Maatschappelijke betrokkenheid, in alle vormen en op de meest aparte momenten door mijn bril gezien en verwoord. Verbijstering of verwondering over het actuele nieuws of simpelweg creatieve verslaglegging van de wereld om me heen. Want eerlijk is eerlijk: de mens moet toch íets doen om het leven wat kleur te geven!
“Jij helpen mij met koersus?”, vraagt mijn taalmaatje A. We gaan aan de keukentafel zitten, zijn vrouw zet Turkse koffie en serveert er prachtige gevulde dadels bij. “Niet zoveel alsjeblieft”, zeg ik haar: “ik ben al rond genoeg”. Ze verstaat me niet, hij lacht. “Wij een beetje voor jou zorgen”, Lees meer…
Wat schrijf je, in een week als deze? Het kostte me moeite. Niet omdat ik geen gedachten heb die ik zou kunnen delen, maar meer omdat ik zoveel gedachten heb, dat ik niet meer weet waar te beginnen. Een brij aan informatie, klein leed, futiliteiten. Opperste verbazing, dat ik voor Lees meer…
“Mam, kijk jij naar Sander en de kloof?“, vraagt zoon 1 me op een willekeurig moment. Ik kijk niet heel veel televisie en de persoon Sander staat ook niet persé op mijn verlanglijstje. “Je zou eens moeten kijken”, zegt zoon 1: “dat vind jij wel interessant denk ik”. Er is Lees meer…
“Vraag jezelf eens af………..”, zegt Mark Rutte: “wat kan ik zelf nog doen? Waar kan ik nog een stapje bijzetten”. We luisteren geboeid naar de persconferentie, mijn vriendinnen en ik, keurig met z’n vieren, hetgeen meer geluk dan wijsheid is. Ik ben benieuwd welke voorbeelden hij gaat aandragen, maar het Lees meer…
Dat het vandaag twintig jaar geleden is, dat de ramp bij de Twin Towers zich voltrok, is haast niet te bevatten. Ik weet nog waar ik was, toen die filmpjes op tv kwamen en de eerste immense toren als een kaartenhuis in elkaar zakte. En nu, twintig jaar later (waar Lees meer…
Aan het volgen van het nieuws heb je tegenwoordig nagenoeg een dagtaak. En dat lukt niet als je ook nog moet werken om in je levensonderhoud te kunnen voorzien, dus moet je selectief worden in wat je absorbeert. Meestal is dat een keuze, soms gaat het vanzelf en sla je nieuwsfeiten op die van inferieur belang zijn, maar die gewoon vermakelijk zijn, ter afwisseling van de andere gruwelijkheden.
Gisteren zag ik een interview op de televisie van een NOS-verslaggever met geëvacueerden uit het oorlogsgebied, die achter een ijzeren hekwerk stonden. Niet iedereen wilde in beeld, uit angst voor represailles. Het leek net een dierentuin, waarin de journalist aapjes ging kijken.
(meer…)Met verbijstering luister ik via de radio tijdens het werk naar het overlijdensbericht van Peter R. de Vries. “Hij kon het gevecht niet winnen”, melden zijn naasten in een schriftelijke verklaring. “Hij heeft gevochten tot het einde”. Hij is verslagen. We zijn allemaal verslagen. Hij is koelbloedig doodgeschoten door iemand die hiervoor in Nederland zelf niet de doodstraf kan krijgen. Het recht is krom.
(meer…)“Mam, ik had een zeven voor het verdedigen van mijn scriptie”, jubelt hij door de telefoon. Wat een opluchting, hij is geslaagd en heeft nu een prachtig diploma op zak. “Het is zó jammer dat een aantal van mijn vrienden niet geslaagd is”. Er stond een mooi feestje op stapel, om het einde van een schoolcarrière te vieren, maar nu wordt dat toch wat minder leuk. Hij is blij, dat het erop zit en dat hij niet meer naar school hoeft voorlopig. Er zal gewerkt moeten worden om in de binnenstad te kunnen blijven wonen en het leven te kunnen blijven vieren. “Moet wel een beetje goeie baan zijn hoor”, zegt hij serieus: “ik ga niet meer voor een tientje per uur ergens achteraan hollen”. Ik luister en huiver.
(meer…)Eerder dan verwacht, vind ik een uitnodiging voor een inenting tegen Covid in mijn brievenbus. Ik lees de brief en klap de laptop meteen open om een afspraak te maken. Er komen vier prikopties in beeld, waarvan slechts één combi redelijk in de buurt, maar de rest allemaal op meer dan een half uur autorijden bij mij vandaan. Ik teken mezelf in voor twee inentingen buiten werktijd.
(meer…)Het is stipt zeven uur in de avond als Rutte en De Jonge achter de katheders plaatsnemen. “Hoewel de cijfers het eigenlijk niet toelaten”, zegt Rutte: “gaan we toch enkele versoepelingen doorvoeren. En dat is heel spannend, ook voor ons”. Ik luister geboeid. Op het hoofd van Mark Rutte groeit een soort mangrove, een van links naar rechts met gel en grof geweld bij elkaar geperste gigantische hoeveelheid dik haar. Het model lijkt me logisch, de zijwind komt in zijn geval veelal van links, waar Koning Metafoor instemmend staat te knikken en wild met zijn neusvleugels klappert.
(meer…)