Met respect voor één van mijn vrienden, die na zijn scheiding zeer ongewild een verstoten ouder is geworden en daar veel verdriet van heeft. Hij vertelde me: “Het is zaterdagmorgen als ik met een onbestemd gevoel wakker word. Het is mijn verjaardag. Drie jaar geleden stonden er om deze tijd Lees meer…
Het is zondagmiddag als ik de voordeur achter me dicht trek om een eind te gaan wandelen. De zon schijnt, het is koud maar helder en ik ben het thuis rondhangen voor vandaag beu. Beweging is goed voor me, heb ik met mezelf afgesproken.
Met muziek op m’n oren wandel ik het buitengebied in en geniet van het prachtige landschap. Knotwilgen die -naar het lijkt- waterpas geplant zijn langs de kant van een brede sloot.
Halverwege ga ik zitten op een bankje bij het water. Ik heb het volle zicht op een reiger en geniet van het zilver schitterende water. Ik heb zin in de lente. Naast mij komt even later een man zitten. Hij heeft twee honden bij zich die enthousiast achter elkaar aan hollen en met elkaar spelen. (meer…)
“Wanneer koop je nou eens een fatsoenlijke afvalemmer”, klaagt hij die mijn huis maar oncomfortabel vindt. Hij kijkt met afgrijzen naar het plastic afvaltasje dat aan het handvat van mijn aanrechtkastje hangt. Ik glimlach slechts. Het stoorde me eigenlijk nooit zo, zo’n tasje, maar hij vindt het van de ratten besnuffeld en potsierlijk. Sinds hij zijn aversie uitsprak valt mijn oog er ook wel eens op en begin ik van de weeromstuit te vinden dat hij gelijk heeft. Er blijven soms afvalresten aan de hengsels kleven en dan zitten die ook weer aan je handen als je het zakje in de kliko gaat gooien. En in mijn geval zitten die restanten dan daarna weer aan mijn kleren. Hoe het ooit begon? De zakjes waren sneller vol dan een hele afvalemmer, ik gooide ieder vol zakje direct weg en voorkwam daarmee een riekende pedaalemmer. Maar ja…..dat is inmiddels een achterhaald principe. Het dateert uit de tijd dat de nota’s van de afvalstoffenheffing en de stort nog niet mijn halve vakantiegeld in beslag namen. Lang geleden, dus.
(meer…)
De beperkingen, ons opgelegd vanwege de niet nader te benoemen pandemie, beginnen bij mijn huisgenoot en mij irritatie op te roepen. We zijn veel thuis, cirkelen om elkaar heen en maken weinig bijzonders mee. Zijn exchange in Duitsland werd een aantal maanden geleden abrupt afgebroken, hij kwam thuis om de ophokplicht te ondergaan in ons huis met drie verdiepingen en een tuin. Eerst was daar de teleurstelling, later kwamen de berusting en de verveling en deze maken nu met regelmaat plaats voor korte lontjes. We knappen er niet van op.
(meer…)