Wen.

Het eerste korte deel van mijn vakantie is gestart en ik besluit, gezien de slechte weersvoorspellingen, iedere straal zon te omarmen. Ik ga erop uit, bewust in mijn eentje, in een dappere poging mijn omgeving en mijzelf ervan te doordringen dat dit nu mijn leven is en dat iets solo ondernemen daar onderdeel van is, sterker nog, dat alleen gaan óók leuk kan zijn en voldoening kan brengen. Het is vroeg in de middag als ik de duinovergang over tippel met in mijn tas een fles zonnebrandcrème, eierkoeken, een flesje water en een boek. Vlak achter de overgang wemelt het van de diepe kuilen. De Duitsers. Ze zijn weer massaal vertegenwoordigd. Je hoort ze ook overal bovenuit, zelfs vanuit die zandkuilen, die dus kennelijk nog niet diep genoeg zijn.

Het is een regenachtige donderdagmorgen, als ik voor het eerst in twintig jaar het ziekenhuis bezoek omdat ik er zelf moet zijn. Ik parkeer mijn auto in de daarvoor bestemde bunker en wandel op mijn gemak naar binnen. Ik heb de verbouwing gezien en de nieuwbouw zien ontstaan, maar alleen aan de buitenkant, nu ik er langs fietste, op weg naar mijn werk of naar vrienden. En eerlijk gezegd vond ik dat ook wel een prima positie, want ik werk zelf in een ziekenhuiscultuur en dat is meer dan genoeg.

Als één van de laatste der Mohikanen ben ik vorig jaar begonnen met Netflixen. In de jaren hiervoor had ik geen tijd en geen rust om te liggen niksen op de bank, sterker nog, ik had niet eens een plekje op de bank om op te kunnen liggen. Mijn leven is veranderd en mijn gewoontes zijn daar aardig op aangepast. Eén item daarvan is, dat ik met regelmaat een paar uur weg lig te flixen zonder me daarover ook maar enigszins schuldig te voelen.

“Jij zult nog op je neus kijken”, zegt m’n moedertje, als ik verzucht dat het me zo heerlijk lijkt als alle kinderen op zichzelf gaan wonen. Ze zet haar dreigementen kracht bij met haar kromme wijsvinger. Ik lach hardop. “Doe maar stoer”, waarschuwt ze: “de stilte zal je lelijk tegenvallen”. Ik betwijfel het, maar houd wijselijk mijn mond. “Het is helemaal niet leuk hoor, als alle reuring in huis verdwijnt. En jij kunt wel net doen alsof het je niets kan schelen, maar je weet zelf ook wel dat je gek op je kinderen bent. De muren praten niet terug hè?!”. We lachen, ik wat harder dan zij. Ik ben zéker stapelgek en apetrots op mijn kinderen en blij als ze komen, maar inmiddels even blij als ze na een tijdje weer vertrekken.