25

“Neehee mam”, zucht hij, als ik hem aan de telefoon heb: “ik vier mijn verjaardag echt niet“. Ik luister. “Ik moet gewoon werken. Het is hoogseizoen op mijn werk, echt fukking druk daar en ik vind er toch geen reet aan om mijn verjaardag te vieren. Ik kom vrijdag anders wel bij jou eten”. Helder. De appel valt niet zo ver van de boom, dus ik onderga. We kletsen nog wat voordat we de verbinding verbreken.

Het is mijn vrije dag als hij daadwerkelijk jarig is. Een zondagskindje, dat zó lang bleef zitten dat er eerst gedreigd moest worden met infusen en keizersnedes voordat hij de ernst ervan inzag. Nadat ik een middagwandeling maakte in het parkje besloot hij ineens eieren voor zijn geld te kiezen en werd hij op een haar na in de auto gelanceerd. “Onvoorstelbaar, dat dat kleine jankertje nu al 25 is geworden”, app ik zijn vader, die per omgaande reageert. Ik pak er oude foto’s bij en mijmer wat. Waar is de tijd gebleven dat ik hem met een muffin met kaarsjes wakker mocht zingen op zijn verjaardag? Dat hij voor zijn verjaardag maar één wens had: snoep. Jarenlang kwam al het bezoek met grote puntzakken zoete rottigheid aanzetten en bakten we taarten waarvan het glazuur bijkans van je tanden sprong. Diep gelukkig werd hij ervan.

Ik stuur hem precies op zijn geboortetijd een appje. “Ik ben trots op je”, schrijf ik hem en omlijst dit met wat liefdevolle woorden en vertederende foto’s. Laat in de avond stuurt hij me een filmpje, waarop te zien is dat zijn vrienden een surpriseparty voor hem hebben georganiseerd in zijn achtertuin. Het lang-zal-ze-leven schalt luidkeels door de wijk, kracht bijgezet door een paar grote potten bier. Het leven is mooi.

Het is twee dagen later als hij de sleutel in mijn voordeur steekt. We geven elkaar een stevige knuffel en ik feliciteer hem alsnog. “Dankje mam”, zegt hij. “Wat ben je toch een oude sentimentele moeder aan het worden”. We eten in de tuin en halen herinneringen op. Zoon in kwestie huilde veel, was vaak ziek en sliep geen één nacht door, wat vooral zijn hardwerkende vader soms tot wanhoop dreef. Eerlijk is eerlijk, hij is leuk opgedroogd. Hij is één grote brok energie en levenslust.

“Toen ik 25 was, kreeg ik mijn eerste kind”, zeg ik en we lachen. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Op één of andere manier is dit nu bij mijn kinderen helemaal niet aan de orde en daar ben ik best blij om. “Jij wilt helemaal geen oma worden”, zegt hij. Zijn ogen fonkelen. “Klopt”, bevestig ik. “En als je ze tóch krijgt, dan pas je er maar lekker zelf op”. Hij lacht met open mond. “Ik ga dat kind energydrank voeren en suikerspinnen, zodat ze jouw gezonde maaltijd laat staan”. dreig ik hem. Hij trekt zijn schouders op. “Wat heb je toch stoere praatjes, moeders”, zegt hij en we lachen. Het is absurd dat mijn derde kind nu de leeftijd heeft waarop ik mijn eerste kreeg en dat ik nu vind dat mijn kinderen nog véél te jong zijn om zelf kinderen te krijgen. Ik voel me nog lang niet bekwaam om oma te worden. Ik heb in mijn leven zoveel op mijn kinderen moeten wachten, nu wachten ze maar even op mij.

“Ik heb trouwens nog zegels voor je liggen, van de Slimpie”, vervolg ik. Hij maakt een wegwerpgebaar. Mijn kind van twee bij twee is lid van de Slimpie-fanclub en spaart de Slimpie-zegels voor de artikelen die je ervan kunt bestellen. Als ik niet hoogstpersoonlijk bij diverse diploma-uitreikingen was geweest zou ik denken dat het chromosomaal nét niet helemaal goed gegaan is, maar nu doe ik er gedwee aan mee en peuter die onmogelijk geplaatste en met secondelijm vastgeplakte punten op die plastic flesjes er steeds met grote zorgvuldigheid en dito irritatie af. “Die Slimpie kan de tyfus krijgen”, zegt hij: “ik had een volle spaarkaart, dus ik wilde zo’n Slimpie-badlaken. Stuur ik het op, moet je niet denken dat ik ooit een badlaken ontvang hè. Gewoon echt helemaal niks. Ik ben gestopt met die fanclub en die punten. Mij niet meer bellen”. Wat een deceptie. Beteuterd gooi ik de plakkerige zegels alsnog in de kliko. Het scheelt wel weer een potje nagellak.

“Ik ga toch kijken of ik nog eens naar het buitenland kan om te gaan werken”, vertelt hij. Ik knik. Ik verwachtte dit al wat langer, het past ook bij hem. “Waar wil je heen?”, vraag ik hem en hij trekt zijn schouders op. “Heb ik nog niet bedacht. Maar het lijkt me toch wel vet om nog eens een tijd een project te gaan doen in Azië of zo”. We sparren. “Ik zou ook best weer weg willen”, zeg ik even later. “Lekker gaan, moeders”, antwoordt hij opgewekt: “liever vandaag dan morgen, trouwens”.

Een uurtje na het eten neemt hij afscheid. “Ik ga morgen naar een festival”, zegt hij: “dus ik ga op tijd naar bed. Ben echt kapot”. Ik wens hem veel plezier en zwaai hem uit.

Het is een schrale troost, dat er in die 25 jaar zo immens veel veranderd is in alle opzichten, maar dat sommige dingen blijven zoals ze waren. Kinderen zijn nu eenmaal parasieten. Als het geld op is of ze hebben honger, dan komen ze ineens langs. Als er problemen zijn, dan weten ze waar je huis woont. Als alles goed gaat, dan hoor je ze niet. Ze kijken de hele dag op hun telefoon, maar zien jouw appjes op één of andere manier categorisch over het hoofd. Ze komen te pas en te onpas en vertrekken zodra de koelkast is geplunderd. En tóch kan ik me een leven zonder mijn VIPS niet eens meer voorstellen. Het is een diep gewortelde liefde.

Ik eindig de dag zoals ik deze begon: met een dampende kop thee en mijn eigen gedachten. De tijd is als los zand door mijn vingers geglipt. Zoon 2 is een volwassen kerel die niet alleen zijn eigen leven leidt, maar óók de kunst verstaat om van iedere dag een feestje te maken.

Hij neemt de momenten dat zijn moeder zeurt dat ze hem weer eens wil zien maar voor lief. Zelfs hij kan niet altijd zes gooien.

Ik peuter de restanten Slimpielijm van onder mijn nagels en klauter in de bedstee.

Imagine Dragons: follow you

I’ll always be around
wherever life takes you