen de festivalnaam “Vieze Anita” eer aan. Ik zie glitter-catsuits, aluminiumfolie broeken, stoeipakjes gemaakt van tule, witte strings over een legging heen, badpakken met plastic plooirokjes, bikini’s met kaplaarzen en heel veel Kees Flodders. In het midden staat een grote kooi, waar mensen voor in de rij staan om er hun kunstjes in te doen. In de hoek van het terrein staat een mobiele stand waar je kunt tepelflosknutselen. Wie wil er nu niet tepelflosknutselen? Het bier vloeit even rijkelijk als dat de regen klettert. Mijn regenjas houdt het ook niet en binnen een uur ben ik tot op het bot natgeregend. Het terrein is één grote modderpoel, maar dat mag de pret niet drukken. De sfeer is goed en we zijn er nu tóch. Van kletsnatte geverfde haren, uitgelopen make-up en natte shirts knappen wij oude vellen niet op. Maar onze zonen zijn blij en dan zijn wij het ook.

Als we het festivalterrein verlaten, zit de dag er voor mij op. “Ik breng je naar de trein”, zegt zoon 2. “Dat hoeft niet mop, ik ken hier de weg”, antwoord ik, maar hij wil er niet van horen. Ik neem afscheid van de groep en kuier samen met mijn kind naar het station. “Ik vond het leuk dat je er was, mam”, zegt hij en hij geeft me een kus: “laat je het even weten als je thuis bent?”, Ik kijk hem aan. “Dat moeten wij ook altijd hè”, zegt hij. We lachen erom. Mijn aanbod om mee te betalen aan deze dag slaat hij af. “We hebben allemaal gewoon een fulltime baan inmiddels, geniet er nou maar van”, zegt hij. Ik ben zó trots op deze jongens. “Bedankt voor alles lieverd. Wat hebben jullie goed voor ons gezorgd. Het was superleuk”, zeg ik hem en we zwaaien naar elkaar. Mijn voeten doen zeer, mijn kleren zijn doorweekt, maar ik voel me blij. Wat heeft hij leuke vrienden en wat hebben die jongens totaal verschillende, even zo leuke moeders.

Als ik een half uur later de sleutel in het voordeurslot steek, krijg ik een appje. “Ben je thuis?”, vraagt hij me. Oh ja, dat is waar. “Jaja, ik kom net binnen”, antwoord ik braaf, voordat ik mijn natte kleren nog achter de voordeur op de grond laat vallen. Zoon 2, die middenin de stad woont, heeft ook gauw droge kleren aangetrokken. Hij gaat nog even verder feesten met zijn maten, maar niet voordat hij heeft gecheckt of zijn beschonken moedertje veilig in haar stal is. De schat. Zijn zorgtaak voor vandaag is volbracht.

Ik nestel me in het hoekje van de bank en klik de laptop open. Het kan tenslotte maar geregeld zijn. Op moederdag ’25 gaan we een workshop tepelflosknutselen doen.

Eddie Montgomery: my son