Horen, Zien en Bloggen

Wen.

De moed in de schoenen

Net als ieder ander heb ik de afgelopen maanden in het klein geleefd. Vooral in en om huis, met als enige uitje de dagelijkse gang naar het werk. En dat was fijn, want daar voorzagen mijn collega’s en ik het nieuws en de actuele programma’s van commentaar en daar gebeurde tenminste nog wat, ook al was het niet altijd per definitie iets leuks.

Over de wijze waarop je in het leven staat, het loslaten van dingen waar je geen invloed op kunt uitoefenen, het incasseren van opgelopen averij en het hervinden van jezelf heb ik in het afgelopen jaar regelmatig van gedachten gewisseld met vrienden en met professionals. Het heeft me heel veel goede inzichten gebracht.

(meer…)
Door Wen., geleden

Leeg

“Mam, kun je zaterdag?”, vraagt zoon 2 me via de app. Hoewel ik weinig spectaculairs meemaak de laatste maanden, staat mijn kalender nog behoorlijk vol, dus ik verzeker me ervan dat ik geen dubbelplanning maak. “Dan komen X en ik met een kar om je spullen naar de stort te brengen”. Niet alleen de schuur, maar ook de gang staat tot de nok vol en er staan inmiddels twee banken onder een zeil in de achtertuin. Ik kan al tijden niet meer bij mijn gereedschap en mijn bloemenvazen.

(meer…)
Door Wen., geleden

Bodemloos

Vlak voor de kerstdagen werd mijn nieuwe bank geleverd. Met kleurrijke kussens erop en een setje moderne salontafels ervoor onderging mijn zithoek een fraaie metamorfose. Al gauw bleek de bank comfortabel genoeg om er hele tv-series op te liggen verslinden. Netflix heeft een aantal zeer verslavende in haar repertoire, waarvan ik dientengevolge de ene na de andere aflevering consumeer. Steeds vind ik dat ik nog wel één aflevering mag kijken, waardoor de nachten te kort zijn en de wallen onder mijn ogen te groot. Met dank aan de tipgevers!

(meer…)
Door Wen., geleden

Gastcolumn van Iris: coronakilo’s

De zomervakantie werd er één van inventief zijn, snel schakelen en elkaars gezelschap zoeken, nu enkele geplande reizen in rook opgingen. Dat leverde gezelligheid, gezamenlijkheid en geregeld goede gesprekken op.

Eén van die gesprekken bracht ons naar gedeeld “familieleed”, namelijk onze lichaamsbouw. Een vaak terugkerend gespreksonderwerp, waarover evenzoveel familiegrapjes in omloop zijn. “Als je ons later opgraaft, in tijden van hitte en schaarste, kun je toch nog BBQ-en en van onze botten kun je gereedschap maken”, “als een pijler van de Oosterscheldekering het begeeft, heb je altijd mij nog”, “als ik die bloemetjesjurk aan heb, denken mensen dat je achter dat gordijn kunt douchen”, “ik was een olifantje in wording, maar ergens halverwege mijn wordingsproces werd de maker afgeleid”, “toen ik bij de kassa stond, was het lichaam van Doutzen niet meer te bestellen”, “als je om mij heen wilt, zul je een week vakantie moeten nemen”, het is maar een greep uit de zelfspot, waarmee we onszelf omhullen en beschermen.

(meer…)
Door Wen., geleden

Wie ben ik?

Na alle corona-stress op het werk, de relatiestress met de daarop volgende talloze slapeloze nachten én het hoge aantal werkuren van de afgelopen maanden, besluit ik een weekje vrij te nemen. Het duurt nog lang voordat het september is en mijn vakantieplannen staan überhaupt op losse schroeven, dus ik neem een voorschot. De week start met een eerder gepland weekeind met mijn zus. Voorheen bezochten we jaarlijks dynamische grote steden en pittoreske Franse kasteeltjes, maar nu komen we niet verder dan de Veluwe. Uit eigen belang boek ik zelf een accommodatie voor ons tweeën; zo primitief en verantwoord als zij het voorstelt, wil ik het liever niet. Zonder wifi, een douche met warm water, een koelkast, muziek en een fatsoenlijke zithoek met tv vind ik het lastig een vakantiegevoel op te roepen. Prinses op de erwt.

(meer…)
Door Wen., geleden

Hugo

Sinds ik alleen woon, ben ik chef afstandsbediening. Ik heb overigens op heel veel fronten interne promotie gemaakt, want ik ben nu ook de baas van de sofa, de toiletrol, de voorraadkast, de muziekinstallatie, de wasmand en de auto. En zoals het hoort bij een promotie, ik houd meer geld over nu mijn huishouden gehalveerd is. Win-win.

In de late avond nestel ik mezelf met een braaf kopje thee op de sofa voor de televisie en kom ik min of meer bij toeval uit bij op1, waar Diederik Gommers, Martine de Vries (medisch ethicus) en Emiel Roemer (burgemeester van Heerlen) aan de tafel hebben plaatsgenomen.

(meer…)
Door Wen., geleden

Uitzwaaien

“Mam”, appt hij me tijdens mijn werk: “ik heb een kamer gevonden!”. Ik weet dat hij al een tijdje zoekt naar woonruimte in de binnenstad, nu hij in Duitsland werd weggestuurd vanwege het Covid-virus. Hij is niet voor één gat te vangen, mijn lawaaipapegaai.

De tijd verstrijkt en de plannen nemen serieuze vormen aan. Het huis wordt toegekend en zijn vrienden en hij maken afspraken over de indeling, de benodigdheden, de verdeling van spullen en de te bouwen feestjes. Ik kijk het van de zijlijn aan. Als ik me laat verleiden tot enige goedbedoelde bemoeienis, krijg ik direct een reprimande.

(meer…)
Door Wen., geleden

Het roer om

Het is zondagmiddag als ik de voordeur achter me dicht trek om een eind te gaan wandelen. De zon schijnt, het is koud maar helder en ik ben het thuis rondhangen voor vandaag beu. Beweging is goed voor me, heb ik met mezelf afgesproken.

Met muziek op m’n oren wandel ik het buitengebied in en geniet van het prachtige landschap. Knotwilgen die -naar het lijkt- waterpas geplant zijn langs de kant van een brede sloot.

Halverwege ga ik zitten op een bankje bij het water. Ik heb het volle zicht op een reiger en geniet van het zilver schitterende water. Ik heb zin in de lente. Naast mij komt even later een man zitten. Hij heeft twee honden bij zich die enthousiast achter elkaar aan hollen en met elkaar spelen. (meer…)

Door Wen., geleden