Ont-spullen

“Je gaat toch zeker wel naar Japan?”, vraagt vriend M. me, als we appen over mijn sabbatical: “daar ben je relatief dichtbij. En Cuba? Mexico? Suriname? Ook prachtig. En behoort Thailand ook nog tot de mogelijkheden?”. Ik lees en glimlach om zijn laatste suggestie met het daarbij geplaatste vunzige icoontje. Ik heb inmiddels geleerd van het enthousiasme van mijn omgeving te genieten zonder verantwoording af te hoeven leggen of de drang te voelen om te doen wat zij me aandragen. Er zijn meer mooie plaatsen op de wereld dan ik in mijn leven ooit kan bezoeken. Bovendien is mijn budget niet eindeloos, dus ik luister naar de verhalen, kijk naar foto’s en incasseer. De mensen om me heen zijn enthousiast en betrokken.

Tijdens de aanloop naar de zomer hapert mijn mobiele telefoon en vertoont ook mijn laptop vervelende gebreken. Ik vrees dat ik ze allebei eerdaags moet vervangen. Het is niet mijn favoriete bezigheid, apparatuur vergelijken en aanschaffen. Ik zie door de bomen het bos niet; wat een aanbod, wat een prijzen ook. Ik zal moed moeten verzamelen om naar de Mediamarkt te rijden. Horror, alleen al de muffe geur van die talloze fel flikkerende en flitsende elektronische apparaten.

Voordat hij helemaal niet meer opstart, orden ik de bestanden van mijn laptop en scroll ik door mijn foto’s. Ik ga een selectie hiervan op een externe harde schijf zetten. De lach en de traan zitten ver vooraan. Wat een herinneringen passeren de revue. Er gaat een jaar of zes in één dag aan me voorbij. De overtuiging dat ik nog amper iets van de wereld heb gezien blijkt ten dele te kloppen. Foto’s uit Egypte, Curacao, Parijs, Barcelona, Londen, Berlijn, Lissabon, Florence, Bilbao, Rome, Gent, Brugge, Luxemburg, Frankrijk, Samos, Lesbos en Praag poppen op, naast die van nationale vakanties of feestelijkheden in en om huis. Vrolijke en liefdevolle foto’s wisselen af met momentopnames waarvan ik de werkelijkheid tot op de dag van vandaag nog maar amper kan bevatten. Het raakt me weer. Ik selecteer een aantal foto’s om te bewaren, niet omdat de plaatjes technisch gezien zo perfect zijn, maar omdat ik het geluk, het vertrouwen en de liefde die ik daar voelde in de foto weerspiegeld zie. Daarna klik ik op “delete” bij de ballast die nergens meer toe leidt.

Geleidelijk ruim ik mijn huis en mijn hoofd op. Ik ont-spul, zoals ik dat -zonder mezelf daarmee te willen vergelijken- toevallig ook terugzag bij de diverse globetrotters in de prachtige afleveringen van Floortje naar het einde van de wereld. De meeste spullen die je ergens bewaart gebruik je nooit of zelden en als je ze eenmaal hebt weggedaan ontdek je al gauw dat je ze ook niet mist. Het schept ruimte. Diezelfde ruimte wil ik maken in mijn hoofd en mijn hart, maar dat blijkt een omvangrijk en tijdrovend proces te zijn, waarin ik met hulp van buitenaf en door zelf véél te lezen (*zie ook de boekentip onderaan) eindelijk gestaag vorderingen maak. Mijn telefoon en laptop sturen me in de goede richting. Hun levensduur is ten einde, waardoor ik wel moet selecteren. De timing is beslist opmerkelijk te noemen.

Stukje bij beetje keer ik terug naar de basis: liefdevolle vrijheid en blijheid.
Vanuit een warm nest leg ik mijn eerste boekingen vast en laat bewust veel ruimte om te doen wat de dag brengt. Met de fantastische koptelefoon, gekregen van mijn kinderen, een nieuw aan te schaffen lichte laptop en een simpele mobiele telefoon kan ik mijn naslagwerk dit jaar overal op de wereld voltooien en tegelijkertijd plaats maken voor nieuwe herinneringen en creatieve inzichten. Ik kijk ernaar uit.

Nog 13 weken te gaan.

Yiruma: a river flows in you

*Je kunt pas zuivere muziek maken als je de toetsen werkelijk liefdevol aanraakt*

Boekentip: “dat zou jij nooit toelaten”, van Tessel ten Zweege.
Kippenvel.