“Mam”, appt hij me: “hou je 31 mei vrij?”. Op mijn vraag: “waarom”? antwoordt hij: “dan gaan we weer moeder-zoondag organiseren. Net als vorig jaar. Ik wil graag dat je erbij bent”. Lief. Vorig jaar zaten we in de brandende zon in rondvaartbootjes, waarna we gingen tepelflosknutselen en kooidansen bij Vieze Anita. Zie daar maar eens overheen te komen!
“Graag met OV komen”, zegt zoon 2 me een paar dagen voordien. Ik trek mijn wenkbrauwen op. “Want?”. Ik ben geen fervente OV-gebruiker. “Ik kan toch ook gewoon fietsen? Of met de auto komen?”. Hij schudt zijn hoofd. “Je kunt niet meer terugrijden. En fietsen lijkt me ook geen goed plan. Je moet sowieso je auto of je fiets hier laten staan. Neem nou maar de trein, of de bus”. Niet geheel toevallig wil hij mijn auto wel gebruiken de dag erna. Ik vind het goed.
We verzamelen tussen de middag in de achtertuin van één van zijn vrienden. Bijna alle moeders zijn er. De sfeer is gemoedelijk, de glazen worden volgeschonken en we pakken de draad op waar we gebleven waren. De namen worden nogmaals uitgewisseld; de voorstelronde van vorig jaar is met de alcohol mee verdampt of met de regen mee weggespoeld.
We zitten net een half uurtje buiten als er een kerel de tuin in komt wandelen. “Hee wat leuk!”, zegt één van de moeders: “hebben jullie een stripper voor ons geregeld?”. Iedereen lacht, de man in kwestie vindt het maar een matig grapje. “Even plaats maken op de tafel, meiden”, zegt een ander en ze schuift een kaasplateau opzij. De man glimlacht. “Er gaat vandaag veel lekkers geproefd worden”, antwoordt hij: “maar ik ben het zelf zéker niet”. Jammer.
De man is door de jongens ingehuurd als wijnkenner en neemt zijn taak serieus. Er komen spuugbakjes op tafel en hij schenkt de glazen een keer of zeven kwart-vol. Op een papieren placemat staan de verschillende smaaksensaties en de tonen van de wijnen die we voorgeschoteld krijgen. Zonder leesbril is er geen chocola van te maken, dus daar stop ik dan ook maar meteen mee. Ik hoor door al het sloeberen niet meer precies wat de wijngoeroe zegt over binnenkanten van wijnvaten en regenbuien op druivenranken. Lekker belangrijk ook. Ik geloof vanmiddag alles wat hij zegt en kiep probleemloos het ene na het andere glas naar binnen. De zon schijnt, de sfeer is opgewekt, dus kom maar op.
Na een uurtje of anderhalf is de proeverij klaar. “We gaan door naar de volgende activiteit, de taxi staat al voor, gaan jullie even plassen?”, roept de organisator subtiel in de achtertuin naar de kakelende moeders, die zich direct in rijen van 2 opstellen voor het toilet. Ik weet niet of het door de wijn komt, maar plots zie ik een bierfiets voor het raam geparkeerd staan. Het zal toch niet?
Voor alles is een eerste keer, dus even later hijsen we ons ieder op een zadel. Het is een mooi gezicht, die grote zonen met hun boomer-moeders. De muziek wordt gestart en onder het genot van Mart Hoogkamer, Yves Berendse en Frans Duits gaan we los. Een vat koud bier aan boord voorziet rijkelijk in de broodnodige hydratatie. De fiets beweegt zich traag voort in de richting van de binnenstad, waar het jazzfestival in volle gang is. De terrassen zitten vol en de sfeer is vrolijk. Mensen zwaaien naar ons, maken filmpjes en roepen ons na. Automobilisten die achter ons aan moeten rijden zijn -op een enkeling na- goed gehumeurd en wachten geduldig af tot ze ons kunnen passeren. Ik trap me het schompes.
We doorkruisen de binnenstad een keer of wat als we staande worden gehouden door Handhaving. “Jullie hebben het gezellig zien we”, zegt één van de twee. Scherp! “Dit zijn onze zonen hè, is dat niet geweldig?”, roept een blonde, blije moeder, die als een prinses achterop de koets zit. De man glimlacht. “Prima, mooi dat jullie het zo leuk hebben. Maar let een beetje op het volume, jullie muziek staat te hard”. Ze laten de bestuurder van onze bierfiets niet eens blazen en keuren het verder goed. Dat valt mee. We zetten de muziek tien seconden zachter en draaien meteen na de eerstvolgende bocht de volumeknop weer open. Ik bedenk alvast een list om maandag incognito naar het werk te gaan.
De fietstijd is eerder op dan het bier. We stappen af en de mannen schenken de glazen nog een keer vol. De honger knaagt inmiddels en even later zitten we met elkaar aan shared dining-tafels bij de Streetfoodclub. Er ontstaan leuke gesprekken, het eten is heerlijk, de alcohol vloeit rijkelijk en de rode konen van het fietsen worden alleen maar nog roder. Er is een verjaardagsverrassing met vuurwerk geregeld voor één van de moeders, die helemaal niet jarig blijkt te zijn. Ze is wat overrompeld, maar speelt het spelletje vervolgens met overgave mee. Ik ben trots op mijn zoon en op zijn vrienden. Het zijn leuke mannen, die ons jaarlijks een dag in de watten willen leggen. Ik denk niet dat er veel moeders zijn die dit meemaken, dus ik prijs me rijk.
“Ik breng je naar het station”, moedert mijn zoon als ik naar huis wil. Tegensputteren heeft geen zin. We kuieren samen de stad uit, naar de treinen, die -verrassend- niet blijken te rijden. Een kwartier later stap ik met gepaste tegenzin in een streekbus. Thuiskomen zal ik!
Als zoon 2 de volgende avond de auto komt terugbrengen, zie ik niet alleen de wallen onder zijn ogen, maar ook een schaafwond op zijn elleboog. “Is het alleen je arm?”, vraag ik hem. Terwijl hij moeiteloos twee volle bakken Chinees naar binnen werkt, trekt hij zijn schouders op. “M’n knie ook. Tja, dat is gewoon pech hebben. Ik nam de bocht een beetje te ruim vannacht, kan gebeuren”. Hij gebaart met zijn handen hoe hij met te weinig bloed in zijn alcohol kapseisde onderweg naar huis. “Het was wel echt gezellig hè mam”, zucht hij en ik sla mijn arm om hem heen. “Het was geweldig, lieverd”, antwoord ik en ik slik mijn drank-preek gauw in, nu ik weet dat hij één dezer dagen nog een fles goede wijn van de Drankgoeroe thuisbezorgd zal krijgen.
Als bedankje, van z’n moeder.
Yves Berendse: terug in de tijd
We hebben gelachen en waren jong
Soms dingen gedaan wat eigenlijk niet kon
Oh, de mooiste momenten, niets was te gek
We waren bang voor niets
En dit wat we hebben is wat echte vriendschap is
Ja, als ik terug kon in de tijd, dan wel met jou
Ik heb je zo lang niet gezien, hoe is het nou?
Jij bent echt niets veranderd
Oh, het voelt meteen vertrouwd
Als ik terug kon in de tijd, dan wel met jou
0 reacties