Peesdees

De zon schijnt volop als ik de gordijnen open. Paasdagen zijn kennelijk voor veel mensen dé gelegenheid om aan het huis, in de tuin of aan de auto te werken. Het was vanmorgen nét iets over half acht toen de buurman van twee huizen verderop, al jaren gepensioneerd, met een enorme bladblazer zijn oprit attaqueerde, nadat hij eerst zijn auto met een aanhanger vol rommel had weggereden en met een nog draaiende motor luidkeels een gesprek aanknoopte met de achterbuurman, die toevallig zijn hond uitliet. De overburen zijn de tuin aan het leeghalen en smijten grote stenen in een container op de straat. Het is gedaan met de rust.

Voor het eerst breng ik de paasdagen met mezelf door. Dat is puur het gevolg van mijn eigen vrijheidsdrang: ik heb mijn kinderen geleerd dat ze altijd welkom zijn, maar dat ze niet persé op al die feestdagen hun entree hoeven te maken. Ik ben zelf slecht met verplichtingen -lees: ik heb er een hekel aan- en heb er heel lang over gedaan om al die vastgeroeste gewoontes van me af te schudden, hetgeen nu resulteert in kinderen die op vakantie zijn, aan het werk zijn of die rondrijden op festivalterreinen. Ze hebben gelijk. Het leven heeft voor hen lang stil gestaan, nu mag het allemaal weer en ze hebben er zin in. Ik gun het ze zo!

Wanneer ik de koelkast open om een ei te zoeken, grijp ik al mis. Ik heb geen eieren in huis. Sinds ik alleen woon eet ik amper nog eieren en ik ben zelfs nu vergeten om een doosje te kopen. Matzes, suiker, paasbrood, chocolade eieren, advocaat, ik heb niets van dit alles gekocht. De enige verwijzing naar de paasdagen is de grote bos tulpen die op de tafel staat, nu ik wél regelmatig verse bloemen voor mezelf koop.

Het wrikt een beetje. Ik ben graag alleen, zodat ik kan doen wat ik wil. De afgelopen dagen waren druk, met een afdelingsuitje ná het werk in de stad, de verjaardag van m’n moeder en een dag later die van een vriendin. Toch voelt het apart, de wetenschap dat het Pasen is en dat er niemand komt. “Je kunt je altijd bij ons aansluiten hoor”, appt mijn zus me liefdevol. Ze weet dat ik het niet zal doen. Zij geniet nu een paar dagen van en met haar lief en ik pieker er niet over om daarbij te gaan zitten. Dit is nu mijn leven, deal with it!

Ik bind de wandelschoenen aan en vertrek. Het is warm in de zon. Ik zet muziek op mijn oren en tippel langs de prachtigste bloesembomen. Op de terugweg loop ik de supermarkt in. Ik schaf asperges aan, een mootje zalm, een doos eieren en een verpakking van drie flesjes Apérol. Bepakt en bezakt loop ik terug naar huis, waar ik een paar uur later voor mijn doen uiterst culinair zit te dineren, nadat ik eerst in de tuin mijn boek heb uitgelezen en twee van de drie flesjes Apérol heb leeggedronken. Het is zéker een jaar geleden dat ik het oranje drankje dronk, omdat het bij mij een bepaalde sfeer opriep die ik tot heden omstandig omzeilde. Apérol is zomer, glinstering, liefde, verlangen, vrijheid en blijheid. Intense tevredenheid op de vierkante meter.

In de avond kijk ik bij toeval naar Ik vertrek. Dit keer zijn het mensen die zich, wederom niet gehinderd door enige taalkennis, in Griekenland vestigen. De zoon des huizes blijft achter in Nederland, zijn biologische vader woont eveneens ergens in het buitenland. Ik zie het geploeter van zijn moeder en haar man met bouwvergunningen, zwembaden die te diep of niet diep genoeg worden gegraven en budgetten die halverwege de klus al op zijn. Het uitzicht vanaf hun luxe B&B is wonderschoon, dat wel. De stress loopt op als de aankomst van de eerste gasten nadert. Het is eigenlijk nog nét een week te vroeg, her en der ligt bouwafval en sommige details zijn niet af.

Er stapt een koppel uit de auto, dat verrast is door het mooie logement. De reiskoffer wordt op bed gelegd, geopend en naast wat kleding pakt de dame in kwestie er ondefinieerbare artikelen, verpakt in plastic, uit. Mijn verziekte geest denkt meteen dat zij speciaal voor deze peesdees Christine le Duc heeft leeggeroofd en dat zij het nét aangebrachte stucwerk van de muren zullen gaan rampetampen, maar de desillusie volgt heel rap. Dit echtpaar van middelbare leeftijd heeft een hobby………. en niet zomaar één. De plastic hulpstukken blijken Barbies te zijn, die zij de hele wereld mee over nemen om ze te fotograferen. Ik besluit het laatste flesje Apérol ook maar soldaat te maken; dit is te veel voor mijn tere ziel. Barbie in de tuin, Barbie aan de rand van het zwembad, Barbie op een bloesemtak. Mijn hemel, ben je daar met z’n tweeën in zo’n prachtige omgeving! Ik lig languit in m’n onesie op de bank, lach hardop en concludeer opgelucht dat het dus altijd nóg sneuer kan.

Als het de volgende dag ook prachtig weer blijkt te zijn, stap ik op de fiets. Mijn auto is dit weekeind met zoon 2 mee, dus naar de kust rijden is geen optie. Ik maai het gras in de achtertuin, ruim mijn huis op, draai een was, lees en vermaak me prima. Precies op het moment dat ik aan mijn avondeten wil beginnen -ik heb mezelf getrakteerd op een doosje sushi- komt zoon 2 de auto terugbrengen. “Oh lekker, sushi”, zegt hij: “ik heb honger, nog niet gegeten vandaag”. De parasiet. Ik pak er een bordje en een vork bij en we eten de sushi gezellig samen op. Hij vertrekt meteen na het eten. “Ik ben moe, ik ga gauw hoor mam”, zegt hij en hij geeft me een knuffel, die ik zo lang mogelijk rek, nu ik in mijn eentje een chronisch gebrek aan fysiek contact heb.

Het was prima zo, deze dagen met mezelf. En tóch voelde het een beetje leeg. Ik heb de kaders bewust losgelaten, maar dobberde als gevolg daarvan nu wel wat stuurloos rond in mijn eigen poel van vrijheid. Mijn gevoel raakte daardoor, zelfs met die Apérol, kant noch wal.

In de la, die ik onlangs opruimde, vond ik nog wat oude tegoedbonnen, die kennelijk ongebruikt al uit mijn zicht waren verdwenen. Eén daarvan was van Intertoys. Als de vrijheid me nu tóch te immens wordt, kan ik daarvan altijd nog een Ken gaan kopen.



Aqua: Barbie Girl

Life in plastic, it’s fantastic
You can brush my hair, undress me everywhere

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Cosy