Doorbijten

“Wil je een wijntje?”, vraagt ze, met een stralende lach. De zon schijnt en we zitten in haar gezellige stadstuintje om bij te praten. Ik schud mijn hoofd. “Nee”, antwoord ik: “ik drink geen wijn voorlopig”. Ze lacht. Ze is lang en rank en heeft een hoop gezondheidsproblematiek, maar overgewicht is er daar niet één van. Ze aanvaardt zonder morren en zet een beker thee voor me neer. We praten vijf kwartier in een uur. “Wil je trouwens een loopband lenen?”, vraagt ze me en ik schiet in de lach. Ze kan er niet op lopen en het ding staat haar in de weg.

Een paar uur later tillen we de loopband in mijn auto en rijd ik naar huis. Dat wat je samen in een auto tilt, is minder makkelijk in je eentje uit de auto te halen, maar ik doe het toch. In het holst van de nacht sluip ik met de loopband mijn huis in en zet het ding voor de tv. Een half uurtje lopen tijdens het kijken lijkt me efficiënt. Het is er één zonder ombouw. Dat vergt concentratie, want als ik me laat afleiden kukel ik er aan de zijkant af.

Via marktplaats koop ik een tweedehands crosstrainer. Alleen lopen lijkt me te saai, maar ik ben met geen tien paarden in de avond naar een sportschool te krijgen nadat ik de hele dag binnen heb gezeten voor mijn werk. Fietsen, lopen, zwemmen, touwtje springen, crosstrainen, ik ben tamelijk tolyamoureus inmiddels.

Ze ziet er afgetraind uit in haar strakke jurkje, de dame die de crosstrainer aan me verkoopt. “Ik loop iedere dag minimaal tien kilometer hard”, zegt ze met een grijns: “dus ik heb dat ding niet meer nodig”. Boodschap begrepen. Ik vermoed dat haar man, de wandelende testosteronbom die er zwijgzaam naast staat, ook nog wel iets aan haar conditie zal bijdragen, maar ik besluit het niet te vragen. Voor je het weet neem je deel aan een keukentafelgesprek met oxazepam en een enorme doos tissues.

De crosstrainer past niet in mijn auto. We schroeven ter plaatse de armen eraf en tillen het ding er alsnog in. Dat wordt een uitdaging, om hem er straks uit te krijgen. De buurman heeft pas mijn dakgoot leeggeschept, die ga ik niet nog eens vragen. Vriend X. heeft een fors knieprobleem. Zoon 1 zit in Barcelona. Ik bel zoon 2. “Kun je me helpen met uitladen en boven zetten van dat ding?”. Zoon 2 reageert: “ja hoor, zeker. Maar dit weekeind ben ik naar Boedapest en volgend weekeind ben ik met al mijn vrienden naar de Ardennen, dus ik kan pas over twee weken”. Nog 1 kans, zoon 3. “Ja hoor mam, ik wil je best helpen. Ik ga nu alleen eerst even naar Hongarije op vakantie en daarna verhuizen naar Rotterdam, want ik heb net een kamer gevonden”. Zucht. Gevolg van mijn eigen opvoeding, geniet van je leven, spreid je vleugels en vlieg. Je moeder redt zich wel (maar nu even niet).

Ik besluit de koe bij de horens te vatten, takel het apparaat uit de auto en sleep het de hut in. Loodzwaar is het onderstel, maar het lukt. Hij blokkeert de gang en ik erger me eraan. Als ik iets wil, dan wil ik het ook. Dus ik haal diep adem, stroop de mouwen op en duw het apparaat op mijn rechterschouder voor me uit de trap op. In de draai van de trap zit ik met apparaat en al klemvast. Het zweet breekt me uit. Er zijn twee keuzes: laten vallen, maar dan lig ik eronder en doet mijn gewicht er daarna nooit meer toe, of doorduwen en zien waar het schip strandt. Ik besluit het laatste te doen en met gevaar voor eigen leven duw ik het ding naar de overloop. Hij blijkt zelfs te werken nadat de armen eraan zijn geschroefd en de kast is aangesloten. Met lekkere muziek op mijn oren is het wel te doen, een half uurtje op dat martelapparaat, maar leuk is het zéker niet.

Het is armoe troef in mijn huis, met een lege (koel-)kast, een loopband naast de bank, een springtouw op het aanrecht en een crosstrainer boven. We zullen eens zien wie hier de langste adem heeft. Wat Eric Corton kan, kan ik ook. Ik zet er mijn tanden in en trek er tijd voor uit. De weegschaal komt maar eens per maand van zolder om te voorkomen dat ik ontmoedigd raak door tussentijdse (hormonale) schommelingen. Dat werkt goed.

De grootste uitdagingen zijn de feestjes en andere sociale dingen. De teleurstelling van m’n moeder als ik de enorme gevulde koek bij de koffie afsla. “Doe je nu ineens aan de lijn”, snauwt ze en ik knik. “Ik moet toch een keer beginnen hè?”, antwoord ik met een grijns als ze de koek grommend terug in het folie stopt. “Heb jij er morgen lekker nog één”, antwoord ik en ik ontwijk haar boze blik.

Aan de Friese eettafel met drie volwassen jonge meiden ontstaat er een mooi gesprek. Over de focus ergens op leggen. Over het verkeerde voorbeeld geven, door nooit tevreden te zijn met hoe je eruit ziet, over beperkende maatregelen afdwingen en sarcastische of zelfs macabere zelfspot. Eerlijk is eerlijk, ik ben er dol op. Geen betere spot dan zelfspot, omdat het bij jezelf de druk van de ketel haalt en een ander de wind uit de zeilen neemt. Het is de enige manier om niet te hoeven voelen wat er diep vanbinnen gebeurt. Want dat is het, er gebeurt veel, in de diepste krochten van ons gevoel. Misschien wordt het tijd om eens met een verhelderend licht in die krochten te gaan kijken en te selecteren wat nog bruikbaar is en wat nu écht wel weg kan.

Onderweg vraag ik me af wat er gebeurt als je aan de buitenkant lagen afpelt, maar ook van binnenuit gaat reorganiseren en uithollen. Misschien blijft er dan weinig over van mijn huidige sterke bouwwerk, waar de hormonen intussen ook nog door alle gaten en kieren gieren. Tricky.

Maar ja. Als ik nog een kind wil van Douwe Bob of Dave Grohl (beiden niet zo kieskeurig), dan zal ik toch wél haast moeten maken. Voortschrijdend inzicht: dan bouw ik een gouden kooi met slot voor zo’n nakomertje, misschien heb ik er dan wél wat aan op de momenten dat ik het alleen even niet red. Of ik chip en programmeer het jong, dat is meer 2024.

Ik zie kansen. Die loopband kan nog wel een tandje harder.

Foo Fighters: no son of mine