Lust

“Mochten jullie overwegen op een datingsite te gaan”, app ik naar vriendinnen: “kijk even naar tv”. Ik hang nog wezenloos aan de lippen van Louis Theroux en zie bij toeval de aankondiging van dit programma over daten. De kern van het verhaal is -en dat weten we allemaal- dat je op een datingsite kunt schrijven wat je wilt en willekeurige foto’s kunt plaatsen. Dat je niet weet met wie je date; risico van het vak. Dat het soms fataal afloopt, is gruwelijk. Meestal loopt het goed af in die zin, dat je verder kunt gaan met je leven, met of zonder de date in kwestie.

Dat tegenwoordig niets meer is wat het lijkt, maakt de hele boel nog een stuk waziger. Kijk ik naar een samenvatting van het songfestival, dan zie ik een soort gesluierde Slavische dame met een mannenstem. Ik zie iemand waarvan ik niet weet of het een man of een vrouw is. Ik zie de drummer van een rockband in een doorschijnend zwart damestopje. Ik zie hysterische reacties op puntenverdelingen. In diezelfde uitzending geven buurlanden elkaar als vanouds punten en winnen the Village People van de Oekraïne. Dat wisten we al voordat het begon, maar we zijn dol op die voorspelbaarheid.

Op mijn kast prijkt een lieflijke foto van vrienden, die binnenkort gaan trouwen, bij welke gelegenheid ik ben uitgenodigd. Toen ik vanmiddag in de kleedkamer van een modezaak koortsachtig probeerde onooglijke kledingstukken met elkaar te combineren, zat er in het pashokje naast me een man, die hetzelfde deed als ik. Als een volleerd model draaide hij rondjes voor de spiegel in zijn bloemenjurk. Zijn perfect onthaarde benen en de vuurrood gelakte teennagels waren zoveel mooier dan de mijne, dat ik van schrik niet over de drempel van mijn pashokje besloot te komen.

Het doet me denken aan een radio-uitzending van een paar weken geleden, waarin Jan-Willem Roodbeen telefonisch contact opnam met Johan Kruif, die op dezelfde dag jarig is als wijlen de voetballer Johan Cruijff. Het telefoongesprek verliep zoals je dit zou verwachten. Bla bla, wat zijn jullie overeenkomsten, wat leuk dat jullie dan ook nog op dezelfde dag jarig zijn en nee, je bent niet vernoemd want jullie zijn haast van hetzelfde bouwjaar. Kruif vertelde stoer dat hij wel eens werd “misbruikt” om leuke verwarring te zaaien. Jan-Willem vroeg Johan Kruif naar zijn (matig sportieve) uitspattingen, zijn algemene belangstelling voor voetbal en stelde hem tot slot de vraag: “wat zijn jouw hobby’s dan?”. Het antwoord was fantastisch. Heel serieus antwoordde Kruif: “diamond painting”. Er viel een hele korte stilte, waarin ik hardop heb gelachen, maar Jan-Willem was professioneel genoeg om dat niet te doen. Ieder z’n hobby.

Dat we niet meer in te delen zijn in man-vrouw-hokjes en niet meer te vangen zijn in levenslange monogamie, is een feit. Dat we mogen zijn wie we denken te zijn en vrij mogen zijn in de uiting daarvan, is een mooi uitgangspunt. Het zou best eens kunnen zijn dat de mensheid hierdoor uiteindelijk een natuurlijke dood sterft; voortplanting zoals we dat van vroeger kennen is niet meer vanzelfsprekend. Er komen ondefinieerbare mengelmoezen of er komt helemaal geen nageslacht meer. Zou het een vernuftige poging van de natuur zijn om de hoeveelheid mensen op aarde te verminderen?

Gaan we straks mens en dier ook nog combineren en gaan we dan bijvoorbeeld kijken naar Olympische Spelen waar half mens, half cheetah probleemloos hardloop-estafettes wint of half mens, half Pacifische zeilvis de gevestigde zwemtijden glansrijk vermorzelt?

Juist nu we hier in Europa de focus vestigen op vrouwenrechten, staan ze in Amerika op het punt een abortuswet aan te nemen die het vroegtijdig beëindigen van zwangerschappen verbiedt. Juist nu we oppervlakkigheid ten top zijn met elkaar, gaan we de grenzen van de schoonheid zo vervagen dat we verdwaald raken in onze eigen ruimdenkendheid. Juist nu social media agressie en bemoeizucht tot in het extreme aanwakkert, hebben we elkaar nodig als mens in de strijd tegen de stigmatisering en heersende hebzucht. Juist nu we de jarenlang krampachtig het individualisme en de authenticiteit hebben gepromoot, hebben we elkaars liefde hard nodig om te kunnen overleven in het web van grote ego’s en zoeken we naarstig elkaars aandacht om ons gezien en gehoord te voelen.

Ik spar erover met de buurvrouw in de achtertuin. Ze schenkt een borrel in en vertelt over haar open huwelijk, dat een jaar of twintig geleden werd ontbonden. Ze vindt zichzelf inmiddels te oud voor jolige escapades. “Ik wil nu alleen nog seks met iemand die een wezenlijke rol speelt in mijn leven”, zegt ze met een grijns: “denk ik”. We lachen. Op handen en voeten kruip ik aan het einde van de middag terug naar mijn eigen tuin. Mijn behoefte aan intimiteit en passie, ofwel mijn ordinaire lust, is door de zon en de alcohol flink aangewakkerd, maar ik weersta de verleiding om een datingsite te openen.Ik heb geen zin in een SOA, een psychopaat of ander gedoe. Mijn naaiwerk zit momenteel vooral rechtsboven in mijn kaak.

Het is voor mij een missie tijdens een missie om zekerheden, verplichtingen, oordelen en angsten los te laten en in vrijheid te ontdekken wat goed voelt, waarbij ik een aantal experimenten zéker niet zal schuwen, waarover later wellicht meer.

De fase van voortplanten is in mijn geval al lange tijd voorbij. Ik hoef alleen nog maar te doen wat leuk is op de momenten dat ik daar zin in heb en met de mensen die ik daarbij verkies. Dat klinkt vrij en blij en dat is het ook, maar de uitvoering ervan is nog verraderlijk lastig, want ik vind een man in vrouwenkleding of een man die aan diamond painting doet niet persé sexy.

Ik wil een (of twee, of vijf?) gewone, leuke man(nen). En dat is in ons huidige Sodom en Gomorra als zoeken naar een speld in een hooiberg.