In de pauze

Het is nog heel vroeg in de ochtend als ik, liggend op mijn rug in bed, luister naar het geluid van de vogels. Het zonlicht schijnt al door mijn transparante gordijnen, die -evenals mijn hoogbejaarde aan elkaar geplakte bed- nodig vervangen moeten worden zodra de winkels weer open zijn en ik het van dichtbij kan keuren.

Sommige mensen kiezen als gevolg van de pandemie radicaal een ander levenspad. Anderen denken, zoals in het geval van mijn buurtgenoot: “laat ik eens een haan nemen”. Leuke gedachte, zo’n haan, als je ergens in het buitengebied woont, maar midden in een woonwijk vind ik het toch een bijzondere aanwinst. Als je, net als ik, graag met het raam open slaapt, word je in de vroege ochtend -ook op vrije dagen- op oorverdovende wijze wakker gekraaid.

Mijn al jaren gepensioneerde buurman van een paar huizen verderop besluit steevast op zaterdagmorgen vroeg zijn oprit schoon te spuiten, zijn heg te snoeien, onkruid te verbranden of andere luidruchtige klussen te doen. Ooit schreef ik een stukje over mijn ergernis dat oude mensen voor dag en dauw in de rij staan bij de bloedprikcentra, maar dat kwam me duur te staan. Dat laat ik nu maar achterwege. De buurman is een aardige kerel, ik zal het hem binnenkort eens voorleggen.

Voor één vriendin start over drie weken een nieuwe levensfase. Ze zal vanaf haar prachtige poederroze bank in een chalet midden in het bos aan een nieuw hoofdstuk van haar leven beginnen. Daar zijn weliswaar heel veel tranen aan vooraf gegaan, maar ze oogt nu kalm, sterk en beslist. Ze zal het wel gaan redden, ze heeft zoveel mensen om haar heen die haar een warm hart toedragen. Een andere vriendin hoopt naarstig op fysiek betere tijden om te kunnen doen waar haar hart ligt.

Met het voorjaar komt ook het licht, de zon, de warmte en begint mijn bloed sneller te stromen. Van het fietsen en wandelen krijg ik bakken vol goede energie. Het afgelopen jaar heeft me veel gebracht, zowel goede als minder goede dingen, maar uiteindelijk vooral heel veel waardevolle inzichten. Wanneer je iets met hart en ziel probeert en het mislukt, heb je dan gefaald of heb je ervan geleerd? Ik denk het laatste.

De domeinnaam voor mijn nieuwe roman is geclaimd. De titel rolde zomaar in mijn hoofd en past precies bij wat ik aan het schrijven ben. Het blogboekje met de prachtige verhalen van mensen om me heen is bijna klaar om een fysiek boekje te worden. Daarnaast heb ik besloten een nieuwe schrijfrichting aan te boren, maar daarover wellicht later meer. Ik heb er ontzettend veel zin in!

Zo kwam het dat ik deze week besloot dat ook mijn blogsite een update kan gebruiken en mijn vriend van vroeger, tevens grafisch vormgever, hiertoe meteen de opdracht verstrekte. Alle verhalen van vóór 1 januari zijn achter de schermen verdwenen om plaats te maken voor nieuwe in een fris jasje. Geen haan die ernaar kraait. Nou ja, misschien eentje, maar die woont dan ook in mijn wijk.

Er wordt druk gebouwd achter de coulissen en ik schrijf intussen aan meerdere projecten, dromend van het moment dat ik van mijn schrijfwerk kan bestaan. Wellicht komt die dag nooit en ik kan er natuurlijk niet op gaan zitten wachten, dus ik kuier rustig door, geniet intussen van alles wat op mijn pad komt en kijk vol goede moed naar de toekomst.

Pauze dus, hier op de site. Neem een kopje koffie en een koekje, ga lekker een blokje om, geniet, verwonder je, heb lief, tel je zegeningen en dan zien we elkaar na de pauze hier vast en zeker weer terug.

David Bowie: changes