Lezen op eigen risico
Het is half één wanneer ik aan haar voordeur bel. Ik hoor het slot zoemen, ik druk de deur open. De tussendeur staat open en Jet zit als altijd met gebruind vel, in prachtige kleding en met een grote glimlach aan de eetkamertafel. Ze is rolstoelafhankelijk. Jet is mijn vriendin met MS. Lees “Tevredenheid op 40 m2.” verder
Hij hangt op de bank met de benen over de leuning. Schoenen rusten op de stoel die ernaast staat. Hij heeft oordopjes in en lacht hardop naar het kleine beeldschermpje van zijn mobiel. Hij heeft een omgedraaid petje op. Er groeit her en der een eilandje haar op zijn gezicht. Er staat een aangebroken fles ijsthee op de grond zonder glas. In de keuken staan lege bierflesjes. Een half aangevreten pak koeken ligt op de tafel. Brokjes ervan liggen op de grond. En uit de speakers klinken smartlappen die hij tussen de filmpjes op zijn telefoon door zonder problemen woordelijk meezingt. Hij denkt dat hij 25 is, maar is in werkelijkheid 9 jaar jonger.
Hij is de puber des huizes.
Ik zal jullie een kijkje gunnen in mijn eeuwige onzekerheid. Het is groter dan je zou vermoeden en het heeft vervelendere consequenties dan je inschat.
Het is de wereld van de vetrol. In mijn geval het Six-spek, niet te verwarren met dat prachtige strakke wasbordje waaraan we iedere dag worden blootgesteld in de media.
Ik vroeg het me zomaar af. Bestaat een avondhumeur ook? Als je iedere dag heel vroeg begint omdat je verplichtingen hebt en dan in de avond moe en afgedraaid bent terwijl in de avond sociaal gezien de meest interessante dingen plaatsvinden. Dat je heerlijk op je bank ligt met je laptop en geen zin hebt om je op te tuigen en op sjantanel te gaan met je vriendinnen. Dat je een kluizenaar wordt omdat je gewoon een avondhumeur hebt. Dat werk kost ook zoveel van je vrije tijd! Lees “Avondhumeur” verder
Het is woensdagmorgen. Ik trap de auto aan om kwart voor zeven en rijd naar mijn werk. Het is een ochtend zoals iedere (werk-)ochtend, ik parkeer de auto en open de ruimte en de balie waar ik met een vaste collega zit. Net als ik de computer en de radio heb aangezet, koffie heb gepakt en de dag begint stormen er twee collega’s binnen. “Gefeliciteerd met je ster!”, ze omhelzen mijn collega en mij en we worden overvallen met lieve woorden. We laten het gebeuren en lachen lekker mee. Lees “Sterallures” verder
Begin van dit jaar werd mij gevraagd: “wat is je speerpunt voor 2017?”. Ik hoefde er niet heel lang over na te denken. Voor mij is het “loslaten”. Loslaten is zo verschrikkelijk moeilijk. Op het werk, maar meer nog in privésituaties. Lees “Loslaten” verder
Vannacht droomde ik dat ik mijn vader ophaalde met mijn bakfiets. We gingen naar het huis van Jan Geurtz. Jan zou een reading met ons doen.
Detail: mijn vader is al drie jaar dood, een bakfiets heb ik nog nooit gehad en Jan Geurtz is geen persoonlijke vriend van de familie :-). Lees “Dromen” verder
Nu fase-man ook een shopper bleek te zijn, was het vervolg te verwachten. Fase-man gaf aan het moeilijk te hebben met zijn eigen handelen (de garantie was nog niet verstreken, inruilen was naar mijn idee daarom best simpel en gauw geregeld, dus ik begreep zijn probleem niet zo) en verbrak daarmee per onmiddellijk het kontakt. Dat wil zeggen, ik mocht nog wel bevriend blijven op Facebook en ook op een appje kreeg ik nog een kort, beleefd antwoordje. Maar er kwam geen enkel bericht zoals we dat gewend waren, noch een muzieklinkje of lief icoontje binnen. Fase-man had mij gewoon weggegooid. Ik bevond mij in de prullenbak van de Mensen-Kijkshop. Lees “De prullenbak van de Kijkshop” verder
Vreemde titel voor een blanco lezer. Voor mij verwijst het naar een blog van iemand die me in korte tijd erg lief geworden was. Ter informatie: we hebben elkaar nog nooit irl gezien. En -sterker nog- ik denk dat wanneer ik hem irl ergens had gezien, ik mijn nek er misschien niet voor verdraaid had (en ik vermoed dat dit vice versa is :-)). Maar iets in hem, de wijze waarop hij communiceerde en de muziek die hij me stuurde, raakte me zodanig, dat ik durfde vertrouwen. Dat bleek niet de beste keuze, maar dat wist ik toen nog niet. Lees “Ook ik ben een fase!” verder
Schrijven is een mooi medium om je eigen chaos te structureren. Mijn blogs zullen dus overal en nergens over gaan en vooral bedoeld zijn om dingen te belichten waar ik aan heb gedacht, waar ik over heb gedroomd, waar ik op hoop, waar ik naar verlang, waar ik afstand van moet doen of gedaan heb.
In mijn leven is het woord “loslaten” een sleutelwoord. Klinkt zo simpel maar is zo moeilijk! Loslaten van vaste denkpatronen, omarmen van mogelijkheden, je eigen grenzen proberen te verleggen en blij zijn met wat is. Want zeg nu zelf: je kunt al je eigen kleine problemen en zorgen altijd weer relativeren als je om je heen kijkt, nieuws volgt, in de gezondheidszorg werkt of betrokken onderdeel bent van de maatschappij.
Ondergetekende is een alleengaande maar niet eenzame moeder van vier jong volwassen kinderen. Muzikale omnivoor. Met grote bek en een klein hartje.
Mijn blogs zijn pretentieloos en niet bedoeld om wetenschappelijk onderbouwde feiten te belichten. Het is mijn leven, mijn gevoel, het zijn mijn belevenissen, het is mijn waarheid.
Leuk dat je leest. Reageren mag altijd!
When I hear the sirene wailing
I see the flashing of the light
I know that there is trouble
And there are battles yet to fight
Cause I may not have all the answers
I wouldn’t have it any other way
There’s an innerpeace I’m seaking
There’s a lightness in my soul
And everytime I think I found it
I want to touch it, feel it, hold
And the day that I stop asking
Will be the day I’ll say goodbye
The world will not be safer
But there’s no truth without a lie
(Ilse)