“Wanneer spreken we af?”, vraagt vriendin X. me via de app. “Laten we gauw een etentje plannen”, appt vriend X. “Wanneer kom je weer naar ons, we hebben op jou gewacht”, appt mijn taalmaatje. “Kom

De tijd glipt als los zand door mijn vingers. Mijn wens, om m’n focus te verleggen, vrijheid te voelen, m’n bloed sneller te laten stromen en mijn grenzen daarbij op te zoeken, kon dit jaar

“Mam”, zegt hij door de telefoon: “kan ik je heel even storen?”. Zijn stem klinkt vrolijk en opgewonden. Hij belt me zelden, dus ik vermoed iets zwaarwichtigs, zoek snel een rustig plekje in een hoekje

Het is nog midden in de middag als ik aan kom rijden bij een B&B op de Veluwe. Het huis staat op een wonderschone plek midden in de bossen en de eigenaresse blijkt heel gastvrij

Het is nog vroeg in de ochtend, als ik mijn koekblik op wielen start en naar de dichtstbijzijnde baai rijd. Met een flesje water in de tas, een mueslireep en mijn e-reader kruip ik onder

“Hier heb je een citroenkaars”, zegt de kleine, vriendelijke, oudere dame die het appartement verhuurt waar ik verblijf. Ze heeft mijn gigantische muggenbulten kennelijk gezien. “Bedankt! Ik slik al biergisttabletten, gebruik veel deet”, antwoord ik

Een korte en summiere tussenstand. Toen ik begin 2022 het boek las van Gertrude Lok (Walkabout), was dat voor mij een feest van herkenning. Zij is vertrokken, in haar eentje, zonder plan. Ze ging naar

“Je gaat toch wel een reisblog bijhouden, Wen?”, vraagt vriendin L. enthousiast: “zo leuk om je avonturen te lezen“. Ik glimlach. “Nog niet besloten“, antwoord ik haar naar waarheid. Ze kijkt me verbaasd aan. “Want?”,

“Het is best fris buiten, ik ga even op zoek naar een vest of een jasje en J. moet nog een broek hebben, dus we gaan gauw nog naar de stad”, appt vriendin G. me