Het is even wennen, alleen achterblijven als de kinderen zijn uitgevlogen en inmiddels een dynamischer leven leiden dan jij zelf. De leeftijd van 50 brengt levenservaring, wijsheid, maar ook confrontatie met wat ooit was én een hele hoop (fysieke) ongemakken met zich mee. De ene dag is de andere niet en oefening baart kunst, althans dat hoop ik dan maar.
Ze zit op de andere hoek van mijn bank, ik schenk koffie voor ons in. “Ik heb vanaf medio juni geen woonruimte meer”, vertelt ze en dikke tranen rollen over haar wangen. “Sorry hoor”, zegt ze zacht: “het grijpt me aan. Het legt zo’n druk op me. Ik moet uit Lees meer…
Het is zondagmiddag, als de voordeurbel gaat en mijn nieuwe huisbewoner voor de deur staat. Ze is bij het vliegveld opgehaald door haar in Nederland wonende vriendje en is zichtbaar nerveus. We hebben elkaar meermalen gesproken, via beeldbellen of via de app, maar we hebben elkaar nog nooit live gezien, Lees meer…
“Jij bent echt de enige die zich nog aan die maatregelen houdt”, klaagt een gefrustreerde zoon, als mijn zus en ik besluiten dat we Kerst ook dit jaar niet met beide families tegelijk kunnen vieren. We zijn allemaal teleurgesteld dat de situatie zo is, maar we moeten ermee dealen. We Lees meer…
“Wat vinden je kinderen er eigenlijk van?”, vraagt ze me en ze kijkt me verwachtingsvol aan. Ik glimlach. “Die vinden het wel leuk”, antwoord ik: “vanwaar de vraag?”. Ze schraapt haar keel. “Nou, ik weet niet. Ik zou me best voor kunnen stellen dat ze het lastig vinden als hun Lees meer…
De scholen in de buurt, die zo breedvoerig in de kranten hebben geadverteerd vanwege hun tekort aan beschikbare studentenhuisvesting, laten het flink afweten. Ik krijg maar van één school een mailtje terug dat ze heel blij zijn met mijn zolderverdieping en dat ze een match gaan zoeken. Dat was meteen Lees meer…
In de huidige woningmarkt is het ook voor studenten schier onmogelijk geworden om betaalbare woonruimte te vinden. De regionale scholen hebben een groot artikel in de krant gezet en vragen zelfs hun docenten een student in huis te nemen. Zéker de scholen die internationale studies aanbieden, doen een dringend beroep op de lokale bevolking.
Ik denk er even over na en besluit dan mijn zolder beschikbaar te stellen. Het is een mooie bijverdienste voor mij het komende half jaar. Zo gezegd zo gedaan zou je zeggen, maar dat ligt toch nét even een beetje anders. Mijn huis vertoont de nodige gebruikerssporen en ik ben alleen al een dag bezig met stickerverwijderaar om de twee deuren van de zolderkamers enigszins schoon te krijgen. Met grote moeite schraap ik Maradona, Messi, Cech en Rooney eraf. Ronaldo bewaar ik voor het laatst, want die kijkt zo lekker de slaapkamers in als je toch al bedwelmd bent door de aceton.
(meer…)“Wat moet je nu toch dáár gaan doen?”, antwoordt mijn moedertje afkeurend en ze kijkt me aan. Ik zwijg. Wat ik daar ga doen weet ik enigszins, wat ik er hoop te vinden is een stuk waziger. “Aan die kust van Noord- en Zuid-Holland is echt niets moois hoor”, zegt ze. Ik glimlach. Mijn moeder woont al zestig jaar in Zeeland, maar verfoeit nog altijd het strand en de zee. Ze vindt de zee naargeestig en vindt dat alle zandkorrels op elkaar lijken. Ze komt oorspronkelijk uit het Oosten des lands en houdt van grote bosgebieden met Hans- en Grietjehuizen, liefst met rieten daken. “Ik ga erop uit, mam”, antwoord ik haar kalm: “en ik heb plaatsen uitgezocht waar ik normaal niet kom. Gewoon om eens iets nieuws te proberen”. Ze kijkt me aan alsof ik volslagen koekoek ben en verandert snel het gespreksonderwerp.
(meer…)Het eerste korte deel van mijn vakantie is gestart en ik besluit, gezien de slechte weersvoorspellingen, iedere straal zon te omarmen. Ik ga erop uit, bewust in mijn eentje, in een dappere poging mijn omgeving en mijzelf ervan te doordringen dat dit nu mijn leven is en dat iets solo ondernemen daar onderdeel van is, sterker nog, dat alleen gaan óók leuk kan zijn en voldoening kan brengen. Het is vroeg in de middag als ik de duinovergang over tippel met in mijn tas een fles zonnebrandcrème, eierkoeken, een flesje water en een boek. Vlak achter de overgang wemelt het van de diepe kuilen. De Duitsers. Ze zijn weer massaal vertegenwoordigd. Je hoort ze ook overal bovenuit, zelfs vanuit die zandkuilen, die dus kennelijk nog niet diep genoeg zijn.
(meer…)Het is een regenachtige donderdagmorgen, als ik voor het eerst in twintig jaar het ziekenhuis bezoek omdat ik er zelf moet zijn. Ik parkeer mijn auto in de daarvoor bestemde bunker en wandel op mijn gemak naar binnen. Ik heb de verbouwing gezien en de nieuwbouw zien ontstaan, maar alleen aan de buitenkant, nu ik er langs fietste, op weg naar mijn werk of naar vrienden. En eerlijk gezegd vond ik dat ook wel een prima positie, want ik werk zelf in een ziekenhuiscultuur en dat is meer dan genoeg.
(meer…)Als één van de laatste der Mohikanen ben ik vorig jaar begonnen met Netflixen. In de jaren hiervoor had ik geen tijd en geen rust om te liggen niksen op de bank, sterker nog, ik had niet eens een plekje op de bank om op te kunnen liggen. Mijn leven is veranderd en mijn gewoontes zijn daar aardig op aangepast. Eén item daarvan is, dat ik met regelmaat een paar uur weg lig te flixen zonder me daarover ook maar enigszins schuldig te voelen.
(meer…)