Eerder dan verwacht, vind ik een uitnodiging voor een inenting tegen Covid in mijn brievenbus. Ik lees de brief en klap de laptop meteen open om een afspraak te maken. Er komen vier prikopties in beeld, waarvan slechts één combi redelijk in de buurt, maar de rest allemaal op meer dan een half uur autorijden bij mij vandaan. Ik teken mezelf in voor twee inentingen buiten werktijd.
(meer…)
Sinds ik alleen woon, eet ik mijn avondeten voor de televisie op. Dat is dan ook nagenoeg het enige moment van de dag dat ik kijk, dus het valt best mee met mijn kijkgedrag. Mijn eetgedrag is zorglijker, maar dat terzijde.
Vriend X attendeerde me op “Lang leve de liefde’. Een concept waarbij twee mensen 24 uur in een huis verblijven en de mogelijkheid krijgen om hun verblijf bij wederzijdse goedkeuring te verlengen met nog eens 24 uur. Het levert amusante televisie op, waarbij mijn wenkbrauwen meer dan eens achter mijn haargrens verdwijnen. “Wil je dan niets van me weten?”, vroeg een dame vorige week aan haar zwijgzame date, nadat de snijdende stilte een kwartier geduurd had. Hij keek haar verdwaasd aan en haalde zijn schouders op. “Joehoe, vrouw, hij is een man, hè. Die willen meestal niet zoveel weten van een ander“, dacht ik, maar realiseerde me op tijd dat het tamelijk zinloos is om dat hardop tegen de muur te zeggen. “Ik zou niet weten wát op dit moment”, antwoordde de man in kwestie naar eer en geweten. Ze zuchtte diep. Verlengen zat er niet in, gescheiden slapen wél. Beide missies mislukt.
(meer…)
Het is nog heel vroeg in de ochtend als ik, liggend op mijn rug in bed, luister naar het geluid van de vogels. Het zonlicht schijnt al door mijn transparante gordijnen, die -evenals mijn hoogbejaarde aan elkaar geplakte bed- nodig vervangen moeten worden zodra de winkels weer open zijn en ik het van dichtbij kan keuren.
Sommige mensen kiezen als gevolg van de pandemie radicaal een ander levenspad. Anderen denken, zoals in het geval van mijn buurtgenoot: “laat ik eens een haan nemen”. Leuke gedachte, zo’n haan, als je ergens in het buitengebied woont, maar midden in een woonwijk vind ik het toch een bijzondere aanwinst. Als je, net als ik, graag met het raam open slaapt, word je in de vroege ochtend -ook op vrije dagen- op oorverdovende wijze wakker gekraaid.
(meer…)Het is stipt zeven uur in de avond als Rutte en De Jonge achter de katheders plaatsnemen. “Hoewel de cijfers het eigenlijk niet toelaten”, zegt Rutte: “gaan we toch enkele versoepelingen doorvoeren. En dat is heel spannend, ook voor ons”. Ik luister geboeid. Op het hoofd van Mark Rutte groeit een soort mangrove, een van links naar rechts met gel en grof geweld bij elkaar geperste gigantische hoeveelheid dik haar. Het model lijkt me logisch, de zijwind komt in zijn geval veelal van links, waar Koning Metafoor instemmend staat te knikken en wild met zijn neusvleugels klappert.
(meer…)Net als ieder ander heb ik de afgelopen maanden in het klein geleefd. Vooral in en om huis, met als enige uitje de dagelijkse gang naar het werk. En dat was fijn, want daar voorzagen mijn collega’s en ik het nieuws en de actuele programma’s van commentaar en daar gebeurde tenminste nog wat, ook al was het niet altijd per definitie iets leuks.
Over de wijze waarop je in het leven staat, het loslaten van dingen waar je geen invloed op kunt uitoefenen, het incasseren van opgelopen averij en het hervinden van jezelf heb ik in het afgelopen jaar regelmatig van gedachten gewisseld met vrienden en met professionals. Het heeft me heel veel goede inzichten gebracht.
(meer…)
“Mam, kun je zaterdag?”, vraagt zoon 2 me via de app. Hoewel ik weinig spectaculairs meemaak de laatste maanden, staat mijn kalender nog behoorlijk vol, dus ik verzeker me ervan dat ik geen dubbelplanning maak. “Dan komen X en ik met een kar om je spullen naar de stort te brengen”. Niet alleen de schuur, maar ook de gang staat tot de nok vol en er staan inmiddels twee banken onder een zeil in de achtertuin. Ik kan al tijden niet meer bij mijn gereedschap en mijn bloemenvazen.
(meer…)Vlak voor de kerstdagen werd mijn nieuwe bank geleverd. Met kleurrijke kussens erop en een setje moderne salontafels ervoor onderging mijn zithoek een fraaie metamorfose. Al gauw bleek de bank comfortabel genoeg om er hele tv-series op te liggen verslinden. Netflix heeft een aantal zeer verslavende in haar repertoire, waarvan ik dientengevolge de ene na de andere aflevering consumeer. Steeds vind ik dat ik nog wel één aflevering mag kijken, waardoor de nachten te kort zijn en de wallen onder mijn ogen te groot. Met dank aan de tipgevers!
(meer…)Mijn tweede blogboekje begint vorm te krijgen. Daar ben ik heel blij mee! Ik zou nog wel een paar verrassende verhalen kunnen gebruiken. Wie kan/wil me helpen? Wat ik zoek is heel divers: het kan bijvoorbeeld gaan over een keerpunt in je leven, een traumatische of juist fantastische gebeurtenis, een Lees meer…
De zomervakantie werd er één van inventief zijn, snel schakelen en elkaars gezelschap zoeken, nu enkele geplande reizen in rook opgingen. Dat leverde gezelligheid, gezamenlijkheid en geregeld goede gesprekken op.
Eén van die gesprekken bracht ons naar gedeeld “familieleed”, namelijk onze lichaamsbouw. Een vaak terugkerend gespreksonderwerp, waarover evenzoveel familiegrapjes in omloop zijn. “Als je ons later opgraaft, in tijden van hitte en schaarste, kun je toch nog BBQ-en en van onze botten kun je gereedschap maken”, “als een pijler van de Oosterscheldekering het begeeft, heb je altijd mij nog”, “als ik die bloemetjesjurk aan heb, denken mensen dat je achter dat gordijn kunt douchen”, “ik was een olifantje in wording, maar ergens halverwege mijn wordingsproces werd de maker afgeleid”, “toen ik bij de kassa stond, was het lichaam van Doutzen niet meer te bestellen”, “als je om mij heen wilt, zul je een week vakantie moeten nemen”, het is maar een greep uit de zelfspot, waarmee we onszelf omhullen en beschermen.
(meer…)
Na alle corona-stress op het werk, de relatiestress met de daarop volgende talloze slapeloze nachten én het hoge aantal werkuren van de afgelopen maanden, besluit ik een weekje vrij te nemen. Het duurt nog lang voordat het september is en mijn vakantieplannen staan überhaupt op losse schroeven, dus ik neem een voorschot. De week start met een eerder gepland weekeind met mijn zus. Voorheen bezochten we jaarlijks dynamische grote steden en pittoreske Franse kasteeltjes, maar nu komen we niet verder dan de Veluwe. Uit eigen belang boek ik zelf een accommodatie voor ons tweeën; zo primitief en verantwoord als zij het voorstelt, wil ik het liever niet. Zonder wifi, een douche met warm water, een koelkast, muziek en een fatsoenlijke zithoek met tv vind ik het lastig een vakantiegevoel op te roepen. Prinses op de erwt.
(meer…)