Muggenziften

“Hier heb je een citroenkaars”, zegt de kleine, vriendelijke, oudere dame die het appartement verhuurt waar ik verblijf. Ze heeft mijn gigantische muggenbulten kennelijk gezien. “Bedankt! Ik slik al biergisttabletten, gebruik veel deet”, antwoord ik haar: “en heb after-bite en azijn voor op de bulten, maar het helpt allemaal weinig”. Ze knikt meewarig. Nu ik hier ben, wordt er op dit eiland verder waarschijnlijk niemand anders meer gestoken; muggen vinden me overal ter wereld onweerstaanbaar, waarschijnlijk omdat de liefde nooit wederzijds is. Vriendin X bekijkt het van de positieve kant en appt: “vindt iemand je tenminste nog lekker!”. Ze heeft gelijk, al is dit niet het soort aandacht waar ik op zit te wachten.

Ik heb mijn hooibalen- en rodeo-avontuur ingeruild voor een verblijf van heel andere orde. Inmiddels drijf ik ergens in de Caribische Zee, staat de laptop in een door airco gekoeld appartementje midden in een gewone woonwijk en toer ik in een gehuurde, krakende en piepende citroengele Picanto over het eiland. Het kan verkeren. Ik wilde afwisseling en dat is tot heden goed gelukt.

De verzengende, vochtige warmte matigt het tempo waarin de mensen hier leven. Voor mij is alles hier nieuw, dus ik doe voorzichtige pogingen om iets te ontdekken van de cultuur, natuur en de geschiedenis. Daarvoor is een appartement buiten het toeristengebied een prima uitvalsbasis. De bewoners hier zijn vriendelijk, maar gereserveerd. Ze leven voor een groot deel van het toerisme, maar vinden de toeristen zelf niet altijd leuk. En dat is volkomen begrijpelijk, want wanneer je in de hotelzones komt, maakt plaatsvervangende schaamte zich meester van je. Corpulente, rokende, luidruchtige en ordinaire buitenlanders, die kapitalen uitgeven aan vakanties waarin het ze aan niets ontbreekt, zonder oog te hebben voor de omgeving of voor de mensen die het werk moeten doen onder deze omstandigheden.

Aan de rand van een infinitypool aan de zee waarin ik dobber liggen zéker tien van die kogelronde, in minuscule, fluorescerende badkleding gehulde exemplaren met hun achterhoofd op de zwembadrand luid te roepen om de ober, die met het zweet op zijn snor een showtje geeft, waarbij hij een fles sterke drank van hoogte rechtstreeks in hun keelgaten giet, aan te moedigen om vooral door te gaan. Bij het zien van zoveel klotsende vetrollen in veel te kleine bikini’s en zwembroeken, rinkelende armbanden, schitterende zegelringen, verbleekte tattoo’s, merkwaardig gepositioneerde piercings in zonnebrandbruin geschroeid oud en hangend rimpelvel, ondersteund door het gorgelende geluid van schor gerookte, vollopende kelen, wend ik mijn blik vrijwillig af. Dit wordt straks een bejaarden-orgie van formaat.

Ik realiseer me dat het mes hier aan twee kanten snijdt, want vanwege deze consumptie hebben de obers hier een baan, maar het voelt ongemakkelijk dat er zo met oogkleppen op geconsumeerd wordt. Van enige bescheidenheid is geen sprake en dat zou zomaar eens de reden kunnen zijn dat toeristen hier met argwaan worden bekeken.

Mijn nicht, die in haar eentje een rondreis heeft gemaakt door Colombia, komt langs.
“Het is niet zo ver om, vind je het leuk als ik je nog een paar dagen kom vergezellen?”, vraagt ze en ik ben meteen enthousiast. We hebben ieder een eigen verblijf en genieten daarnaast van elkaars gezelschap. We flaneren door de hoofdstad, snorkelen, drinken zoete smoothies en een tropische cocktail en eten vers gevangen vis op de steiger. Als ik haar naar het vliegveld heb gebracht en in mijn eentje terug rijd, overvalt de eenzaamheid me plotseling. Dikke tranen druppen op het stuur van de auto. Ik blijf alleen achter, zoals dit ook afgesproken en de bedoeling was, in goede gemoede, maar ik kan het slecht incasseren en spring na terugkomst in mijn appartement direct onder de douche. Dat helpt, want douchen kan hier alleen met koud water. Met frisse moed open ik vervolgens de laptop en later mijn e-reader. Het is te warm om te koken, dus ik eet alleen meloen en kruip bijtijds in bed. Morgen een nieuwe dag.

Dat lastige momenten erbij horen, wist ik natuurlijk. Ik had vooraf veel gelezen, geluisterd en bedacht. Ik schaam me er ook niet voor. Het is zoals het is, de ene dag is de andere niet en zowel samen zijn als alleen zijn kent keerzijdes. Deze periode was er bewust één voor mij alleen, omdat ik grossierde in ingesleten patronen en gewoontes die al lang geen functie meer hadden. De bezem moest er maar eens doorheen. En hoewel ik probeer (milieu-)bewust te leven, heb ik in deze relatief korte periode kans gezien een serieuze status bij de KLM aan elkaar te vliegen. Niet iets om trots op te zijn vanuit milieu-oogpunt, maar wél vanuit mijn persoonlijke doelen bezien, omdat ik mezelf inmiddels al op zoveel fronten heb overwonnen.

Vroeg in de ochtend, als ik een vers bakje koffie heb gezet en een cracker heb gesmeerd, klopt de oude dame op mijn deur. Ik laat haar binnen. “Ik wilde even zeker weten dat je nichtje veilig thuis is en dat het met jou goed gaat”, zegt ze. Ik glimlach en antwoord dat ze -weliswaar met vertraging vanwege drie stomdronken jonge vrouwen aan boord- veilig voet op eigen bodem heeft gezet en dat het met mij goed gaat. Ze knikt. “De buurvrouw wil graag met je kennismaken”, zegt ze. Ik blijk haar zus en diens gezin te kennen. De wereld is klein. “Gezellig”, antwoord ik haar: “ik hoor wel wanneer het schikt. Ik ga zo eerst even zwemmen”. Ze glimlacht. Ze gaat zelf nooit ergens naar de kust, als alleen als haar kleinkinderen dat heel graag willen.

Een paar uur later lig ik languit in een blauwere dan blauwe zee. Ik maak me los van een Nederlandse meneer die zijn hele levensverhaal aan me dreigt te gaan vertellen en zet het op een lezen. In mijn gele rammelbak rijd ik na een tijdje naar de supermarkt en vervolgens naar mijn appartement terug.

De muggen zijn vast dolblij dat ik er weer ben.

Queens of the Stone Age: Mosquito Song