Wen.

“Wanneer koop je nou eens een fatsoenlijke afvalemmer”, klaagt hij die mijn huis maar oncomfortabel vindt. Hij kijkt met afgrijzen naar het plastic afvaltasje dat aan het handvat van mijn aanrechtkastje hangt. Ik glimlach slechts. Het stoorde me eigenlijk nooit zo, zo’n tasje, maar hij vindt het van de ratten besnuffeld en potsierlijk. Sinds hij zijn aversie uitsprak valt mijn oog er ook wel eens op en begin ik van de weeromstuit te vinden dat hij gelijk heeft. Er blijven soms afvalresten aan de hengsels kleven en dan zitten die ook weer aan je handen als je het zakje in de kliko gaat gooien. En in mijn geval zitten die restanten dan daarna weer aan mijn kleren. Hoe het ooit begon? De zakjes waren sneller vol dan een hele afvalemmer, ik gooide ieder vol zakje direct weg en voorkwam daarmee een riekende pedaalemmer. Maar ja…..dat is inmiddels een achterhaald principe. Het dateert uit de tijd dat de nota’s van de afvalstoffenheffing en de stort nog niet mijn halve vakantiegeld in beslag namen. Lang geleden, dus.