Met verbijstering luister ik via de radio tijdens het werk naar het overlijdensbericht van Peter R. de Vries. “Hij kon het gevecht niet winnen”, melden zijn naasten in een schriftelijke verklaring. “Hij heeft gevochten tot het einde”. Hij is verslagen. We zijn allemaal verslagen. Hij is koelbloedig doodgeschoten door iemand die hiervoor in Nederland zelf niet de doodstraf kan krijgen. Het recht is krom.
(meer…)“Mam, ik had een zeven voor het verdedigen van mijn scriptie”, jubelt hij door de telefoon. Wat een opluchting, hij is geslaagd en heeft nu een prachtig diploma op zak. “Het is zó jammer dat een aantal van mijn vrienden niet geslaagd is”. Er stond een mooi feestje op stapel, om het einde van een schoolcarrière te vieren, maar nu wordt dat toch wat minder leuk. Hij is blij, dat het erop zit en dat hij niet meer naar school hoeft voorlopig. Er zal gewerkt moeten worden om in de binnenstad te kunnen blijven wonen en het leven te kunnen blijven vieren. “Moet wel een beetje goeie baan zijn hoor”, zegt hij serieus: “ik ga niet meer voor een tientje per uur ergens achteraan hollen”. Ik luister en huiver.
(meer…)
“Mam, ik ben op tv binnenkort”, zegt hij die zijn leven van het begin tot het einde viert. Zijn staalblauwe ogen schitteren. “Ik heb mezelf samen met vriend X aangemeld voor een baantje in de ArenA en we zijn aangenomen. We bereiden het EK voor. Als de opening is, donderdag de 17e, dan kun je me zien, ik mag het veld op”. Er is er maar één in mijn gezin die dit soort evenementen organiseert voor zichzelf en zijn omstanders.
(meer…)
Nu ik mijn slaapkamer heb opgeknapt, word ik niet meer vanzelf wakker als de zon op komt. Aardedonker is het binnen, zodra de gordijnen gesloten zijn. Mijn dag- en nachtritme wordt nu door externe factoren bepaald, zoals een wekker.
Het is nog midden in de nacht als ik wakker word vanwege de warmte. Ik weet niet of het komt door de buitentemperatuur, die ineens extreem hoog is, of door de tweede inenting die ik een aantal uren geleden gekregen heb. Of misschien vanwege de hormonen, want die vieren ook hun eigen feestjes zonder mij als huismeester hiervan vooraf te verwittigen.
“Jij zult nog op je neus kijken”, zegt m’n moedertje, als ik verzucht dat het me zo heerlijk lijkt als alle kinderen op zichzelf gaan wonen. Ze zet haar dreigementen kracht bij met haar kromme wijsvinger. Ik lach hardop. “Doe maar stoer”, waarschuwt ze: “de stilte zal je lelijk tegenvallen”. Ik betwijfel het, maar houd wijselijk mijn mond. “Het is helemaal niet leuk hoor, als alle reuring in huis verdwijnt. En jij kunt wel net doen alsof het je niets kan schelen, maar je weet zelf ook wel dat je gek op je kinderen bent. De muren praten niet terug hè?!”. We lachen, ik wat harder dan zij. Ik ben zéker stapelgek en apetrots op mijn kinderen en blij als ze komen, maar inmiddels even blij als ze na een tijdje weer vertrekken.
(meer…)
“Wil je met me mee zaterdag?”, vraagt vriend M. “Dan haal ik je ’s morgens op. Ik heb iets leuks bedacht, we zijn ongeveer tweeënhalf uur weg”. Hij stuurt me plaatjes van edelstenen die hij van dichtbij wil gaan bekijken en wellicht wil aanschaffen. Ik twijfel even, maar besluit het aanbod af te slaan. “Lief van je dat je het vraagt, maar ik ben in de tuin aan het werken, heel veel aan het nadenken en mijn slaapkamer is ook nog niet helemaal af, ik wil nog lopen, lezen en schrijven, dus ik sla af”, antwoord ik hem. Hij moppert niet. Gelukkig maar. We kennen elkaar inmiddels. Ik wens hem veel plezier en ga manmoedig met de klussen verder waar ik aan begonnen was. Het is allemaal best veel werk in je eentje.
(meer…)Eerder dan verwacht, vind ik een uitnodiging voor een inenting tegen Covid in mijn brievenbus. Ik lees de brief en klap de laptop meteen open om een afspraak te maken. Er komen vier prikopties in beeld, waarvan slechts één combi redelijk in de buurt, maar de rest allemaal op meer dan een half uur autorijden bij mij vandaan. Ik teken mezelf in voor twee inentingen buiten werktijd.
(meer…)Sinds ik alleen woon, eet ik mijn avondeten voor de televisie op. Dat is dan ook nagenoeg het enige moment van de dag dat ik kijk, dus het valt best mee met mijn kijkgedrag. Mijn eetgedrag is zorglijker, maar dat terzijde.
Vriend X attendeerde me op “Lang leve de liefde’. Een concept waarbij twee mensen 24 uur in een huis verblijven en de mogelijkheid krijgen om hun verblijf bij wederzijdse goedkeuring te verlengen met nog eens 24 uur. Het levert amusante televisie op, waarbij mijn wenkbrauwen meer dan eens achter mijn haargrens verdwijnen. “Wil je dan niets van me weten?”, vroeg een dame vorige week aan haar zwijgzame date, nadat de snijdende stilte een kwartier geduurd had. Hij keek haar verdwaasd aan en haalde zijn schouders op. “Joehoe, vrouw, hij is een man, hè. Die willen meestal niet zoveel weten van een ander“, dacht ik, maar realiseerde me op tijd dat het tamelijk zinloos is om dat hardop tegen de muur te zeggen. “Ik zou niet weten wát op dit moment”, antwoordde de man in kwestie naar eer en geweten. Ze zuchtte diep. Verlengen zat er niet in, gescheiden slapen wél. Beide missies mislukt.
(meer…)Het is nog heel vroeg in de ochtend als ik, liggend op mijn rug in bed, luister naar het geluid van de vogels. Het zonlicht schijnt al door mijn transparante gordijnen, die -evenals mijn hoogbejaarde aan elkaar geplakte bed- nodig vervangen moeten worden zodra de winkels weer open zijn en ik het van dichtbij kan keuren.
Sommige mensen kiezen als gevolg van de pandemie radicaal een ander levenspad. Anderen denken, zoals in het geval van mijn buurtgenoot: “laat ik eens een haan nemen”. Leuke gedachte, zo’n haan, als je ergens in het buitengebied woont, maar midden in een woonwijk vind ik het toch een bijzondere aanwinst. Als je, net als ik, graag met het raam open slaapt, word je in de vroege ochtend -ook op vrije dagen- op oorverdovende wijze wakker gekraaid.
(meer…)Het is stipt zeven uur in de avond als Rutte en De Jonge achter de katheders plaatsnemen. “Hoewel de cijfers het eigenlijk niet toelaten”, zegt Rutte: “gaan we toch enkele versoepelingen doorvoeren. En dat is heel spannend, ook voor ons”. Ik luister geboeid. Op het hoofd van Mark Rutte groeit een soort mangrove, een van links naar rechts met gel en grof geweld bij elkaar geperste gigantische hoeveelheid dik haar. Het model lijkt me logisch, de zijwind komt in zijn geval veelal van links, waar Koning Metafoor instemmend staat te knikken en wild met zijn neusvleugels klappert.
(meer…)