In een supermarkt waar de scanapparatuur slecht werkt, kies ik voor de rij bij de bemande kassa. Er zijn nog maar 2 kassa’s open, waarachter twee cassières zitten die tijdens het werk vooral naar elkaar roepen. “Tot hoe laat moet jij?“, vraagt de ene aan de andere: “ik tot zeven. Fukking lang man”. De klant die de boodschappen in zijn tassen laadt kijkt niet op of om. Vaste klant, waarschijnlijk. “Ik tot sluit”, antwoordt de andere cassière, die tijdens het afrekenen haar lange, zuurstokroze nagels uitgebreid bestudeert. “Ik hoop dat Jaimy alvast gaat dweilen straks hè, dan kunnen we meteen weg om tien uur”. De verveling druipt van haar gezicht en ze perst er met moeite: “fijne avond” uit als de klant vertrekt.
“Godver”, moppert de dame die bij de scankassa’s staat, een meter of anderhalf rechts van de kassa’s: “Als ik voor iedere kutvraag die ik hier krijg een euro zou krijgen, dan hoefde ik aan het einde van het jaar nooit meer te werken hè”. Ik onderdruk een lach. Niet voor niets sta ik in de rij van de bemande kassa. Deze scanapparatuur mocht niet veel kosten en werkt dus ook niet. Je hebt er per boodschappentas zeker twee keer de hulp van een medewerker bij nodig, omdat hij artikelen niet herkent of het niet eens is met je aankoop. “Ik zeg hier echt twintig keer per minuut hetzelfde”, zegt ze en ze kijkt er zuur bij. Ik heb het met haar te doen en realiseer me tegelijkertijd dat de supermarkt met dit soort personeel in de aap gelogeerd is.
Naast me staan twee jonge meiden. De één in een kort paars rokje met een crop-top waarvan de stof nog boven de navel op was. Een blote, platte en gebruinde buik met een glinsterende navelpiercing trekt de aandacht. Om haar enkels hangen twee kettinkjes, één van glaskralen en één gouden. Haar gebruinde voeten met neonroze teennagels zien er in de goudkleurige teenslippers poezelig uit. Haar steile donkerbruine haar hangt tot op haar ronde billen. Een grote, dure zonnebril staat nonchalant bovenop haar hoofd. Ze heeft wimpers die zo lang en zwaar zijn dat ze er de boodschappenband mee zou kunnen vegen. In haar kielzog staat haar chaperone, achter een eigen kar. Een donkerblonde dame, gekleed in een piepklein blauw broekje en een te strak roze, geknoopt bloesje, waarvan de sluiting tot aan haar navel open staat. Ze is klein, maar heeft lange bruine benen en strompelt op hoge hakken. Haar grote, opgespoten lippen geven bijna licht van de lipgloss. Ze leunt verveeld op haar kar.
“Hoeveel hebben we nu?”, roept het blauwe broekje. Ze verroert geen vin, maar dat kan ook niet op zulke schoenen. Het paarse rokje kijkt in haar kar. Ik zie de verdeling: de één heeft het drinken, de ander heeft het eten. “Hoeveel mensen komen er?”. Ze tellen op hun gestylde nagels. “Volgens mij komen er 38″, concludeert het paarse rokje. “We hebben 30 flessen wit. Vijf rood, tien rosé. En tien kratten bier”. Ha! Dat belooft een serieus feestje te worden. Ik volg het met belangstelling. “Is dat genoeg?”, vraagt het blauwe broekje onnozel. “Jeffrey brengt nog gin mee hè. En Matthijs zou nog rum meenemen. We moeten nog even terug om cola. Maar die cola hier is goor”. Het paarse rokje kijkt bedenkelijk. “Jeeeeezus!” roept ze, harder dan nodig is. Vier Poolse kerels verderop in de rij kijken ongegeneerd mee. “Is dat genoeg? Ik weet het niet hoor”. Ze gooit haar haren naar achteren, holt haar rug en strekt haar lijf daarna uit. Het crop-topje kruipt nog een paar centimeter verder op. Het kost haar moeite om het aantal flessen bij elkaar op te tellen, maar dat is dan ook niet haar core-business. Het blauwe broekje strekt haar rechterbeen uit en zet deze op een stapel winkelmandjes. Ze maakt er werk van om de bandjes van haar sandalettes wat losser te doen. De delegatie Polen staat schuimbekkend in de rij. “Dat is ieder een fles”, zucht de crop-top: “dat moet maar hè”. We hebben ook nog bier in de koelkast van mijn ouders en daar ligt ook nog rode wijn. Als ik mijn vader lief aankijk mogen we dat ook nog wel pakken“.
Ergens in dat minuscule crop-topje heeft het paarse rokje een ID- en creditcard verstopt. Dat is buitengewoon knap. “Maakt niet uit wat het kost”, roept ze achteloos naar het blauwe broekje, die op haar telefoon de te verwachten kosten uitrekent en zucht: “ik mocht de creditcard van mijn pa meenemen”. Ze pint zonder enige schaamte een honderdje of vijf en duwt theatraal de kar naar de uitgang. Het blauwe broekje volgt. Op het parkeerterrein staat een grote zwarte BMW, waarvan de kofferbak al open springt als ze in de buurt komen. “Ik ga vanavond echt níks meer doen hè!”, zucht het paarse rokje: “wat een kutklus, als je alles moet gaan kopen”. Ik heb het met ze te doen. Je zou maar met de creditcard van je pa een feest voor je vrienden organiseren in de achtertuin, met alleen al voor vijfhonderd euro aan drank. Rotleven.
In de entree bij de supermarkt staat een oudere man met twee kinderen. Ze willen iets leesbaars verkopen en hebben geld nodig. Ik voel in mijn zakken en geef zowel het jongetje als het meisje een paar knaken. Het is te weinig voor het leesvoer, maar daar is het me dan ook niet om te doen. De man knipoogt en ik lach naar hem.
Het paarse rokje en het blauwe broekje hebben hun boodschappen in de auto gestopt. Met een hoop onnodige bombarie sluit de kofferbak van de bolide vervolgens automatisch. Bij het terugzetten van hun karretje passeren ze de man met de twee kinderen. “Ja lekker dan”, zegt het blauwe broekje: “wie heeft er nu nog cash tegenwoordig. En trouwens, ik heb het niet zo op zwervers”. Ze negeert de blik van de oude man, duwt haar kar in de rij en stiefelt achter het paarse rokje aan naar de auto. De Poolse brigade gluurt op gepaste afstand naar de vier lange, bruine benen die zich soepel opvouwen, waarna de portieren geruisloos sluiten, de zonnebrillen worden opgezet en de auto zacht zoevend start.
Het zou toch een mooie ontwikkeling zijn als de grote automerken AI zouden inzetten om binnenspiegels te ontwerpen die méér reflecteren dan alleen het verkeer.
Dr. Hook: baby makes her blue jeans talk
The queen of all the night birds, a player in the dark
She don’t say nothing, but baby makes her blue jeans talk
0 reacties