De moed in de schoenen

Net als ieder ander heb ik de afgelopen maanden in het klein geleefd. Vooral in en om huis, met als enige uitje de dagelijkse gang naar het werk. En dat was fijn, want daar voorzagen mijn collega’s en ik het nieuws en de actuele programma’s van commentaar en daar gebeurde tenminste nog wat, ook al was het niet altijd per definitie iets leuks.

Over de wijze waarop je in het leven staat, het loslaten van dingen waar je geen invloed op kunt uitoefenen, het incasseren van opgelopen averij en het hervinden van jezelf heb ik in het afgelopen jaar regelmatig van gedachten gewisseld met vrienden en met professionals. Het heeft me heel veel goede inzichten gebracht.

Ik nestelde me in mijn huis, ruimde op en vleide mijn benen tijdens de avondklok sierlijk op mijn nieuwe bank, om vanuit die positie niet alleen naar muziek te luisteren, maar ook naar programma’s te kijken met geen enkele of juist met heel veel informatieve waarde en achtergronden. Ik heb nog weinig te lijden gehad onder de avondklok.

Gisteravond zat ik, net als een groot deel van Nederland, klaar om de persconferentie te volgen van Rutte en De Jonge. De plastic Hugo, die je zó in een doosje van Mattel zou kunnen stoppen, die zijn carrière startte op uitbundig kleurrijke voet, haperde een aantal keren tijdens zijn verhaal. Niet dat het erg is, maar zelden heb ik zoveel zinnen uit zijn mond gehoord die nét niet perfect waren. Het boeide me.

Na afloop van de persco volgden de tenenkrommende vragen van de journalisten in de zaal. Ligt het aan mij, of heeft iedereen last van plaatsvervangende schaamte bij het horen van deze onbeholpen samenvattingen en retorische vragen?

Het duurde een tijdje, maar toen gebeurde het: Hugo verloor zijn geduld. Op de vraag van een journalist: “dus u bent nog steeds de juiste man voor deze functie?”, antwoordde hij -nadat hij even met zijn ogen gerold had en zijn mondhoeken geforceerd naar boven had gekruld- volmondig: “ja”. Hij hapte naar adem, telde tot vijf, draaide en keerde wat en sneerde vervolgens: “je zou toch hopen dat de vaccinaties ook helpen tegen deze negativiteit”. Applaus bleef helaas uit, maar van mij had het gemogen.

Chapeau, Hugo! Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen en er zit vast een beperkte houdbaarheidsduur aan mijn opmerking, maar hier scoorde hij punten mee. Zijn plastic harnas vertoonde een grote barst en de uitdrukking op zijn gezicht veranderde, terwijl hij even naar beneden keek en zich verzekerde van de door het publiek opgedrongen chique donkere puntschoenen, nu hem eerder breedvoerig verweten is dat het flamboyante schoeisel representatief was voor zijn nogal kleurrijke en opgeblazen ego. Driewerf hoera! Hugo blijkt een echt mens te zijn!

Of je het nu inhoudelijk wel of niet met het kabinet en het Corona-beleid eens bent: er zullen altijd voor- en tegenstanders zijn. Er zijn charismatische, intelligente criticasters met genuanceerde en onderbouwde meningen maar ook veel ééncellige roeptoeters; je zult met alle geledingen moeten dealen in een dergelijke functie. En dan hebben we het nog niet eens over de buitensporige tijdsdruk op je gezin, de vulgaire scheldpartijen en de persoonlijke dreigementen. Ik geef het je te doen.

Dat er kritisch naar het beleid wordt gekeken, dat er door heel veel knappe koppen wordt meegedacht, dat beslissingen worden teruggedraaid als gevolg van voortschrijdend inzicht, het kán gewoon niet anders. Zo lang we erop durven vertrouwen dat er naar eer en geweten én naar de kennis van het moment wordt gehandeld, kan de negativiteit inderdaad wel geparkeerd worden achter slot en grendel, naast de clowneske schoenen van Hugo.

Ik moet de eerste ouder nog ontmoeten die met terugwerkende kracht vindt dat hij de opvoeding van zijn kinderen alle dagen feilloos voltooid heeft. We zijn allemaal mensen en we doen wat we kunnen. Ook Hugo.

Ieder mens kijkt vanuit eigen zwaarwegende belangen naar deze crisis. We krijgen er allemaal links- of rechtsom een ferme tik van mee. Maar met ongefundeerde stellingen, onbezonnen negativiteit, hypochondrie, complottheorieën en afbrekende kritiek -zelfs gevat in grove scheldwoorden of plunderingen- komen we écht nergens.

Wees gewaarschuwd. Als de goede moed, de kracht en het optimisme om de publieke klappen op te kunnen vangen straks bij Mark, Hugo en hun maten in de gedistingeerde zwarte schoenen zakt, dan hebben we pas echt de (Mattel-) poppen aan het dansen.

Racoon: shoes of lightning