Kinderen (en ander gespuis)

“Mam, kun je zaterdag?”, vraagt zoon 2 me via de app. Hoewel ik weinig spectaculairs meemaak de laatste maanden, staat mijn kalender nog behoorlijk vol, dus ik verzeker me ervan dat ik geen dubbelplanning maak. “Dan komen X en ik met een kar om je spullen naar de stort te brengen”. Niet alleen de schuur, maar ook de gang staat tot de nok vol en er staan inmiddels twee banken onder een zeil in de achtertuin. Ik kan al tijden niet meer bij mijn gereedschap en mijn bloemenvazen.

Vlak voor de kerstdagen werd mijn nieuwe bank geleverd. Met kleurrijke kussens erop en een setje moderne salontafels ervoor onderging mijn zithoek een fraaie metamorfose. Al gauw bleek de bank comfortabel genoeg om er hele tv-series op te liggen verslinden. Netflix heeft een aantal zeer verslavende in haar repertoire, waarvan ik dientengevolge de ene na de andere aflevering consumeer. Steeds vind ik dat ik nog wel één aflevering mag kijken, waardoor de nachten te kort zijn en de wallen onder mijn ogen te groot. Met dank aan de tipgevers!

“Mam”, appt hij me tijdens mijn werk: “ik heb een kamer gevonden!”. Ik weet dat hij al een tijdje zoekt naar woonruimte in de binnenstad, nu hij in Duitsland werd weggestuurd vanwege het Covid-virus. Hij is niet voor één gat te vangen, mijn lawaaipapegaai.

De tijd verstrijkt en de plannen nemen serieuze vormen aan. Het huis wordt toegekend en zijn vrienden en hij maken afspraken over de indeling, de benodigdheden, de verdeling van spullen en de te bouwen feestjes. Ik kijk het van de zijlijn aan. Als ik me laat verleiden tot enige goedbedoelde bemoeienis, krijg ik direct een reprimande.

Ze zit tegenover me en zucht. “Jij hebt het al een stuk makkelijker Wen”, zegt ze, terwijl ze haar professioneel gemanicuurde nagels bestudeert. Ze zijn diepgroen, in voorbereiding op de kersttijd. Ik zie donkere kringen onder haar ogen. “Oh ja?”, vraag ik haar en ik luister. “Ja. Ik heb drie jonge kinderen. Een man die veel weg is voor zijn werk. In mijn vrije tijd race ik me rot tussen al die clubjes, feestjes en sport”. Ik knik. Die tijd heb ik ook gehad, dat ik op zaterdagmorgen om acht uur bij het voetbalveld stond te blauwbekken omdat we ergens in Timboektoe waren ingeroosterd. Nooit begrepen waarom we het niet gewoon lekker klein en dichtbij konden houden met die kabouters, maar ik was blijkbaar de enige die zich dat afvroeg.