De ark van Mark

“Vraag jezelf eens af………..”, zegt Mark Rutte: “wat kan ik zelf nog doen? Waar kan ik nog een stapje bijzetten”. We luisteren geboeid naar de persconferentie, mijn vriendinnen en ik, keurig met z’n vieren, hetgeen meer geluk dan wijsheid is. Ik ben benieuwd welke voorbeelden hij gaat aandragen, maar het blijft stil. Hij laat het ons zelf invullen en dat zal niet toevallig zijn. Het beleid is al die tijd niet consistent geweest en ook niet logisch, dus alle mogelijke voorbeelden die hij zou kunnen aandragen zullen direct onderuit geschoffeld worden, zoals dat gaat met argumenten en tegenargumenten. Want ja, visie is een olifant die het zicht belemmert, hoorden we Mark eens zeggen. Kennelijk kun je visieloos jarenlang aan het roer van Nederland staan, hetgeen vooral iets zegt over ons als burgers en stemgerechtigden.

Mensen aanspreken op het gebruik van hun gezonde verstand blijkt überhaupt kansloos te zijn.

We zijn in twee kampen verdeeld. De volgers en de vechters. De roepers en de luisteraars. En die kloof wordt allengs groter, dieper en grimmiger. Daar heeft het neoliberale beleid van de VVD in de afgelopen jaren in hoge mate aan bijgedragen. Rijk en arm, theoretisch en praktisch. Gevaccineerd en niet gevaccineerd. Daarmee zijn twee werelden gecreëerd, waartegen Rutte nu vanaf de zijlijn roept dat ieder zijn of haar eigen verstand maar moet gebruiken. Dat deden ze al, Mark! En uitgerekend dat resulteert nu in deze patstelling.

In mijn omgeving ken ik meerdere mensen die bewust niet gevaccineerd zijn en waarmee ik het gesprek ben aangegaan. De één houdt zich stil en op de achtergrond, de ander laat van zich horen, in het openbaar en op social media. En ja, daar vind ik zéker iets van, maar ik ben óók voor respect en vrijheid van meningsuiting. Je kunt iemand niet de mond snoeren en we zijn het stadium van open en respectvol met elkaar van gedachten wisselen helaas al lang voorbij. Het leidt tot ongemakkelijke situaties, tot wrevel, tot ruzie, tot afstand, terwijl we elkaar juist zo heel hard nodig hebben. De meningen liggen dusdanig ver uit elkaar, dat het een utopie is om te denken dat je nu een simpel bruggetje zou kunnen bouwen om elkaar alsnog ergens halverwege te ontmoeten. En hoe meer je daarover nadenkt, hoe moeilijker dat is, zéker wanneer je zelf tot het gevaccineerde deel behoort en werkt in een omgeving waar de gevolgen van covid zó tastbaar zijn. Als je een vriendin hebt van wie de kankeroperatie wéér wordt uitgesteld, omdat er geen IC-plek is. Als je vrienden hun restaurant, waarvoor ze zó hard gewerkt hebben, kunnen opdoeken. Als je een oud moedertje hebt, die alleen woont en lijdt onder de eenzaamheid.

De oproep van Mark en Hugo leidt tot tweestrijd in mezelf. Ga ik vaccinaties prediken? Ga ik met statistieken zwiepen, ruzie maken over cijfers, discussies voeren over een politiek beleid dat al jaren gevoerd is en nu niet in enkele maanden terug te draaien is? Ga ik de ongevaccineerden in mijn omgeving vragen of ze me dan wél precies kunnen vertellen wat er in de BMR- en DTP-inentingen van hun kinderen zit, of in hun eigen hepatitis A en rabiës van drie jaar geleden voor die ene vakantie naar Egypte, wat de gevolgen daarvan zijn op langere termijn en waarom ze dan nu weigeren zichzelf te laten inenten? Wat ga ik daarmee bewijzen? Ik denk dat ik het antwoord trouwens toch al weet. De media manipuleert, de cijfers zijn incorrect en het vaccin is te snel ontwikkeld en daardoor onveilig. Zij die in een complottheorie geloven of verstrikt zijn geraakt in hun tunnelvisie, ga ik niet op andere gedachten kunnen brengen.

Het maakt je monddood. Want -eerlijk is eerlijk- de media manipuleert enorm. De politiek draait en keert. De gevolgen van het jarenlang uitkleden van de praktische zorg, de zogenaamde marktwerking in de zorg en het openbaar vervoer, het alsmaar wisselende beleid in het onderwijs en onze tomeloze drang naar rijkdom, macht en bezit zijn nu voor ons allemaal voelbaar en voor sommige sectoren betekent het niets anders dan einde oefening. Je zou er maar van afhankelijk zijn met je hele gezin.

Achterdocht, dat is wat de bewust ongevaccineerden of de virusontkenners drijft. Angst voor het onbekende. En dat is best logisch, want niemand weet nog of we hier ooit uit zullen komen en hoe dan. Dezelfde achterdocht, die onze staat parten speelde, waardoor de gedupeerden van de toeslagenaffaire konden worden afgerekend op insinuerende aannames van de door Wiebes professioneel om zeep geholpen Belastingdienst. Geen Jeugdzorg die zichzelf eens afvroeg hoe het nu kwam dat er ineens zoveel uithuisplaatsingen tegelijk waren en gedegen ging uitzoeken of daar wellicht iets heel anders aan ten grondslag lag. Pas toen de gedupeerden zich verzamelden en op de barricade klommen, werden zij gehoord, helaas voor velen nog steeds zonder resultaat en voor een aantal met verstrekkende gevolgen.

Angst is een slechte raadgever, dat geldt zowel voor de overheid als voor de burgers. Wanneer je de niet- gevaccineerden verwijt dat zij ongefundeerd hun koers bepalen -niet alleen voor zichzelf maar ook voor een ander-wordt het nu een: “de pot verwijt de ketel”– verhaal. Een hele kudde olifanten. Ook de olifant van Mark -een genetisch gemuteerd vrouwtjesexemplaar zonder slagtanden- zal uiteindelijk verdwijnen. Mark en Hugo zijn hun draagvlak om individuele burgers gedurende hun eigen zwalkende overheidsbeleid maar steeds op hun verantwoordelijkheid aan te blijven spreken al lang kwijt geraakt.

Het hoogste steunbedrag van de overheid -lees: van ons- is niet gegaan naar de horeca, de zorg, de politie of het onderwijs, maar naar de KLM. Onze Nationale trots, onze blinkend blauwe vogels, die straks wellicht niet meer mogen vliegen, nu er in Glasgow milieudoelen werden afgedwongen omdat de aarde veel te snel opwarmt en de ijskappen in hoog tempo smelten, met alle gevolgen van dien.

Dat gezegd hebbende rijst de vraag waarom we zoveel investeren in een vliegmaatschappij en niet in een rederij. Want dat wordt toch onze toekomst, vervoer in boten en op waterfietsen in plaats van in auto’s, treinen en vliegtuigen. Geen elektrische auto kan rijden in het water, geen vliegtuig kan landen midden in de zee. Geen mens kan leven zonder zuurstof. En, last but not least, geen mens kan overleven in zijn eentje.

Misschien kan onze koning met zijn jachtmaatjes de loop eens richten op de gemuteerde olifant die het zicht van ons demissionair kabinet zo hinderlijk belemmert. Dan kan Sywert van Lienden om niet kekke snorkelmaskers voor ons gaan produceren in plaats van (afgekeurde) mondkapjes. Hij is ons tenslotte nog wel een en ander verschuldigd.

We roeien onszelf uit op deze manier. En dat is meteen een mooie beeldspraak. Het begon ooit met de Ark van Noach en als we zo doorgaan eindigt het daar ook weer mee.