Scheiden

“Wanneer koop je nou eens een fatsoenlijke afvalemmer”, klaagt hij die mijn huis maar oncomfortabel vindt. Hij kijkt met afgrijzen naar het plastic afvaltasje dat aan het handvat van mijn aanrechtkastje hangt. Ik glimlach slechts. Het stoorde me eigenlijk nooit zo, zo’n tasje, maar hij vindt het van de ratten besnuffeld en potsierlijk. Sinds hij zijn aversie uitsprak valt mijn oog er ook wel eens op en begin ik van de weeromstuit te vinden dat hij gelijk heeft. Er blijven soms afvalresten aan de hengsels kleven en dan zitten die ook weer aan je handen als je het zakje in de kliko gaat gooien. En in mijn geval zitten die restanten dan daarna weer aan mijn kleren. Hoe het ooit begon? De zakjes waren sneller vol dan een hele afvalemmer, ik gooide ieder vol zakje direct weg en voorkwam daarmee een riekende pedaalemmer. Maar ja…..dat is inmiddels een achterhaald principe. Het dateert uit de tijd dat de nota’s van de afvalstoffenheffing en de stort nog niet mijn halve vakantiegeld in beslag namen. Lang geleden, dus.

Inmiddels bestaat mijn huishouden nog maar uit twee personen. Zoon en ik. Over anderhalve week halveert dit aantal zelfs nog, als hij in een studentenhuis gaat wonen. Ik heb al het nodige opgeruimd in huis, heb oude spullen weggegooid, veel weggegeven en herschikt. De badkamer is klaar, de woonkamer bijna, het volgende project wordt de keuken.

Op mijn vrije dag kuier ik naar het centrum. Je moet toch wat om je lijf en geest enigszins soepel te houden. Van hormoonschommelingen en een ophokplicht krijg ik langzaam maar zeker moordneigingen. Ik loop de HEMA binnen en koop een grote stapel badhanddoeken met een fles wasverzachter om deze te koesteren. “Jouw handdoeken zijn net schuurpapier”, zei hij, die ene keer toen hij kwam douchen. Hij had gelijk, maar ik was eraan gewend. Vandaag reken ik maar eens af met wat gedateerde gewoontes.

Nu het bij Ikea op dit moment toch sfeerloos en ongezellig is, kan ik net zo goed even bij het naastgelegen Blokker een pedaalemmer kopen. Met de grote tas vol handdoeken loop ik de winkel in, waar ik onder normale omstandigheden met een grote boog omheen ga. Er staat een lange rij plastic en glimmende exemplaren. Met één vak, maar ook met twee en zelfs met vier vakken. Ik probeer ze allemaal even uit. Die met vier vakken en pedalen fungeert prima als drumstel.

Mijn keuken is tegenwoordig nét een veredelde milieustraat met een gasfornuis en een koelkast erin. Papier, glas, chemisch, rest, gft, plastic, batterijen, het moet allemaal apart worden ingezameld. Alleen al daarvoor zou ik een bak met zeven compartimenten nodig hebben. Die bestaat niet, dus dan één van vier en één van drie. Maar in die vakjes kan dan weer niet het glas en het papier, want daarvoor is te weinig ruimte. Twee grote pedaalemmers nemen te veel ruimte in en twee verschillende formaten maken de toch al rommelige keuken niet overzichtelijker. Ik wik en weeg en besluit voor de pedaalemmer met twee grote emmers te gaan. Alleen rest- en gft-afval dan maar. Dan moet het andere afval maar vaker in de kliko’s worden gegooid, dat levert me dan meteen weer stappen op.

Tegen mijn op handen zijnde eenzaamheid zal ik een ander middel moeten zoeken dan drank, anders heb ik weer zoveel afval voor de glasbak die aan de andere kant van de wijk staat. Misschien papierpropjes schieten naar de buren als ze te veel lawaai maken? Dan sla ik twee vliegen in één klap.

Met pedaalemmer en badhanddoeken trotseer ik de terugreis. Ik heb geen hand meer vrij voor een bosje bloemen, waarvan zowel mijn woonkamer als mijn humeur aanmerkelijk zouden opknappen.

De pedaalemmer staat inmiddels in de keuken en is wonderwel in gebruik. Er ligt nog een heel klein stapeltje papier op het hoekje van het aanrecht. Een kniesoor die daarop let. Scheiden is lijden. Het doet even zeer, maar uiteindelijk word je er opgeruimder van.

(Stone Sour: through glass)

‘cause I’m looking at you through the glass
Don’t know how much time has passed
All I know is that it feels like forever
When no one ever tells you that forever
Feels like home, sitting all alone inside your head