“Wat ga jij doen met de feestdagen, Wen?”, vraagt vriendin P. Zonder het antwoord af te wachten vertelt ze over de komende skivakantie met haar familie in Oostenrijk. Ze straalt als ze erover vertelt. Het gaat haar voor de wind, met een hecht gezin, een energieke man en een goed gevulde bankrekening. Ze vertelt zo enthousiast over de nieuwe skipakken, de diners op locatie, het luxe hotel met sauna en de vrienden die meegaan, dat ze van de weeromstuit vergeet dat ons gesprek begon met haar vraag aan mij. Ik laat het zo.
“Mam”, appt zoon 2: “mag mijn nieuwe beddengoed even bij jou?”. Hij verlaat zijn schimmelparadijs voor een upgrade naar een woning een paar straten verderop. Verplicht platonisch samenwonen, want alleen wonen met een modaal inkomen is een utopie. “Ja hoor”, antwoord ik. In mijn gang staan nog spullen van zoon 3, die onlangs verhuisde naar de randstad. Ik zet de spullen van zoon 3 netjes aan de kant en maak er een afdeling ‘zoon 2’ naast.
“Die pannen en dat bestek, en trouwens de borden en schalen ook, moeten allemaal naar 3″, appt zoon 2. Zoon 3 resideert in een typisch bètastudentenhuis, waar de mannen zich weinig hebben beziggehouden met sfeer. Hij is blij met alles wat het huis leefbaarder maakt. Beetje jammer dat ik net een paar dagen geleden bij hem geweest ben. “Ik zet het zo lang wel even bij jou, mam. En dan kom ik van Kerst tot begin januari bij jou logeren hè, tot ik in mijn nieuwe huis kan”, appt zoon 2. Tuurlijk, schat.
Om te voorkomen dat op eerste kerstdag mijn moedertje over de verhuisdozen moet springen, tors ik alles in de dagen voorafgaand naar boven en maak er drie afdelingen van: zoon 1, zoon 2 en zoon 3. Ik ben het uitgiftepunt geworden van onze eigen kringloopwinkel. Alle spullen krijgen na de jaarwisseling een andere eigenaar of een ander adres en gaan een tweede, derde of vierde leven tegemoet. Ik vind het goed.
Zoon 2 brengt een hoop reuring mee. Ik geniet van zijn levendigheid, zijn onuitputtelijke energie en zijn grapjes. De troep neem ik voor lief. Begin januari maak ik weer schoon schip in mijn huis en in mijn hoofd.
Het wordt tijd voor mijn persoonlijke afsluiting van 2024. Zo voel ik dat ook echt. “Kom je bij ons met de jaarwisseling?”, vragen vrienden, die het idee dat ik alleen thuis ben lastiger vinden dan ik zelf. Ik bedank voor alle liefdevolle uitnodigingen en laat mijn definitieve plan nog even sudderen.
Ik volgde in 2024 met heel veel belangstelling het dappere werk van Michelle van Tongerloo, de straatarts uit Rotterdam. Ze schreef een boek (‘Komt een land bij de dokter‘) over haar werk en de rauwe realiteit van het straatleven, waar ik me vanaf de bank in mijn warm gestookte huisje maar amper een voorstelling van kan maken. Wat een sterke vrouw is zij, met een krachtige visie op (het ontbreken van) adequate zorg, die haaks lijkt te staan op hoe onze maatschappij in het algemeen en onze huidige zorg in het bijzonder is ingericht. Met menselijke nabijheid kunnen we een heleboel voorkomen, bijvoorbeeld de gaten die nu vallen doordat er selectief hulp geboden wordt, de afzonderlijke zorgverleners naar elkaar wijzen, wij als burgers te weinig doen en niemand zich verantwoordelijk voelt voor het geheel. Mensen vallen ten prooi aan ons Niemandsland. Dat dit soort verwaarlozing uiteindelijk leidt tot nog veel meer en duurdere zorg klinkt logisch en dat is precies wat we niet willen.
In mijn zoektocht naar nieuw en passend vrijwilligerswerk besloot ik me eerder dit jaar aan te melden als vrijwilliger bij de Luisterlijn, een organisatie die gesprekken van mens tot mens faciliteert. Inmiddels ben ik bijna aan het einde van een gedegen inwerktraject en voer ik zelf telefoongesprekken met mensen die behoefte hebben om te sparren of die stoom willen afblazen. Het is misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar het is heel fijn om dit te kunnen doen, niet alleen voor de beller maar ook voor mijzelf. Er valt nog héél veel te leren. Wat is er onnoemelijk veel schrijnende eenzaamheid om ons heen, wat zijn er veel mensen die niet in hun directe omgeving met hun verhaal terecht kunnen. En wat doet het veel, als je op je gemakje naar iemand luistert zonder advies te geven of een oordeel aan een verhaal te hangen. Wij hoeven er alleen maar te zijn.
Straatarts Van Tongerloo heeft gelijk. Als we wachten tot onze regering alles faciliteert, kunnen we wachten tot we een ons wegen. Intussen kunnen we al lang onze eigen verantwoordelijkheid pakken. De werkelijke omslag begint bij onszelf. Met het omzien naar elkaar en het initiëren van lokale initiatieven die -op welke manier dan ook- helpend zijn en die geen mensen uitsluiten op basis van niet terzake doende details. Door onze mensenbril eens wat vaker op te zetten. Of door een bijdrage te storten op Lekker Geven.
In een wereld waarin zorgvraag en -aanbod zo slecht op elkaar aansluiten, is een andere manier van samenleven nodig. Met betrokkenheid in plaats van bemoeizucht. Met onbegrensde menselijkheid. Als we daar ieder op onze eigen manier een steentje aan zouden bijdragen, dan zouden er misschien maar half zoveel professionele zorgvragen overblijven aan het einde van de lijn. Geen woorden, maar daden!
Lieve mensen die mij zo trouw lezen, ik wens jullie een leuke jaarwisseling toe, met elkaar of in je eentje, maar op een manier die fijn voelt. Ik hoop dat de aftrap van 2025 een mooie, tactische en ronde zal zijn, waardoor het daaropvolgende samenspel tot prachtige resultaten zal leiden. Tenslotte zijn we niet voor niets met zovelen: we kunnen bergen verzetten!
Mijn deur staat ook in 2025 open voor wie behoefte heeft aan een goed gesprek of een bakje troost. Ik hoop en geloof, zelfs aan het einde van een jaar als 2024, dat de liefde overwint.
Alle goeds voor jullie!
Tot in 2025.
Coldplay: all my love
We’ve been through low
Been through sunshine, been through snow
All the colors of the weather
We’ve been through high
Every corner of the sky
And still we’re holding on together
You got all my love
Whether it rains or pours, I’m all yours
You’ve got all my love
Whether it rains, it remains
You’ve got all my love
0 reacties